Eigen beeld
Elise (36) is moeder van twee zoontjes (6 en 4) en schrijft met veel liefde korte verhalen over het moederschap en alles wat daar onverwacht bij komt kijken. Haar verhalen zijn fictief, maar vaak geïnspireerd op de wereld van ouderschap met een flinke scheut herkenning, humor en een tikkeltje overdrijving. Tegelijkertijd werkt ze aan haar eerste psychologische thriller.
‘Wie gaat er vandaag mee naar zwemles?’ vraag ik, terwijl ik het antwoord eigenlijk al weet. Mijn man kijkt me aan met die blik die alles zegt. We hoeven er geen potje steen-papier-schaar van te maken: dit keer ben ík weer de pineut.
En dus sta ik op zaterdagochtend vroeg in wat ze een zwembad noemen, maar in werkelijkheid een sauna is. Tweeëndertig graden en een luchtvochtigheid waar mijn net geföhnde haar binnen tien seconden weer van in de krul schiet. Mijn zoon duikt vrolijk het water in, ik vlucht richting het restaurant.
Daar bestel ik een cappuccino van €4,80. Voor dat bedrag verwacht je minstens een vleugje geluk in een kopje, maar ik krijg een schuimlaag van pure teleurstelling. Terwijl ik dit slappe aftreksel naar binnen werk, sta ik op mijn tenen om door de glazen wand een glimp van mijn zoon op te vangen. Ik zie nog net hoe hij door het gat in de mat zwemt en triomfantelijk bovenkomt. De badjuf steekt haar duim op. Mooi. Zoë Zeepaard en de Groene Smaragd zijn binnen. Weer een stapje dichter bij het felbegeerde diploma.
Een kwartier voor het einde mogen we dichterbij komen, bij het eerste raam. Dan hoor en zie je alles. De stem van de zwemjuf schalt (en dan druk ik me nog voorzichtig uit), door het hele bad: ‘Vissenstaart! Vliegtuig! Potlood!’ Tien kinderen spetteren door elkaar als eendenkuikens die voor het eerst het water zien: alle kanten op, behalve de juiste.
Sinds mijn zoon op zwemles zit denk ik weleens terug aan vroeger. Wij werden gewoon van de kant het diepe in geduwd, ook als we nog niet durfden. De badmeester stond op de rand met zijn lange haak in de aanslag. Geloof me: dan zwom je wél in een rechte lijn. Die haak was een ding, hoor… Misschien zelfs jeugdtrauma nummer twee. (Nummer één is en blijft Karbonkel uit Ik Mik Loreland.)
Aan het eind van de les komt mijn zoontje, stralend en druipend, met zijn Groene Smaragd in de lucht naar me toe gedribbeld. Ik wikkel hem in de handdoek en smelt. Op dat moment ben ik tóch blij dat ik ben meegegaan. Al weet ik nu al: de volgende keer dat het mijn beurt is, probeer ik gewoon weer een rondje steen-papier-schaar.
Ach, nog even doorzetten. We zijn er bijna. Althans… tot ik in het krappe kleedhokje besef dat het tijd wordt om mijn jongste óók in te schrijven.
Meer verhalen lezen van Elise? Je vindt hier haar andere columns.
Nog vóór je kind de deur uit stapt, is de emotionele “basislijn” voor de dag vaak al bepaald. Niet door een strak schema of een perfect afgevinkte routine, maar door iets anders: hoe veilig en verbonden je kind zich bij jou voelt.
Kalvijn en Nina hebben ervoor gekozen om hun kindje zo min mogelijk op social media te delen.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (10), Vieve (8) en Lilou (5). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Kirsten Schilder is getrouwd met zanger Nick Schilder en moeder van Nikki, Julian en Jackie. Daarnaast is ze oprichter van Making Memories.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Romy* tijdens het optuigen van de kerstboom.
Er is zo’n opvoedwijsheid die hardnekkig blijft hangen: zoals je een kind aanspreekt, zo gaat het zich ook gedragen. Geef je vertrouwen, dan groeit het. Praat je alsof het kind iets kan, dan gaat het eerder proberen om inderdaad “dat kind” te zijn.