Saskia: ”Gelukkig is hij gezond, toch?’ kreeg ik als dooddoener te horen’

“Oeps, we hebben gisteren de aftelkalender vergeten af te strepen,” zeg ik terwijl ik naar het blonde koppie van onze kleuter kijk. Ik voel de bui al hangen. Zijn gezicht betrekt, zijn ogen vullen zich en ik zet me schrap voor de naderende uitbarsting. “Jij had het moeten afkruisen, het is jouw schuld!” schreeuwt hij. Zijn handje zwaait in mijn richting. Ik vang het net op tijd op.

Explosieve uitbarstingen

Onze oudste, bijna vijf, met zachtbruine ogen en lange, blonde haren, heeft moeite met verdriet, schaamte en teleurstelling voelen. De kwetsbare emoties. In plaats daarvan wordt hij boos. Veel en vaak. Slaat en schopt ie van zich af alsof kwetsbaarheid een monster is dat hem aanvalt en hij moet afweren. 

“Ons kleintje wordt ook wel eens boos,” merkten vrienden op. Dit deed me twijfelen aan mijn onderbuikgevoel dat zijn boosheid intenser was dan gemiddeld. Zo sukkelden we door. Tot we vorige zomer, nadat onze tweede zoon geboren was en de uitbarstingen van de oudste explosiever werden, eindelijk besloten hulp in te schakelen. Hij begon met psychomotorische kindertherapie.

Een onveilige wereld

Tijdens de intake kwam de bevalling ter sprake. Ik deelde over de vroeggeboorte, de foetale nood en de spoedkeizersnede onder gehele narcose met complicaties. De therapeut, een meisje met een zachte stem en vriendelijke ogen achter een bril met dun montuur, zei: “Hij draagt al behoorlijk wat bagage met zich mee. Zijn eerste indruk van de wereld is dat het onveilig is.”

Haar woorden verklaarden veel: de intense boosheid en de frequente angst. Voor gras, sneeuw, zon, wind, vreemden, pleinen, vliegtuigen, handdrogers op het toilet, en zelfs ons harde gelach.

“Hij draagt al behoorlijk wat bagage met zich mee. Zijn eerste indruk van de wereld is dat het onveilig is”

Een grijs gebied

Drie jaar na de geboorte van onze eerste zoon verwelkomden we de jongste. Ondanks de wens voor een rustige bevalling, onderging ik opnieuw een spoedkeizersnede met complicaties. De moeilijke start werd gevolgd door krampen, onrust, oorontstekingen en eindeloze slapeloze nachten.

“Gelukkig is hij gezond, toch?” kreeg ik als dooddoener te horen na beide bevallingen. Maar er bestaat een grijs gebied tussen een ‘gezond’ kind bij de geboorte en een baby, dreumes of kleuter die lekker in zijn vel zit. Daar hoor en lees je weinig over, terwijl onderzoek steeds meer aantoont dat de geboorte zo bepalend is voor patronen in latere levensfasen.

Door het pad dat we bewandelen met onze jongens – al voelt het soms als het beklimmen van een steile bergwand – begin ik steeds meer te geloven in dit verband. Het was – en is – een hele zoektocht om hen de veiligheid en het vertrouwen te geven die ze bij de start helaas hebben gemist. Om de juiste hulp te vinden voor de uitdagingen waar we als gezin tegenaan liepen. Om weer te durven landen in mijn gehavende lijf.

Over de zoektocht van het minder tastbare herstel – mentaal, emotioneel, spiritueel – voor zowel mijn jongens als mijzelf, ga ik komende tijd voor Kek Mama schrijven.

Liefdevol, maar stevig

Terug naar de aftelkalender. Ik weet nu wat ik kan doen als het verdriet van onze oudste zich een weg naar buiten baant. Ik sla mijn armen om hem heen, liefdevol maar stevig om ons te beschermen tegen zijn woede. Terwijl hij schreeuwt, huilt en probeert zich los te worstelen, adem ik rustig in en uit. Door niet alleen de aandacht op hem te richten, maar juist op mezelf, help ik hem zijn emoties te reguleren, heb ik inmiddels geleerd. Toen hij ternauwernood uit mijn buik werd gered, was ik er niet bewust bij. Maar nu ben ik er wel.

Wil je meer te weten komen over Saskia? Volg haar avontuur op Instagram via @saskiatoonen.

In de glossy Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.