Beeld: Eigen beeld
Laurie (38) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (7) en Otis (2). Sinds vorig jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
“Als ik later groot ben, word ik uitvinder”, zegt mijn zevenjarige zoon terwijl hij ondersteboven op de bank bungelt, zijn haar statisch van de leuning. Zijn blik is bloedserieus. Ik knik instemmend: “Goed idee. Weet je al wat je wilt gaan uitvinden?” “Zeker!” zegt hij vol trots. “Een lift die in vijf minuten van Kaapstad naar Amsterdam vliegt. Niet zo eentje als in een flat, maar eentje die kan vliegen. Heel snel. Horizontaal, verticaal, diagonaal. Net als bij meneer Wonka.”
Aha. De inspiratie is duidelijk. We lazen Sjakie en de Chocoladefabriek vorige week uit, en meneer Wonka’s lift had duidelijk een blijvende indruk achtergelaten. “Wauw, te gek!” zeg ik. Terwijl ik door het raam de druilerige Zuid-Afrikaanse winter aanschouw, zie ik mezelf al in een vingerknip met mijn vriendinnen op een zonovergoten terras in Nederland zitten. Wat een topidee. Maar dan, na even nadenken, voeg ik toe: “Ongeveer 10.000 kilometer in vijf minuten… dat zijn wel héél wat G-krachten.”
“Ja”, zegt hij nadenkend, “dan ga je misschien wel kotsen.” We hadden toevallig net een aflevering van Klaas kan alles gezien over G-krachten. “Doe dan toch maar twintig minuten”, besluit hij verstandig. “Dan worden mensen niet zo misselijk.”
Dan komt de economische afdeling van zijn brein om de hoek kijken. “Een ritje kost 200 miljoen euro”, zegt hij beslist. “Pardon?” “Ja, weet je hoeveel het kost om zo’n lift te maken?” zegt hij, terwijl hij een halve boterham met pindakaas in zijn mond stopt.
Dat alleen de Jeff Bezossen, Elon Musks en Donald Trumps van deze wereld dan gebruik kunnen maken van zijn lift, noem ik er maar niet bij. Wel vraagt mijn zoon zich ineens af of wij zelf eigenlijk wel 200 miljoen euro op onze rekening hebben staan. Want wat heb je aan zo’n geweldige uitvinding als je er zelf geen gebruik van kunt maken? “Neuh, niet echt”, zeg ik. “Maar misschien doe je aan familiekorting?”
De absurde ticketprijs blijft nog even in de lucht hangen, maar ondertussen is mijn zoon alweer drie gedachten verder. “In de lift komt ook een robot”, zegt hij. “En als je honger hebt, roep je gewoon HEEL HARD: ‘IK HEB HONGER!’ Dan brengt hij precies wat je wilt eten.” Een robot die direct gehoor geeft aan schreeuwende kinderen en zonder morren alles serveert wat hun hartje begeert? Ik krijg spontaan medelijden met dat arme ding.
“Wanneer denk je dat hij af is?” vraag ik. “Mam, ik ben zeven”, zegt hij met oprechte verbazing dat ik dat blijkbaar vergeten ben. “Over dertig jaar of zo. Ik weet nu nog lang niet alles, hoor.”
En terwijl hij even stil is, komt er toch een kleine zorg bovendrijven. “Als mijn lift bestaat… dan gaat er misschien nooit meer iemand met het vliegtuig”, zegt hij peinzend. “Dat is zielig voor alle piloten.” Ik wil hem geruststellen, maar voor ik iets kan zeggen, komt hij met zijn laatste ingeving:
“Wacht. De prijs van een ritje in mijn lift wordt toch vijftig euro. Voor de mensen in Gaza. Dan zijn ze voor niet zo heel veel geld snel veilig.” En ik slik even. Zijn lift bestaat nog niet. Maar zijn hart, dat werkt al op volle toeren.
Meer avonturen van Laurie in Zuid-Afrika lees je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Wat begon als een onschuldige stranddag, veranderde onverwachts in een moment van pure paniek voor Elise en haar gezin toen haar vriend de zee in ging.
Kinderen en een outfit kiezen: het is een combinatie die in veel gezinnen zorgt voor dagelijkse discussies, dramatische modeshows en onverwachte stijlkeuzes. Wat doe je als ouder: blijf je strijden, of laat je ze een keer zelf ervaren wat werkt en niet? Maartje koos voor dat laatste.
Als je je kindje bij iemand onderbrengt, wil je diegene echt kunnen vertrouwen. Logisch. Als dat in de praktijk niet blijkt te kunnen, is dat als een klap in je gezicht. Het overkwam Nikkie.
Je weet dat beklemmende gevoel als je per ongeluk appjes leest die niet voor jouw ogen bestemd waren? Of als je partner wel héél vaak “gewoon een collega” noemt? Experts slaan alarm: emotionele affaires komen steeds vaker voor. En nee, het hoeft niet fysiek te zijn om pijnlijk te zijn.
Een avondje uit eten met het gezin kan heerlijk zijn, even geen afwas, lekker eten en quality time. Maar voor de bediening is het soms een heel ander verhaal. Want hoewel kinderen vaak de schuld krijgen van rommel en chaos, zijn het verrassend vaak de ouders die het meeste gedoe veroorzaken.
Voor de schoolfoto kleed je je kind natuurlijk aan in de mooiste kleren. Haartjes leuk. Snoeten goed gepoetst. Hopen dat er geen gaten zijn gevallen in het gezicht of gebit. Nou ja, dit geldt vooral voor moeders. Vaders houden er vaak toch net een andere standaard op na.