Beeld: Eigen beeld
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (7) en Otis (2). Sinds vorig jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
“Vroeger was alles beter.” Als je je kinderen op de kast wil jagen is dat een zeer treffende uitspraak. Zelfs wanneer je 38 jaar bent en je vader weer eens begint over hoe de hedendaagse muziekcultuur toch volledig naar de getver is gegaan (vaak met een mislukte poging tot het imiteren van iets wat voor rap of techno zou kunnen doorgaan). “Nee in míjn tijd wist men pas wat muziek betekende”, volgt daar dan steevast achteraan.
Ik belandde met mijn oudste zoon in een soortgelijk gesprek aangaande het thema schoolpleinspelletjes. We liepen naar huis en praatten wat over de dag. Inmiddels heb ik geleerd dat, als ik nog wat informatie los wil krijgen, ik geen algemene vragen moet stellen over hoe zijn dag was (‘leuk’) of wat hij heeft gedaan (‘gewoon rekenen enzo’). Nee de vragen moeten specifiek zijn en een beetje afwisselend, dan ontstaat er nog eens een gesprek.
‘Wat heb je vandaag op het schoolplein gespeeld?’ vroeg ik. ‘Oh gewoon, zombie’, was daarop zijn korte maar krachtige antwoord. Aha, zombie. ‘Liep je dan zo het schoolplein over?’ vroeg ik (visualiseer hierbij een van de beste zombie-imitaties ooit, gemaakt door een moeder die vaak gefascineerd naar Michael Jackson’s thriller heeft gekeken). ‘Euhm, nou, niet echt zó’, antwoordt hij met een frons. ‘Ik ben namelijk altijd de zombiekoning dus ik doe andere dingen.’ ‘Je bent de zombiekóning?’ reageer ik ietwat verrast. ‘Ja mam, zombies hebben toch ook een koning nodig, duh.’
Nee natuurlijk, hoe zouden zombies het redden zonder koning. Mijn zoon kletst inmiddels lukraak verder over het takenpakket van de zombiekoning. Het is me duidelijk dat dit niet zomaar een functie is, nee, dit is er eentje die je moet verdienen. ‘Hoezo ben jij dan de zombiekoning eigenlijk?’ vraag ik. ‘Nou ja dat is heel logisch’, vervolgt hij, ‘ik ben namelijk de langste en de snelste en daarom kan ik dus het beste aan al mijn zombieonderdanen laten zien hoe ze de burgers moeten pakken.’ Ja, dat klinkt logisch. Al vraag ik me af of dit vaker de richtlijnen zijn bij het selecteren van een koning. Wim-Lex lijkt me nou niet direct de langste of snelste van de Oranjes, maar goed.
‘Speel je ook wel eens wat anders?’ vraag ik. ‘Ja, we doen ook vaak feet-guy’, zegt hij enthousiast. Sorry, wat? ‘Dan probeert Liam ons met z’n voeten in ons gezicht te trappen.’ O-kee. Super. Voordat ik iets kan zeggen, vult hij aan: ‘Dat is leuk hoor, mam, het lukt Liam namelijk nooit.’ Ik begin me inmiddels sterk af te vragen of ik de huidige schoolpleincultuur nog wel kan volgen, laat staan begrijpen. En voor ik het doorheb, steek ik van wal. ‘Weetje, in míjn tijd’, begin ik mijn pleidooi, en dan ratel ik maar door. Over hinkelen, knikkeren en flippo’s, stand in de mand en de bal is voor […] (‘Stand in de mand? Wat betekent dat, mam?’), buskruit, levend Stratego en elastieken.
Oh man, elastieken. Mijn hemel, wat waren wij goed in elastieken. Drie niveaus: enkels, knieën, dijen – en dan hup, erin springen als een jonge gazelle met ADHD. Tegenwoordig kijken kinderen naar een elastiek alsof het een historisch artefact is. Zo ook mijn zoon die na de uitleg van deze fantastische spelactiviteit duidelijk totaal de essentie heeft gemist. Misschien kan ik ‘m nog enthousiasmeren met het beeld van een elastiekende zombiekoning? Terwijl we verder lopen, bedenk ik me. Of het nu hinkelen of feet-guy is, de manier waarop kinderen spelen mag dan veranderd zijn, maar de fantasie en de energie waarmee ze dat doen, zijn tijdloos.
Meer columns van Laurie lees je hier.
De zoon van Annelies is het type kind waarvan je blijft zeggen: ‘het is me er eentje’. Bram vreet van alles uit, maar nooit écht vervelend. En hij ziet er zo schattig uit, met die grote blauwe ogen en die blonde krullen.
In Groningen gebeurt binnenkort iets nieuws: de allereerste stadsoppas van Nederland opent haar deuren. Ouders kunnen hun kind er maximaal drie uur achterlaten terwijl zij eindelijk even naar de kapper, sportschool of gaan shoppen. Klinkt als pure luxe, toch?
In veel huiskamers ging afgelopen week een collectieve “huh?!” door het land. Terwijl ouders nog druk bezig zijn met het bewaren van hét grote decembergeheim, komt Het Sinterklaasjournaal met scènes waarbij je als ouder spontaan je hand voor de tv wilt gooien.
Er zijn van die kledingstukken die je aantrekt en meteen denkt: ja hoor, dit wordt mijn nieuwe uniform voor de rest van de winter. Nou, de coltrui van HEMA hoort absoluut in die categorie.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Mireille, wiens man een plan heeft waar ze niet achter staat.
Verhuizen met een groot gezin is al een onderneming op zich, maar de familie Buddenbruck pakt het gewoon aan alsof het niets is. Waar andere ouders al zweten bij het vooruitzicht van één verhuisdoos, verkassen Thaila en Rob met hun hele bups van land naar land.