Beeld: Eigen beeld
Laurie (38) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (7) en Otis (2). Sinds vorig jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
“Let je op met klimmen? Straks val je nog, er mist daar een trede.” “Misschien is het toneelstuk een beetje te veel voor jou, doe de volgende keer maar mee.” “Lieverd, neem een vest mee. Als de zon weg is, kan de temperatuur zo vijf graden dalen.”
Welkom in de wondere wereld van het moderne ouderschap, waarin je vooral bezig bent met het afwenden van rampen die zich vrijwel nooit voordoen. En waar je, bij voorkeur met zachte stem en een pedagogisch verantwoorde snack in de hand, je kind begeleidt door de jungle van het leven. Althans, jouw eigen jungle. Want wees eerlijk: de meeste waarschuwingen, adviezen en ‘ik-ben-toch-zo-bezorgd’-preken gaan niet over je kind, maar over jezelf. Projectie deluxe.
Dit brengt me bij de ouderavond die ik onlangs bezocht op de school van mijn oudste zoon in Kaapstad. Thema van de avond: rekenen en math anxiety. Laatstgenoemde zou je vrij kunnen vertalen naar iets als ‘rekenpaniek’. Niet bij de kinderen – nee, bij de ouders. Wij moesten leren hoe we onze diepgewortelde wiskundetrauma’s niet zouden doorgeven aan onze kroost. Er werd gesproken over het belang van “plezierige sommetjes en vrolijke cijfers” – alsof je kind op een wiskundefeestje is uitgenodigd. Geef complimenten, moedig aan, laat je kind spelen met cijfers. Tel lekker samen de schelpen op het strand of de (niet aanwezige) munten in je portemonnee. En vooral: parkeer je eigen faalangst in een rekendoos uit 1994 en sluit het deksel stevig.
De leerkracht legde met een opgewekte stem en kleurrijke PowerPointpresentatie uit hoe onze eigen nachtmerries over optellen en keersommen verrassend snel kunnen overspringen naar de volgende generatie. “Als jij zegt: ‘Ik was nooit goed in rekenen’, wat denkt je kind dan?” vroeg ze. “Precies. Dan hoef ik het ook niet te zijn.”
Enerzijds waardeerde ik de betrokkenheid van de leerkrachten, maar irriteerde ik me tevens aan het ietwat betuttelende onderwerp. Had ik hiervoor m’n avondmaaltijd in drie happen naar binnen gepropt om op tijd te komen? Niet voor urgente onderwerpen als het lerarentekort (ook in Zuid-Afrika), schermverslaving, of de grote boze wereld van sociale media – nee, we moeten oppassen dat we niet per ongeluk zuchten als onze kinderen de tafels oefenen.
Begrijp me niet verkeerd: natuurlijk is het totaal overbodig om je kind elke dag te vertellen dat je een complete black-out kreeg bij de citotoets in 1998. Maar een beetje realiteitszin mag ook wel. Soms is rekenen gewoon even lastig. En soms is het leven dat ook. Dat is geen trauma, dat heet opgroeien. Niet alles is een feestje. Je kunt je ook door sommen heen zwoegen, zonder dat er confetti uit je werkboek komt. En ja, mamma moest vroeger soms huilen bij het maken van breuken. Mamma stelde zich vroeger nou eenmaal af en toe grandioos aan. En dat gevoel voor dramatiek maakte ook dat mamma al jong wist dat ze geen wiskundige zou worden. Dat heet zelfbewustzijn en dat is een zeer belangrijke vaardigheid, kind.
Als ik mijn zoon zondagavond help met z’n wekelijkse huiswerk probeer ik er toch op te letten; positief benaderen, niet (te snel) verbeteren en vooral plezier maken. Er zal ondanks mijn sceptische blik toch echt wel een kern van waarheid zitten in het hele verhaal. Als ik aan mijn zoon vraag wat hij van z’n huiswerk vindt deze week zegt hij: ‘Ik vind het gewoon gezellig om samen aan mijn bureau te zitten, het maakt me niet echt uit wat we doen.’ En daar gaat het uiteindelijk over. En als hij de volgende keer wel zuchtend boven zijn sommen hangt, weet ik: we doen iets goed — want dit keer is het zijn zucht, niet de mijne.
Meer avonturen van Laurie in Zuid-Afrika lees je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Als werk onverwacht roet in het ouderschap gooit, moet je soms creatief zijn. Zo ook Carolien, die last-minute een oppas moest regelen voor haar dochter Saartje. Haar vriendin Melia bood hulp aan — met als resultaat een middag die niemand snel zou vergeten.
Met pijn in haar hart moet Janneke Jelies afscheid nemen van oudste dochter Jennie, die haar plek onder de Spaanse zon niet kan vinden.
Speelafspraakjes zijn meestal onschuldig. Een uurtje ravotten, wat drinken en een koekje erbij. Soms blijft het gezellig, soms moeten ze ineens naar huis omdat iemand moe of chagrijnig is. Maar je verwacht nooit dat je kind tijdens zo’n middag een Tikkie van honderden euro’s meeneemt.
De zomervakantie: zes weken vol quality time, ijsjes, knutselprojecten en gezellige uitjes. In theorie. En voor sommige moeders pakt het ook vast zo uit…
Het zou een magische vakantie op een Disney-cruiseschip op zee worden. Een cruise vol glitters, Mickey Mouse en zonsondergangen. Maar voor één gezin werd het een moment om nooit te vergeten. En niet om de reden die ze hadden gehoopt.
Iedere week vertelt een leerkracht aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: juf Cara (34) geeft les aan groep 1/2.