Beeld: Eigen beeld
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (7) en Otis (2). Sinds vorig jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Vroeger, in het verre pre-kindertijdperk, had ik je waarschijnlijk ongeloofwaardig aangekeken als je het had over ‘me-time’. Me-time? Wat is dat? Alleen tijd? Alleen zijn? Waarom zou je dat willen? Nee, dan liever samen, gezellig met vrienden, borreltje hier, feestje daar. Het leven was één groot feest.
Totdat ik ouder werd. En het ouderschap mij de waarde van solo momenten leerde. Afgelopen weekend had ik zo’n solomoment. Ik was vrij. Vrij van werk en vrij van het moederschap. Vrienden, tevens ouders van jonge kinderen, bestempelen dit soort momenten vaak als ‘een vrijbrief uit het reservaat’. Zo’n vrijbrief kan overigens allerlei vormen aannemen: deelnemen aan een illegale rave, een avond doorzakken in een bruin café of een weekend ronddobberen op een zeilboot op de Noordzee. Waar het in de kern om gaat is dat je even alles los kunt laten en alle verantwoordelijkheden die bij het ouderschap komen kijken even kunt laten varen.
Ik ging op pad. Geen wilde nachtelijke clubavonturen, maar een weekend vol rust en sereniteit in de Zuid-Afrikaanse wijngebieden. Ik had een goed boek, een fles wijn en een paar wandelschoenen. Hoe clichématig wil je het hebben. En het was heerlijk. Ik sliep uit zolang als ik wilde, at het voor mij bereide ontbijtje in alle rust op, wandelde door prachtige landschappen en kon zonder onderbrekingen van kindergegil een heel hoofdstuk aaneengesloten uitlezen. Als kleine pauze in al deze momenten van rust (je moet niet meteen overdrijven), trof ik een paar Zuid-Afrikaanse vrienden die in de buurt op de zogenaamde wijntram waren gestapt. Een wijntram? Ja, je leest het goed: een wijntram.
“Ik sloeg het geheel nog een tijdje geamuseerd gade. Geinig, dacht ik, dat de Vengaboys jaren na hun piekmoment nog steeds voortleven in het hoofd van dronken Zuid-Afrikanen”
Een wijntram is eigenlijk niet veel meer dan een soort bierfiets voor volwassenen met een meer verfijnde smaak. Deze tram vol mensen – van elitaire wijnkenners tot jolige wijntoeristen – rijdt van wijnboerderij naar wijnboerderij, waar je lekker kunt slurpen en zuipen, terwijl je ondertussen in een roes van gezelligheid en druivensap verkeert. Ik deed mee voor één rondje wijn – gewoon om de sfeer te proeven. Maar toen de rest begon te gieren van de alcohol, besloot ik af te haken. Geen zin in melige, dronken mensen. Uiteraard lieten ze me niet zomaar gaan: ‘BORING!’ riepen ze en ze stonden erop dat ik de tramreis met ze vervolgden. Mijn jongere zelf was direct overstag gegaan door een combinatie van sociaal plichtsgevoel, gezelligheidsdrang, fomo en een slappe ruggengraat. Ik hield nu echter voet bij stuk, dan maar boring. Ik had boeken te lezen.
’s Avonds zat ik bij een restaurant. De serveerster legde twee menukaarten voor me neer. ‘Ik heb er maar één nodig’, zei ik vriendelijk. ‘Oh! Is it JUST you?’, vroeg ze vrij hard. In mijn oren ook met nógal een klemtoon op de JUST. Ik wilde tegen haar zeggen hoe leuk JUST ME eigenlijk is, maar slikte mijn woorden in. Boeiend. Voor wie moet ik me bewijzen? Dat is nou precies niet een emotie die er dit weekend toe zou moeten doen.
Naast me zat een stel vijftigers die waarschijnlijk zojuist bij hun zesde wijntramstop waren uitgestapt. Overduidelijk was ook dat ze de wijn niet hadden uitgespuugd in het daarvoor bedoelde emmertje. Er werd schaamteloos hard gelachen en gejoeld, hun wangen waren rood en de glazen bleven maar bijgevuld. Eén van de vrouwen tetterde knoertvals ‘Do you belieeeve in love after life’ in het oor van haar man. Tenminste, ik denk dat het haar man was. Misschien was het gewoon een familievriend en was de tekst van Cher een gecodeerde boodschap. Nadat er een glas kapot viel en de serveerster met stoffer en blik aan kwam zetten, ging de vrouw over op de Vengaboys. ‘BOOM BOOM BOOM BOOM’, schreeuwde ze over de tafel, ‘I WANT YOU IN MY…’ Wederom tegen de familievriend, die inmiddels bijna onder de tafel lag van schaamte, of de wijn. Wie zal het zeggen.
Ik sloeg het geheel nog een tijdje geamuseerd gade. Geinig, dacht ik, dat de Vengaboys jaren na hun piekmoment nog steeds voortleven in het hoofd van dronken Zuid-Afrikanen. Toen sloeg ik mijn boek weer open, in rust nippend aan mijn chenin blanc. Just me, in alle saaiheid. Ik had het niet anders gewild.
Meer van Laurie lees je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Drie leuke zonen, een huis aan de Loosdrechtse Plassen en allebei een goedlopende carrière: het leven van Kim Kötter en Jaap Reesema lijkt het perfecte plaatje. “Mensen zien alleen dat alles klopt, maar dat is omdat wij keihard werken.”
Als haar dochter model wil worden, denkt Malou een buitenkansje te hebben als een bekende van de tennisclub aanbiedt om voor een prikkie foto’s te maken. Maar wat aantreft in de ‘studio’ van ‘de fotograaf’ tart elke verwachting…
Het zou een magische vakantie op een Disney-cruiseschip op zee worden. Een cruise vol glitters, Mickey Mouse en zonsondergangen. Maar voor één gezin werd het een moment om nooit te vergeten. En niet om de reden die ze hadden gehoopt.
Ze had zo’n zin in haar welverdiende vakantie met haar gezin. Niet te ver weg, met de auto naar de camping in Frankrijk. Karlijn had alles tot in de puntjes voorbereid en iedereen was er klaar voor. De aankomst op hun vakantiebestemming verliep ietsje anders. Ze kregen ongewenst bezoek van een nest vliegende mieren.
Met pijn in haar hart moet Janneke Jelies afscheid nemen van oudste dochter Jennie, die haar plek onder de Spaanse zon niet kan vinden.
Samen onder de dekens kruipen, de dag nabespreken en lekker dicht tegen elkaar aan in slaap vallen: jarenlang hét romantische ideaalbeeld van samenwonen. Maar uit recent onderzoek blijkt dat de realiteit voor veel stellen anders is. Sterker nog: apart slapen is helemaal geen taboe meer. En dat is misschien wel beter voor je nachtrust én […]