Beeld: Eigen beeld
Laurie (38) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (8) en Otis (3). Sinds vorig jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Elke ochtend begint hetzelfde. De kinderen zitten aan tafel, de een in zijn favoriete T-shirt, de ander in een driedelig schoolkostuum. Het ontbijt wordt naar binnen gewerkt, er wordt wat gebabbeld, en ik staar peinzend naar de inhoud van de koelkast. Naast mij twee lege broodtrommels. In Nederland kom je met een boterham met pindakaas en een appel nog aardig weg (als de basisschool van je kind niet in een havermelk-elitebuurtje staat tenminste). Hier in Kaapstad komt de lunchbox in een scala aan vormen en maten. Van halve boerderijen aan biltong en droëwors tot Nutella-dippers (iets met stokjes en chocopasta) en complete zakken chips. Gezonde voeding lijkt soms ver te zoeken. Aan de andere kant van het spectrum heb je echter óók hier de moeders die mandarijntjes in konijnenvorm snijden. Of die op zondagavond alvast zeven maaltijden koken om elke lunchbox van de week te vullen.
Ik doe heus mijn best. Komkommerreepjes, een paar aardbeien liefdevol erbij, bammetjes met hummus en tomaat. Toch leidt dit steevast tot kritische feedback van de interne keuringsdienst. Want mijn kinderen houden niet alleen hun eigen bakjes in de gaten, maar óók die van anderen. Zo vroeg mijn zoon laatst of er niet eens een cheeseburger in zijn lunchbox kon. “Gewoon in zo’n papiertje, mam. Mason had dat ook.” Een koude cheeseburger. In een broodtrommel. Hoe ranzig. En ja, pizzapunten ook. Ik heb ze met eigen ogen gezien: koud, slap, en tóch een soort culinair statussymbool. Het kind dat pizza uit zijn bakje trekt, wint automatisch de populariteitswedstrijd. Ik overweeg heel even om voortaan gewoon de afhaalbox van restaurant de Gouden Bogen rechtstreeks in de lunchbox te schuiven. Ga ik ’s ochtends lekker meteen m’n krantje lezen.
Op vrijdag worden de ouders zogenaamd ‘ontzorgd’, want dan mag je je kind kleingeld meegeven voor de kantine. Nu klinkt “kantine” misschien alsof daar fatsoenlijke broodjes gezond en verse smoothies te koop zijn. De realiteit: donuts, zakjes feloranje kaaschips, zure matten en misschien een verdwaalde banaan die voor de vorm in een krat ligt te verpieteren. Hoe ongezonder, hoe meer aanzien lijkt het soms wel. Alsof een doos vol troep een statussymbool is. Het doet me denken aan een reis naar Maleisië. Daar was de McDonald’s hét symbool van welvaart. Wie daar zat te eten, en de verrukkelijke streetfoodkraampjes links liet liggen, die was pas lekker bezig. Een Big Mac als bewijs dat je knaken had. En ik, de naïeve toerist, zat met mijn plastic stoeltje bij een kraampje loempia’s te denken dat ik gezond en cultureel verantwoord bezig was.
Voor de driejarige in huis hoef ik gelukkig weinig moeite te doen. Die leeft op lucht. Serieus, dat ventje kan een hele dag niets eten en komt nog steeds kwispelend thuis. Alsof er ergens een intern zonnepaneel draait waar ik niks van weet. Ondertussen sleep ik mezelf suf met zakjes druiven en crackers “voor tussendoor” die allemaal onaangeroerd terugkomen. Weliswaar geplet, verpulverd of papperig van een omgekieperde waterbeker.
En dus ben ik langzaam maar zeker overgestapt naar de “laat-maar-los”-strategie. Een boterham met kaas, een appel, een bakje yoghurt. Klaar. Ik heb vrede met het feit dat ik nooit de Pinterest-moeder zal zijn. Mijn kinderen overleven het wel. Sterker nog: ze floreren op een dieet van halve appels, verkruimelde crackers en af en toe een stuk pizzapunt van de buurjongen. Dat is een teken van vriendschap en dat is misschien nog wel het allerbelangrijkste.
Meer avonturen van Laurie in Zuid-Afrika lees je hier.
Kan jouw kind niet tegen kriebelende labels in kleding? Of raakt het van slag als er plots iets verandert in de planning? Dan kan het zijn dat je kind hoogsensitief is. Natasja Ruysink is opvoed- en gedragsdeskundige en legt uit hoe je hoogsensitiviteit bij je kind kunt herkennen en geeft praktische tips om je kind […]
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Mireille, wiens man een plan heeft waar ze niet achter staat.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Dingen uitproberen hoort er wel een beetje bij als je tiener bent. Alleen sommige tieners hebben er niet de handigste timing voor. Bijvoorbeeld een schoolpauze, waarna ze ziek worden in de klas. En dan word je moeder dus gebeld.
Patrick (54) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
De familie Deijs heeft de afgelopen tijd meer voor haar kiezen gekregen dan je iemand zou toewensen. In Een Huis Vol Herinneringen zien we hoe vader Marcel samen met een paar van zijn kinderen terugblikt op een periode die hun gezin behoorlijk door elkaar heeft geschud.