Beeld: Eigen beeld
Laurie (38) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (8) en Otis (3). Sinds vorig jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Elke ochtend begint hetzelfde. De kinderen zitten aan tafel, de een in zijn favoriete T-shirt, de ander in een driedelig schoolkostuum. Het ontbijt wordt naar binnen gewerkt, er wordt wat gebabbeld, en ik staar peinzend naar de inhoud van de koelkast. Naast mij twee lege broodtrommels. In Nederland kom je met een boterham met pindakaas en een appel nog aardig weg (als de basisschool van je kind niet in een havermelk-elitebuurtje staat tenminste). Hier in Kaapstad komt de lunchbox in een scala aan vormen en maten. Van halve boerderijen aan biltong en droëwors tot Nutella-dippers (iets met stokjes en chocopasta) en complete zakken chips. Gezonde voeding lijkt soms ver te zoeken. Aan de andere kant van het spectrum heb je echter óók hier de moeders die mandarijntjes in konijnenvorm snijden. Of die op zondagavond alvast zeven maaltijden koken om elke lunchbox van de week te vullen.
Ik doe heus mijn best. Komkommerreepjes, een paar aardbeien liefdevol erbij, bammetjes met hummus en tomaat. Toch leidt dit steevast tot kritische feedback van de interne keuringsdienst. Want mijn kinderen houden niet alleen hun eigen bakjes in de gaten, maar óók die van anderen. Zo vroeg mijn zoon laatst of er niet eens een cheeseburger in zijn lunchbox kon. “Gewoon in zo’n papiertje, mam. Mason had dat ook.” Een koude cheeseburger. In een broodtrommel. Hoe ranzig. En ja, pizzapunten ook. Ik heb ze met eigen ogen gezien: koud, slap, en tóch een soort culinair statussymbool. Het kind dat pizza uit zijn bakje trekt, wint automatisch de populariteitswedstrijd. Ik overweeg heel even om voortaan gewoon de afhaalbox van restaurant de Gouden Bogen rechtstreeks in de lunchbox te schuiven. Ga ik ’s ochtends lekker meteen m’n krantje lezen.
Op vrijdag worden de ouders zogenaamd ‘ontzorgd’, want dan mag je je kind kleingeld meegeven voor de kantine. Nu klinkt “kantine” misschien alsof daar fatsoenlijke broodjes gezond en verse smoothies te koop zijn. De realiteit: donuts, zakjes feloranje kaaschips, zure matten en misschien een verdwaalde banaan die voor de vorm in een krat ligt te verpieteren. Hoe ongezonder, hoe meer aanzien lijkt het soms wel. Alsof een doos vol troep een statussymbool is. Het doet me denken aan een reis naar Maleisië. Daar was de McDonald’s hét symbool van welvaart. Wie daar zat te eten, en de verrukkelijke streetfoodkraampjes links liet liggen, die was pas lekker bezig. Een Big Mac als bewijs dat je knaken had. En ik, de naïeve toerist, zat met mijn plastic stoeltje bij een kraampje loempia’s te denken dat ik gezond en cultureel verantwoord bezig was.
Voor de driejarige in huis hoef ik gelukkig weinig moeite te doen. Die leeft op lucht. Serieus, dat ventje kan een hele dag niets eten en komt nog steeds kwispelend thuis. Alsof er ergens een intern zonnepaneel draait waar ik niks van weet. Ondertussen sleep ik mezelf suf met zakjes druiven en crackers “voor tussendoor” die allemaal onaangeroerd terugkomen. Weliswaar geplet, verpulverd of papperig van een omgekieperde waterbeker.
En dus ben ik langzaam maar zeker overgestapt naar de “laat-maar-los”-strategie. Een boterham met kaas, een appel, een bakje yoghurt. Klaar. Ik heb vrede met het feit dat ik nooit de Pinterest-moeder zal zijn. Mijn kinderen overleven het wel. Sterker nog: ze floreren op een dieet van halve appels, verkruimelde crackers en af en toe een stuk pizzapunt van de buurjongen. Dat is een teken van vriendschap en dat is misschien nog wel het allerbelangrijkste.
Meer avonturen van Laurie in Zuid-Afrika lees je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Oma’s zijn er in alle soorten en maten: de ene staat altijd met koekjes en thee klaar, de ander neemt je mee op avontuur. Dit zijn de sterrenbeelden die vaak de allerleukste oma’s blijken te zijn.
Steeds meer ouders kiezen niet voor moderne babynamen, maar juist voor klassiek en vintage, ook wel old lady-names genoemd. Namen die ooit als oubollig of ouderwets werden gezien, blijken nu juist weer geliefd.
Sommige schoonmoeders hebben een talent voor ‘subtiele’ hints. De schoonmoeder van Ryan spant deze week de kroon door een bijzonder verjaardagscadeau te geven aan haar kleindochter.
Het klinkt zo logisch: je kind duwt of pakt iets af, en jij vraagt of jouw kind zijn excuses wil aanbieden. Maar volgens kinderpsycholoog Laura Markham leren kinderen daar eigenlijk de verkeerde lessen van.
Iedere moeder kent ‘m: die ene vader op het schoolplein die áltijd een grap paraat heeft, met iedereen een praatje maakt en stiekem misschien bijna een beetje té charmant is. Is het toeval? Nee hoor, de sterren hebben er een handje in.
Knutselen met je kind: voor sommige moeders pure quality time, voor andere sterrenbeelden een bron van stress, lijm op tafel en glitter in het tapijt.