Beeld: Eigen beeld
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (7) en Otis (2). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Het is dinsdagmiddag en ik sta op het schoolplein te wachten op mijn zoon. Het ene na het andere kind komt in uniform naar buiten gestapt, een Zuid-Afrikaanse standaard op de basisscholen hier. In de verte zie ik mijn ‘keurige’ zoon al verschijnen in z’n witte overhemd, grijze korte pantalon, hoge kousen en zwarte, zeer formele, geveterde kantoorschoentjes. Alsof hij op z’n zevende jaar zojuist een goede zakendeal heeft gesloten met z’n mede-zevenjarige marketingcollega’s. Gelukkig verraden de moddervegen in z’n gezicht dat er wel degelijk gespeeld is vandaag.
Glunderend komt hij op me afgestormd. ‘Mam’, fluistert hij geheimzinnig, ‘ik moet je even iets geheims vertellen.’ Ik ben één en al oor. Zorgvuldig dirigeert hij mij het schoolplein af, ver buiten de gehoorafstand van andere ouders. ‘Nou weetje…’ fluistert hij weer. ‘Ik heb verkering met een meisje uit m’n klas.’ ‘Joh, wat leuk’, zeg ik. ‘Hoe heet ze?’ Er ontstaat meteen een flinke frons. ‘Ja, dat weet ik eigenlijk niet meer’, zegt hij.
Oké sorry, verkeerde vraag. Totaal irrelevant ook, eigenlijk. Ik probeer het nog een keer. ‘Wat vind je zo leuk aan haar?’ vraag ik. ‘Nou, ze is echt heel aardig en heeft hele mooie lange haren… Ohja en ze lacht ook heel schattig.’ Klinkt op zich als een leuk type om verkering mee te hebben. ‘En wat vindt zij ervan dat jullie verkering hebben?’ vraag ik. ‘Nou, eigenlijk is dat nog een beetje een probleem, zij weet het zelf nog niet.’
‘Niets is vreemd in het leven van een zevenjarige. Polygamie, meeroudergezinnen, onwetende verkering. Liefde kent geen grenzen’
Lekker, zeg. Verkering hebben zonder dat de ander er vanaf weet, laat staan er consent voor heeft gegeven. Dat maakt het allemaal wel een stuk makkelijker, moet ik zeggen. Geen gedoe met ongemakkelijke eerste dates, achteraf dingen horen als ‘Je stelde echt veel te weinig vragen’ of ‘Ik vond dat je wel lang doorzaagde over je macrobiotische vegan dieet’. Nee joh, als je überhaupt niet op de hoogte bent van de verkering in kwestie, kun je er ook geen problemen mee hebben. Voor mijn zoon is het allemaal zeer logisch. Verkering is in het geval van eenrichtingsverkeer net zo goed verkering te noemen.
‘Mag ik nog even wat vragen?’ zeg ik. ‘Nou, vooruit dan maar’, zucht hij, lichtelijk vermoeid dat er blijkbaar in deze zeer logische kwestie nog steeds dingen onduidelijk zijn. ‘Je hebt dus nu verkering, maar zij weet het niet. Wat nou als je een keer verliefd wordt op iemand anders? Ga je het dan ook uitmaken zonder dat zij het weet?’ ‘Nee joh, ik hoef het toch niet uit te maken?’ zegt hij. ‘Het is gewoon heel simpel, dan heeft mijn kind later twee moeders.’ En zo zie je maar, niets is vreemd in het leven van een zevenjarige. Polygamie, meeroudergezinnen, onwetende verkering. Liefde kent geen grenzen.
’s Avonds zitten mijn man ik samen op de bank. We kijken een serie. ‘Zeg schat’, zeg ik, ‘wat nou als ik ook verkering zou hebben met Idris Elba. Zou je daar problemen mee hebben?’ Mijn man kijkt onverstoorbaar verder. ‘Nee joh schat, prima’, zegt hij. ‘Nodig je ‘m dan ook een keer uit op de koffie?’
Meer columns van Laurie lees je hier.
De zoon van Annelies is het type kind waarvan je blijft zeggen: ‘het is me er eentje’. Bram vreet van alles uit, maar nooit écht vervelend. En hij ziet er zo schattig uit, met die grote blauwe ogen en die blonde krullen.
In Groningen gebeurt binnenkort iets nieuws: de allereerste stadsoppas van Nederland opent haar deuren. Ouders kunnen hun kind er maximaal drie uur achterlaten terwijl zij eindelijk even naar de kapper, sportschool of gaan shoppen. Klinkt als pure luxe, toch?
In veel huiskamers ging afgelopen week een collectieve “huh?!” door het land. Terwijl ouders nog druk bezig zijn met het bewaren van hét grote decembergeheim, komt Het Sinterklaasjournaal met scènes waarbij je als ouder spontaan je hand voor de tv wilt gooien.
Er zijn van die kledingstukken die je aantrekt en meteen denkt: ja hoor, dit wordt mijn nieuwe uniform voor de rest van de winter. Nou, de coltrui van HEMA hoort absoluut in die categorie.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Mireille, wiens man een plan heeft waar ze niet achter staat.
Verhuizen met een groot gezin is al een onderneming op zich, maar de familie Buddenbruck pakt het gewoon aan alsof het niets is. Waar andere ouders al zweten bij het vooruitzicht van één verhuisdoos, verkassen Thaila en Rob met hun hele bups van land naar land.
