Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (7) en dochter (9) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Drie weken. Exact drie weken zaten er tussen de diagnose en de uitvaart. Ik vind het onmenselijk snel. Maar ik weet ook dat je in dit soort situaties niets te vinden hebt. Het gebeurt, of je nou wil of niet. We dachten dat die ene dag, waarop we hoorden over de diagnose van beide opa’s, de bizarste was die we konden meemaken. Toch bleek dat niet zo te zijn. Twee weken na die dag beleefden we een compleet krankzinnige avond.
Die avond hoorden we over mijn schoonvader: hij wilde niet meer – kón niet meer. Het begin van het einde was daar. Op hetzelfde moment zaten we in spanning te wachten op het nieuws over een uitslag die mijn vader zou krijgen. Tijdens het gezamenlijke telefoongesprek met mijn ouders, zus en broers hoorden we dat het niet goed was. Er is niets meer te doen: zijn levensverwachting is zeer beperkt. Ongeloof, tranen, stilte. En toen kwam de genadeklap. Mijn moeder vertelde dat ze al een tijdje een bult in haar nek had. Daar was een echo van gemaakt. En die zag er niet goed uit. Het circus van onderzoeken en in spanning afwachten is weer van start gegaan. Op dit moment is er nog niets met zekerheid te zeggen – het enige dat we weten is dat de kans op slecht nieuws helaas groot is.
We zitten in een beklemmende, grijsbewolkte bubbel, er past nauwelijks nog iets in mijn hoofd naast al het bestaande. Ik vergeet verjaardagen, weet amper waar mijn vriendinnen mee bezig zijn, en de akelige nieuwsberichten uit de wereld doen me niets. Honderden doden in Gaza, Trump die telkens bewijst nog erger te zijn dan hij al was, dood, verderf: het interesseert me niet. Ik had niet verwacht dat ik ooit zo gevoelloos kon zijn – en tegelijkertijd zoveel kon voelen.
Mijn schoonvader overleed anderhalve dag na die intense avond. De uitvaart was zo mooi, zo verdrietig, een terugblik op de liefde en goede tijden van weleer, en op de teleurstellingen en de pijn van de laatste jaren. Onze kinderen gingen er allebei anders mee om. Waar onze dochter elke dag tot aan de crematie even bij opa ging kijken, was voor onze zoon het idee dat hij een dichte kist zou zien, genoeg reden voor paniek. Tijdens de dienst zat hij op mijn schoot met zijn rug naar alles toe, zodat hij niets hoefde te zien. Halverwege besloot hij toch te kijken, en dat ging goed: uiteindelijk durfde hij de kist ook nog even aan te raken.
Ik ben zo trots op die twee, op dat ze hun gevoel hebben gevolgd en durfden aan te geven wat ze wel en niet wilden. Iedereen gaat anders met de dood om, en die verschillen mogen er zijn. Wat ze deelden, was hun verdriet. Het feit dat ze dit binnenkort weer moeten meemaken, raakt me tot in mijn ziel.
De trein dendert door, nog sneller dan eerst, en weigert de komende tijd te stoppen. Naast al het nare is er ook de steun, de liefde. De kaartjes en bloemen, de zelfgebakken brownies en chocolade. De lieve appjes en dikke knuffels. De buren van mijn schoonouders die uit respect hun verbouwing stil legden op de dag van de crematie. De lieve medewerkers van de boekwinkel, die informeren hoe het gaat. Het is echt waar wat ze zeggen, hoe hopeloos het soms ook gesteld lijkt te zijn met de wereld. De lieven zijn met meer.
Meer columns van Lara vind je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Daniel (38) dacht dat hij het allemaal voor elkaar had: een lieve vrouw, een zoontje van vier en pas een tweede kindje erbij. Maar waar het gezin op het eerste gezicht compleet leek, begon het van binnen langzaam uit elkaar te vallen.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Groep 8 kamp. Voor veel kinderen het hoogtepunt van hun basisschooltijd, maar voor Mariska en haar dochter was het iets waar ze enorm tegenop zagen. Haar dochter mocht namelijk geen contact hebben met het thuisfront.