Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (9) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
“Dat jij nog tomaten kunt snijden met dit ding!” Mijn man legde het aardappelschilmesje op het aanrechtblad en pakte een andere uit de besteklade. Het was inderdaad een nogal bot exemplaar, met een ietwat groezelige heft dat ooit stralend wit moet zijn geweest. Toch gooi ik het niet weg. Niet alleen omdat onscherpe messen ideaal zijn voor lomperiken zoals ik (al schijn je met botte messen júist vaker uit te schieten), maar ook omdat het ding barst van de herinneringen.
Jaren geleden – of beter gezegd, zo’n twee decennia geleden – leende ik het van een vriendin, zodat ik ’s avonds met een iets veiliger gevoel naar huis kon fietsen. Van de stad, waar een groot deel van mijn sociale leven zich afspeelde, naar mijn dorp was het een half uurtje fietsen. Qua afstand prima te doen, qua veiligheid niet. Tien minuten van de route bestond namelijk uit een donkere weg, met maisvelden en een donker bos aan de ene kant en een hoger geleden N-weg aan de andere. Niemand die je zou zien of horen, als er iets gebeurde.
Niet dat de het stadscentrum nou zo veilig was om ’s nachts alleen te fietsen, maar het ‘donkere stuk’ joeg me veruit het meest angst aan. Met het mesje strak tegen mijn stuur geklemd fietste ik talloze keren, op talloze tijdstippen, na talloze gezellige avonden en nachten met vriendinnen. Alleen. Ik racete er altijd als een bezetene, en heb er vaak paniekaanvallen gehad, puur door de angst. Er is nooit iets voorgevallen, op de keer dat een man me tegemoet fietste en vlak nadat we elkaar kruisten ineens achter me ging rijden na. Ik denk niet dat ik ooit harder heb gefietst dan toen.
Het gevoel onveilig te zijn is er altijd al geweest – ik denk dat heel veel mensen (vooral vrouwen, maar ook mannen) dat zullen herkennen. Nog steeds pas ik me erop aan. Ga ik wandelen in het buitengebied? Ik deel mijn locatie. Wil ik ’s avonds ergens naartoe? Ik blijf tot wanneer de laatste bus gaat. Is de kortste route er een door een stil gebied? Ik loop of fiets om. En ook in die situaties ben ik altijd alert.
Ik ben er al die jaren zonder kleerscheuren vanaf gekomen en achteraf gezien vind ik dat haast een wonder. Maar ik wil niet dat het feit dat ik nooit van mijn fiets ben gesleurd een kwestie is van ‘geluk hebben gehad’. Dat is toch te belachelijk voor woorden? Ik wil ook niet dat het normaal is dat een of andere zatlap aan mijn borsten zat, of iemand die ik dacht te kunnen vertrouwen in mijn billen greep. Ik weet nog precies hoe hij keek toen ik me verbijsterd omdraaide: alsof hij er het volste recht op had.
Ik wil het niet, en toch is het de realiteit. Wat vind ik het naar dat de wereld zo is, en waarschijnlijk nog heel lang zo zal blijven. Wat vind ik het klote dat ik mijn kinderen niet wil leren om in angst te leven, maar hen wél voor veel dingen moet waarschuwen. En wat vind ik het onbeschrijflijk hartverscheurend dat er sinds 20 augustus opnieuw een meisje is dat niet aan haar toekomstige kinderen kan vertellen hoe onveilig het soms was, maar dat het altijd goedkwam. We zeggen ‘rust zacht’, maar wat had ik haar een ‘leef hard’ gegund. Met alles waar ze gelukkig van zou zijn geworden.
Ik pak het botte mesje van het aanrecht, was het af en leg het terug in de la. Vanuit de keuken hoor ik onze kinderen lachen. Wat heb ik een geluk gehad.
Meer columns van Lara vind je hier.
Melissa Pieters (33) is getrouwd met Bilal (34), moeder van drie jonge kinderen (9, 6 en 2), influencer (@melisspieters op Instagram) en een bekeerde moslima. Hoe vliegt zij de decembermaand aan?
Het is de baby zelf niet aan te rekenen, maar zo’n pasgeborene haalt wel je hele leven overhoop, inclusief je vriendschappen. Welke het overleven en welke sneuvelen, dat is van tevoren niet te voorspellen. Dat weet journalist Laurien als geen ander.
Het worden bijzondere feestdagen voor Anne-Marie Rozing en vriendin Laura. Ze vieren voor het eerst kerst met hun zoontje Jules in hun midden. En die knusse kerstdagen gaan niet voorbij zonder leuke tradities. Wij spraken Anne-Marie over de kerstplannen met baby Jules.
Een Huis Vol is terug, dat betekent de hele kerstvakantie weer genieten van de chaos van de families Lopez, Bal, Bakcha en Blom. Vinden we heerlijk, want dan valt ons eigen huishouden opeens wel mee.
Geen zin om voor de hele bubs te cateren of te bemiddelen in politieke discussies: er zijn genoeg redenen om kerst een keertje te ontvluchten. Dat lukt de een beter dan de ander, weet Hester Zitvast. Want niet iedereen is bestand tegen smeekbedes van de familie.
December is de maand van lichtjes, gezelligheid en collectieve teleurstelling over het kerstpakket. Tenminste, dat blijkt uit het Instagram-algoritme waarin ik beland ben.