Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (9) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
“Dat jij nog tomaten kunt snijden met dit ding!” Mijn man legde het aardappelschilmesje op het aanrechtblad en pakte een andere uit de besteklade. Het was inderdaad een nogal bot exemplaar, met een ietwat groezelige heft dat ooit stralend wit moet zijn geweest. Toch gooi ik het niet weg. Niet alleen omdat onscherpe messen ideaal zijn voor lomperiken zoals ik (al schijn je met botte messen júist vaker uit te schieten), maar ook omdat het ding barst van de herinneringen.
Jaren geleden – of beter gezegd, zo’n twee decennia geleden – leende ik het van een vriendin, zodat ik ’s avonds met een iets veiliger gevoel naar huis kon fietsen. Van de stad, waar een groot deel van mijn sociale leven zich afspeelde, naar mijn dorp was het een half uurtje fietsen. Qua afstand prima te doen, qua veiligheid niet. Tien minuten van de route bestond namelijk uit een donkere weg, met maisvelden en een donker bos aan de ene kant en een hoger geleden N-weg aan de andere. Niemand die je zou zien of horen, als er iets gebeurde.
Niet dat de het stadscentrum nou zo veilig was om ’s nachts alleen te fietsen, maar het ‘donkere stuk’ joeg me veruit het meest angst aan. Met het mesje strak tegen mijn stuur geklemd fietste ik talloze keren, op talloze tijdstippen, na talloze gezellige avonden en nachten met vriendinnen. Alleen. Ik racete er altijd als een bezetene, en heb er vaak paniekaanvallen gehad, puur door de angst. Er is nooit iets voorgevallen, op de keer dat een man me tegemoet fietste en vlak nadat we elkaar kruisten ineens achter me ging rijden na. Ik denk niet dat ik ooit harder heb gefietst dan toen.
Het gevoel onveilig te zijn is er altijd al geweest – ik denk dat heel veel mensen (vooral vrouwen, maar ook mannen) dat zullen herkennen. Nog steeds pas ik me erop aan. Ga ik wandelen in het buitengebied? Ik deel mijn locatie. Wil ik ’s avonds ergens naartoe? Ik blijf tot wanneer de laatste bus gaat. Is de kortste route er een door een stil gebied? Ik loop of fiets om. En ook in die situaties ben ik altijd alert.
Ik ben er al die jaren zonder kleerscheuren vanaf gekomen en achteraf gezien vind ik dat haast een wonder. Maar ik wil niet dat het feit dat ik nooit van mijn fiets ben gesleurd een kwestie is van ‘geluk hebben gehad’. Dat is toch te belachelijk voor woorden? Ik wil ook niet dat het normaal is dat een of andere zatlap aan mijn borsten zat, of iemand die ik dacht te kunnen vertrouwen in mijn billen greep. Ik weet nog precies hoe hij keek toen ik me verbijsterd omdraaide: alsof hij er het volste recht op had.
Ik wil het niet, en toch is het de realiteit. Wat vind ik het naar dat de wereld zo is, en waarschijnlijk nog heel lang zo zal blijven. Wat vind ik het klote dat ik mijn kinderen niet wil leren om in angst te leven, maar hen wél voor veel dingen moet waarschuwen. En wat vind ik het onbeschrijflijk hartverscheurend dat er sinds 20 augustus opnieuw een meisje is dat niet aan haar toekomstige kinderen kan vertellen hoe onveilig het soms was, maar dat het altijd goedkwam. We zeggen ‘rust zacht’, maar wat had ik haar een ‘leef hard’ gegund. Met alles waar ze gelukkig van zou zijn geworden.
Ik pak het botte mesje van het aanrecht, was het af en leg het terug in de la. Vanuit de keuken hoor ik onze kinderen lachen. Wat heb ik een geluk gehad.
Meer columns van Lara vind je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Soms voelt het moederschap een beetje alsof je een volle inbox probeert leeg te werken terwijl er continu nieuwe mails binnenploppen. Werk, partner, boodschappen, administratie, vriendinnen die je alweer veel te lang niet hebt gezien… en oh ja, die kinderen die ook nog aandacht, hulp met huiswerk en een fatsoenlijke maaltijd willen. Geen wonder dat […]
Iedere moeder kent ‘m: die ene vader op het schoolplein die áltijd een grap paraat heeft, met iedereen een praatje maakt en stiekem misschien bijna een beetje té charmant is. Is het toeval? Nee hoor, de sterren hebben er een handje in.
Vanaf volgend jaar last Soundos El Ahmadi een pauze in.
Soms gebeuren er dingen die je nooit verwacht… zoals bevallen tussen de frietjes en milkshakes. Voor Alyce Rotunda uit Michigan werd dit werkelijkheid toen haar vierde kindje besloot niet te wachten tot het ziekenhuis. Haar dochtertje Matilda (inmiddels liefkozend McTilly genoemd) maakte haar entree op een parkeerplaats van McDonald’s, vertelt ze aan TODAY.
Onze dochters grootbrengen die lekker in haar vel zit en stevig in haar schoenen staat: dat is wat we allemaal willen, toch? Alleen… de meeste van ons hebben zelf niet zo’n moeder gehad die met zelfvertrouwen in de spiegel keek en zei: “Yes, dit ben ik – vanbinnen én -buiten prachtig.”
Of je nu alweer bijna een week de schoolbammetjes zit te smeren (Zuid), al dan niet reikhalzend uitkijkt naar aankomende maandag (Midden) of nog even vakantie hebt (Noord): die zes weken durende zomervakantie is voor – bijna- iedereen voorbij. En ieder jaar is het weer de vraag: was het te lang?