Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (9) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
“Dat jij nog tomaten kunt snijden met dit ding!” Mijn man legde het aardappelschilmesje op het aanrechtblad en pakte een andere uit de besteklade. Het was inderdaad een nogal bot exemplaar, met een ietwat groezelige heft dat ooit stralend wit moet zijn geweest. Toch gooi ik het niet weg. Niet alleen omdat onscherpe messen ideaal zijn voor lomperiken zoals ik (al schijn je met botte messen júist vaker uit te schieten), maar ook omdat het ding barst van de herinneringen.
Jaren geleden – of beter gezegd, zo’n twee decennia geleden – leende ik het van een vriendin, zodat ik ’s avonds met een iets veiliger gevoel naar huis kon fietsen. Van de stad, waar een groot deel van mijn sociale leven zich afspeelde, naar mijn dorp was het een half uurtje fietsen. Qua afstand prima te doen, qua veiligheid niet. Tien minuten van de route bestond namelijk uit een donkere weg, met maisvelden en een donker bos aan de ene kant en een hoger geleden N-weg aan de andere. Niemand die je zou zien of horen, als er iets gebeurde.
Niet dat de het stadscentrum nou zo veilig was om ’s nachts alleen te fietsen, maar het ‘donkere stuk’ joeg me veruit het meest angst aan. Met het mesje strak tegen mijn stuur geklemd fietste ik talloze keren, op talloze tijdstippen, na talloze gezellige avonden en nachten met vriendinnen. Alleen. Ik racete er altijd als een bezetene, en heb er vaak paniekaanvallen gehad, puur door de angst. Er is nooit iets voorgevallen, op de keer dat een man me tegemoet fietste en vlak nadat we elkaar kruisten ineens achter me ging rijden na. Ik denk niet dat ik ooit harder heb gefietst dan toen.
Het gevoel onveilig te zijn is er altijd al geweest – ik denk dat heel veel mensen (vooral vrouwen, maar ook mannen) dat zullen herkennen. Nog steeds pas ik me erop aan. Ga ik wandelen in het buitengebied? Ik deel mijn locatie. Wil ik ’s avonds ergens naartoe? Ik blijf tot wanneer de laatste bus gaat. Is de kortste route er een door een stil gebied? Ik loop of fiets om. En ook in die situaties ben ik altijd alert.
Ik ben er al die jaren zonder kleerscheuren vanaf gekomen en achteraf gezien vind ik dat haast een wonder. Maar ik wil niet dat het feit dat ik nooit van mijn fiets ben gesleurd een kwestie is van ‘geluk hebben gehad’. Dat is toch te belachelijk voor woorden? Ik wil ook niet dat het normaal is dat een of andere zatlap aan mijn borsten zat, of iemand die ik dacht te kunnen vertrouwen in mijn billen greep. Ik weet nog precies hoe hij keek toen ik me verbijsterd omdraaide: alsof hij er het volste recht op had.
Ik wil het niet, en toch is het de realiteit. Wat vind ik het naar dat de wereld zo is, en waarschijnlijk nog heel lang zo zal blijven. Wat vind ik het klote dat ik mijn kinderen niet wil leren om in angst te leven, maar hen wél voor veel dingen moet waarschuwen. En wat vind ik het onbeschrijflijk hartverscheurend dat er sinds 20 augustus opnieuw een meisje is dat niet aan haar toekomstige kinderen kan vertellen hoe onveilig het soms was, maar dat het altijd goedkwam. We zeggen ‘rust zacht’, maar wat had ik haar een ‘leef hard’ gegund. Met alles waar ze gelukkig van zou zijn geworden.
Ik pak het botte mesje van het aanrecht, was het af en leg het terug in de la. Vanuit de keuken hoor ik onze kinderen lachen. Wat heb ik een geluk gehad.
Meer columns van Lara vind je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
De band tussen ouder en kind verandert door de jaren heen. Waar ze vroeger afhankelijk was van jouw zorg en advies, staan ze nu op eigen benen, maar dat betekent niet dat jouw volwassen kinderen geen behoefte meer hebben aan erkenning of verbinding.
In 'Tussen wel en wee' komt een moeder aan het woord die vertelt over hoe haar bevalling verliep. Dit keer bevallingsverhaal Laurien.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Dit keer Kiki, die geld uitgeeft wat ze niet heeft, zonder dat haar man het weet.
Mieke van Dam (31) zit bepaald niet stil. Tussen de luiers, speeltuinbezoekjes en nachtelijke knuffels door creëerde ze Eau de Mique: een wasparfummerk dat draait om herinneringen, rust en een vleugje luxe in de chaos van het moederschap. Wij spraken Mieke erover.
Denk je dat knuffels alleen voor kinderen zijn? Think again. Steeds meer volwassenen geven toe: ze slapen met een knuffel. En dat is niets om je voor te schamen. Sterker nog, het is goed voor je nachtrust en je mentale gezondheid.
Ze mag dan al jaren onder de Californische zon wonen, maar Yolanthe Cabau (40) blijft in hart en ziel dat meisje van vroeger van het warme, drukke gezin in Nederland. Familie is alles voor haar, en dat mist ze soms nu ze alleen met haar zoontje Xess Xava (10) woont.