Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (7) en dochter (9) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
‘Nee hè, mam, waarom eten we vanavond wéér dat?’ ‘Omdat papa en ik het wél lekker vinden, lieverd. En het is deze week in de aanbieding.’ De dagelijkse huishoudelijke beslommeringen gaan ook in deze rare tijden gewoon door – gelukkig maar. Hoe fijn is het om je even druk te kunnen maken om dingen die er nauwelijks toe doen.
Normaal pakken onze kinderen na het eten een appel, maar ik besloot om deze keer een ‘echt’ toetje te halen. Dat hadden ze wel verdiend. Het was 1 april, dus het mocht wel iets grappigs worden, vond ik. Met een bak chocolademousse en de gouden suiker die we nog over hadden van kerst, kon ik iets leuks in elkaar flansen: diarree met glitters.
Ik keek uit naar de reactie van de kinderen – het was iets om me aan vast te houden. Want ondanks de datum verwachtte ik niet bepaald een grappige dag. We zouden laat in de middag de uitslag krijgen van de onderzoeken van mijn moeder, en we maakten ons zorgen. Overdag was er genoeg afleiding: het huishouden ging door, ik appte veel met familie en vrienden, maakte tomatensoep met de klas van mijn zoon.
Maar met het vorderen van de middag werd mijn lijf steeds onrustiger, mijn maag misselijker, mijn hoofd donkerder. Ik was net begonnen met het het avondeten toen ik een telefoontje kreeg. Ik zette de kookplaat uit en haastte me naar boven. Nog voor ik de trap op was, werd de uitslag meegedeeld: kanker. Natuurlijk was het kanker. Wat hadden we dan verwacht? Dat we een keer opgelucht adem hadden kunnen halen in tijden van slecht nieuws op slecht nieuws?
Het werkelijkheid drong nauwelijks door, ik kon geen woorden vinden. Alles leek op pauze te staan. Onbewust maakte ik me alvast op voor de volgende klap: de vorige twee slechtnieuwsmomenten van de afgelopen weken bestonden immers ook uit meerdere heftige boodschappen. Het had me dus niet moeten verbazen dat dat ook deze keer zo was. Mijn vader bleek eerder die middag te hebben aangegeven dat hij het genoeg vond. De dag erna zou hij een moment vastleggen voor de euthanasie.
Na het telefoongesprek kwam ik beneden, en ging bij mijn dochter aan tafel zitten. Ik vroeg aan mijn zoon of hij erbij kwam zitten. ‘O-oh’, zei hij. Ze wisten al wat er zou volgen: met een zachte, serieuze stem bij elkaar geroepen worden, betekende slecht nieuws. Er was verdriet, er was gelatenheid: ook de kinderen leken feilloos aan te voelen dat dit het te verwachten scenario was. Het toetje bracht wat verlichting: even was het huis weer de fijne plek die het normaal is, met gelach en uitgelatenheid.
Op een stralend zonnige zondagmiddag hebben de kinderen afscheid genomen van hun opa. “Je hebt een speciaal plekje in mijn hart”, zei onze zoon tegen hem. Er volgden knuffels, laatste blikken, nog één keer zwaaien. Op de terugweg hield ik vanaf de bijrijdersstoel de handen van onze huilende kinderen vast.
Een datum. Een tijd. De laatste dagen van mijn vader willen mijn ouders met zijn tweeën doorbrengen – wanneer het laatste uur daar is, zullen mijn zus, broers, ik en onze partners zich bij hen voegen. Het voelt zo bizar, alsof we in een soort vacuüm zitten, terwijl elke verstreken minuut ons dichterbij het moment brengt dat we niet willen meemaken.
De ochtend na het telefoongesprek liep ik met een zwaar gemoed naar de keuken om fruit te snijden voor school. Vage strepen glitter lagen nog op het aanrecht. Met een doekje veegde ik alles weg. Over een tijdje zal er voorzichtig steeds meer ruimte komen om er weer een feestje van te kunnen maken. Maar voorlopig nog niet.
Meer columns van Lara vind je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Je denkt dat je iemand in huis haalt om op je kinderen te passen, maar intussen wordt je voorraadkast geplunderd en verdwijnen er sieraden. Wat begon als een klein vermoeden, groeide bij Carla uit tot een regelrechte mini-detectivezaak.
Een zwangerschap is al spannend genoeg, maar voor de Britse Lucy en haar man Adam werd het een ware achtbaan. Hun baby Rafferty kwam niet één, maar twee keer ter wereld.
Spijt van de naam die je je kind besloot te geven, het zal niet veel mensen overkomen. Maar ze zijn er wel. En een van hen is Angela.
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.