Meet Johanna (36): biologiedocent, seksuele gezondheidsconsulent, en mama van twee jongens (5 en 7). Na haar recente scheiding jongleert ze met het ouderschap en deelt ze haar avonturen en inzichten.
Samen met een vriendin was ik op pad. Lekker aan het struinen door de botanische tuinen om te eindigen in het café voor een hapje. Vriendin en ik houden enorm van “mensen kijken”. Er is niets leuker dan om je heen kijken en mensen te observeren. Kijken naar verhoudingen, bedenken wat er speelt in hun gedachten, in hun leven.
Naast ons zit een tafel vol mensen, met een en al gezelligheid. In eerste instantie lijkt het een groot gezin, de warmte en familiariteit straalt ervan af. Als we beter kijken zien we dat het een gemengde groep betreft, een koppel bestaande uit een man en vrouw, vier kinderen en nog een volwassen vrouw. Vriendin en ik speculeren over wat de samenstelling is van deze familie en kijken met een glimlach naar hoe fijn deze mensen het met elkaar hebben. Na een tijdje stiekem meeluisteren merken we dat de man en de vrouw die er alleen tussen zit, gescheiden zijn… Het is een samengesteld gezin.
Mijn emoties spelen op en ik kijk mijn vriendin met tranen in mijn ogen aan, hardop vraag ik me af: kan dit ook mijn toekomst zijn? Dat alle nare emoties en gevoelens er niet meer zijn en we op een leuke en fijne manier met zijn allen om kunnen gaan? Het voelt hoopvol en hopeloos tegelijkertijd. Hierop hopen betekent het daadwerkelijk loslaten wat er allemaal is gebeurd in de afgelopen jaren; het gevoel tekort gedaan zijn niet meer laten overheersen en het verleden niet als richtlijn aan te houden. Kan ik dat wel?
Het voelt voor mij als een stap terug als ik de situatie zoals hij nu is gewoonweg accepteer. Ik ben me nu juist bewust van mijn eigen grenzen, wat ik verdien en wil in het leven. Het voelt als zelfverraad op het moment dat ik de gemaakte keuzes ten opzichte van mij “oké” zou vinden. Toch wil ik graag vooruit, een nieuw normaal creëren voor de kinderen en mijzelf. Een stabiele basis waar we op kunnen bouwen.
Dat begint voor mij bij het gevoel gehoord te worden. Dat ik, met mijn behoeften en wensen, als moeder, gerespecteerd word. Daar tegenover zou ik datzelfde respect aan de andere partij moeten geven. Lukt mij dat? Ondanks mijn gevoel behandeld te zijn als vervangbaar goed? Kan ik die pijn aan de kant zetten? Het voelt als intern getouwtrek, waar ik de balans niet weet te vinden.
Het ideale gescheiden gezin bestaat niet, net zoals de ideale relatie niet bestaat. Het is een proces waarin je moet blijven werken en communiceren. Het is zinvol en mooi om een plaatje te hebben waar je naartoe wilt werken, zodat je voor ogen houdt wat voor jou belangrijk is. Het is echter nog belangrijker om jezelf niet te verliezen in dat plaatje. Misschien moet ik de lat niet zo hoog leggen en beginnen met iets kleins. Zonder ruzie een gesprek met elkaar voeren zou een mooie eerste stap zijn… Dan volgt de tweede vast vanzelf. Hopelijk lopen we dan langzaam richting die grote tafel.
Meer columns van Johanna vind je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Verena heeft drie kinderen en een druk gezin, maar ook een diep verlangen naar af en toe een momentje voor zichzelf. Haar vriendin Lisa denkt hier anders over. Ze besloot haar drie kinderen mee te nemen naar het feestje dat eigenlijk alleen voor volwassenen bedoeld was.
Heeft een groot leeftijdsverschil invloed op je relatie? Leeftijd is maar een getal, zeggen ze. Maar als je moeder je aankeek alsof je gek was toen je een oudere date meenam naar het kerstdiner, dan weet je: het speelt tóch een rol. En niet alleen in de ogen van de buitenwereld, maar soms ook als […]
Je kind gaat uit logeren, leuk! Totdat er ongewenste souvenirs mee naar huis komen. Dat ontdekte Nina, moeder van Alina (7), toen haar dochter na een gezellig logeerweekend ineens hevig begon te krabben. Wat een klein ongemak had kunnen zijn, ontaardde al snel in een drama én een nogal opmerkelijke Tikkie.
Anna (28) kreeg uit het niets een telefoontje van haar zus Jamie (36), met de mededeling dat ze even een paar weken op haar drie kinderen moest passen. Jamie had een babymoon geboekt met haar vriend en geen budget voor een oppas.
Iedere ouder kent het: je wilt een goede indruk maken, maar soms heb je gewoonweg geen tijd of energie om alles zelf te doen. Dus ga je voor een slimme oplossing die toch niet zo slim blijkt.
Sommige kinderen trekken vanaf dag één naar dieren toe alsof ze een magneet in hun kleine knuistje hebben. Ze aaien élke hond die ze tegenkomen, stoppen slakken in hun jaszakken (want hij had het koud) en houden fanatiek bij welke eenden er in de sloot wonen.