Meet Johanna (36): biologiedocent, seksuele gezondheidsconsulent, en mama van twee jongens (5 en 7). Na haar recente scheiding jongleert ze met het ouderschap en deelt ze haar avonturen en inzichten.
Samen met een vriendin was ik op pad. Lekker aan het struinen door de botanische tuinen om te eindigen in het café voor een hapje. Vriendin en ik houden enorm van “mensen kijken”. Er is niets leuker dan om je heen kijken en mensen te observeren. Kijken naar verhoudingen, bedenken wat er speelt in hun gedachten, in hun leven.
Naast ons zit een tafel vol mensen, met een en al gezelligheid. In eerste instantie lijkt het een groot gezin, de warmte en familiariteit straalt ervan af. Als we beter kijken zien we dat het een gemengde groep betreft, een koppel bestaande uit een man en vrouw, vier kinderen en nog een volwassen vrouw. Vriendin en ik speculeren over wat de samenstelling is van deze familie en kijken met een glimlach naar hoe fijn deze mensen het met elkaar hebben. Na een tijdje stiekem meeluisteren merken we dat de man en de vrouw die er alleen tussen zit, gescheiden zijn… Het is een samengesteld gezin.
Mijn emoties spelen op en ik kijk mijn vriendin met tranen in mijn ogen aan, hardop vraag ik me af: kan dit ook mijn toekomst zijn? Dat alle nare emoties en gevoelens er niet meer zijn en we op een leuke en fijne manier met zijn allen om kunnen gaan? Het voelt hoopvol en hopeloos tegelijkertijd. Hierop hopen betekent het daadwerkelijk loslaten wat er allemaal is gebeurd in de afgelopen jaren; het gevoel tekort gedaan zijn niet meer laten overheersen en het verleden niet als richtlijn aan te houden. Kan ik dat wel?
Het voelt voor mij als een stap terug als ik de situatie zoals hij nu is gewoonweg accepteer. Ik ben me nu juist bewust van mijn eigen grenzen, wat ik verdien en wil in het leven. Het voelt als zelfverraad op het moment dat ik de gemaakte keuzes ten opzichte van mij “oké” zou vinden. Toch wil ik graag vooruit, een nieuw normaal creëren voor de kinderen en mijzelf. Een stabiele basis waar we op kunnen bouwen.
Dat begint voor mij bij het gevoel gehoord te worden. Dat ik, met mijn behoeften en wensen, als moeder, gerespecteerd word. Daar tegenover zou ik datzelfde respect aan de andere partij moeten geven. Lukt mij dat? Ondanks mijn gevoel behandeld te zijn als vervangbaar goed? Kan ik die pijn aan de kant zetten? Het voelt als intern getouwtrek, waar ik de balans niet weet te vinden.
Het ideale gescheiden gezin bestaat niet, net zoals de ideale relatie niet bestaat. Het is een proces waarin je moet blijven werken en communiceren. Het is zinvol en mooi om een plaatje te hebben waar je naartoe wilt werken, zodat je voor ogen houdt wat voor jou belangrijk is. Het is echter nog belangrijker om jezelf niet te verliezen in dat plaatje. Misschien moet ik de lat niet zo hoog leggen en beginnen met iets kleins. Zonder ruzie een gesprek met elkaar voeren zou een mooie eerste stap zijn… Dan volgt de tweede vast vanzelf. Hopelijk lopen we dan langzaam richting die grote tafel.
Meer columns van Johanna vind je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Al jaren is de time-out het go-to trucje van veel ouders. Kind boos? Stuur ze weg, laat ze afkoelen en haal ze daarna weer terug. Maar vaak werkt het averechts, zeggen onderzoekers. Kinderen voelen zich er alleen maar rotter door. Alsof ze gestraft worden voor emoties waar ze zelf geen controle over hebben.
Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (9) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Kleinkinderen zijn vaak dol op hun opa en oma (mede door de liefde, aandacht en cadeautjes). Volgens life coach Susan Allan kan hun aanwezigheid ook een enorme opluchting voor ouders zelf zijn. Vooral omdat het bij hen draait om er zijn voor steun en warmte, zonder regels te buigen of tegen de ouders in te […]
Tweeduizend euro per week neertellen voor een vakantiehuisje? Dana niet gezien. Al jaren ruilt ze met een ander gezin van huis, zodat ze hun geld aan leuke dingen kunnen besteden én drie keer per jaar op reis kunnen. Ook zonder geldboom in de tuin.
Oudste kind zijn betekent dat je het proefkonijn bent. En ja, soms is het echt zwaar om de eerste te zijn, want af en toe wil je gewoon al die verantwoordelijkheden die bij die titel horen in de prullenbak gooien. Toch blijkt uit onderzoek dat het uiteindelijk best wat oplevert.
We kennen haar allemaal: de moeder die, terwijl jij nog druk staat te kletsen over traktaties en Cito-scores, al half in de auto zit. Niet omdat ze onvriendelijk is, maar omdat het schoolplein gewoon niet haar natuurlijke habitat is. En geloof ons: haar sterrenbeeld verraadt alles.