Meet Johanna (36): biologiedocent, seksuele gezondheidsconsulent, en mama van twee jongens (5 en 7). Na haar recente scheiding jongleert ze met het ouderschap en deelt ze haar avonturen en inzichten.
Ik denk dat ik alle wereldproblemen op kan lossen, of in ieder geval die van mijn wereld. Gewoonweg door een simpele quote vanuit een cursus die ik nu volg: “Pas als je iemand zijn behoefte begrijpt, kan je “ja” zeggen.” In mijn ogen ook de basis van iedere vorm van empathie. Het kunnen inleven in waar de ander zijn behoeftes liggen en vandaan komen, zodat je daadwerkelijk samen kan werken en tot een mooie oplossing kan komen bij welk probleem dan ook.
Tijdens mijn cursusdag behandelden we een simpel voorbeeld: pauzetijd. Er werden opties gegeven vanuit de cursisten. De pauze kon korter duren, mits we dan eerder weg konden; de pauze moest een uur zijn zoals voorheen aangegeven etc. Een medecursist wilde per se dat volle uur middagpauze, want ze wilde wandelen en een ander wilde zeker niet eerder stoppen op de dag van de cursus. Zo op zichzelf staand situaties die bij mij frustratie opwekken, zeker omdat er geen “uitleg” bij zat. Natuurlijk het hele punt van onze docente.
Hoe kom je dan tot compromissen zonder dat het jouw leven in de weg zit? Ik kan je vertellen dat ik het een behoorlijke zoektocht vind…
Om het kort te maken, de mevrouw die wilde wandelen had het aan haar rug en het was nodig om even te kunnen bewegen en de andere mevrouw wilde de garantie dat ze niets zou missen qua inhoud van de cursus als we eerder zouden stoppen. Door het begrip van deze behoeften, werden dit opeens hele legitieme vraagstukken vanuit mijn medecursisten. Het zorgde ervoor dat andere partijen zachter werden in hun blik en zo kwamen we met zijn allen tot een door iedereen gedragen compromis.
Het zou fantastisch zijn als alle vormen van communicatie zo zouden gaan. Zeker in de privésfeer. Dat er naar elkaar gekeken wordt vanuit de behoeften van de ander. Het probleem is dat het mijzelf niet altijd even goed lukt… Ik als persoon bekijk alles vanuit warmte, genegenheid en liefde. Hierdoor kan ik meestal de kwetsbare kant van de ander zien en hierdoor ook begrijpen waar de behoefte ligt en er op een bepaalde manier gehandeld wordt. Waar ik een error krijg is op het moment dat het handelen van de ander, bewust of onbewust, mensen om hem of haar heen kwetst. Op het moment dat er egoïstisch gehandeld wordt en de ander kiest voor het eigen belang, zonder rekening te houden met het belang van anderen. Je zou dan kunnen stellen dat er iets in de kern dwars zit bij de ander, dat de kernbehoefte het zicht van iemand belemmert.
Voorheen was ik dan ook alleen maar bezig met het “goedpraten” van het gedrag van de ander. Alles proberen te beredeneren vanuit het gekwetste kind, vanuit de issues die zo’n persoon heeft. De zachtheid kwam dan vanuit mij en dat ging ten koste van mezelf. Op de harde manier heb ik geleerd dit niet meer te doen, nu stel ik mijn eigen behoeften bovenaan. Nu is het dus wel de vraag of die ander die kan zien en erkennen? Hoe breng je jouw behoeften over als de ander gericht is op zijn of haar eigen belang?
Het simpele antwoord: dan past deze persoon niet bij mij. Loslaten is dan de manier, geen contact meer en lekker laten leven. Klinkt goed toch? Maar dat kan dus niet altijd, mijn nieuwe dilemma… Soms moet je samenwerken met iemand die je niet in jouw leven wilt hebben. Hoe kan je dan wel leren om “ja” te zeggen, zonder dat jij te veel opoffert? Hoe kom je dan tot compromissen zonder dat het jouw leven in de weg zit? Ik kan je vertellen dat ik het een behoorlijke zoektocht vind… Mocht iemand de magische tip hebben? Let me know!
Meer columns van Johanna vind je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Al jaren is de time-out het go-to trucje van veel ouders. Kind boos? Stuur ze weg, laat ze afkoelen en haal ze daarna weer terug. Maar vaak werkt het averechts, zeggen onderzoekers. Kinderen voelen zich er alleen maar rotter door. Alsof ze gestraft worden voor emoties waar ze zelf geen controle over hebben.
Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (9) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Kleinkinderen zijn vaak dol op hun opa en oma (mede door de liefde, aandacht en cadeautjes). Volgens life coach Susan Allan kan hun aanwezigheid ook een enorme opluchting voor ouders zelf zijn. Vooral omdat het bij hen draait om er zijn voor steun en warmte, zonder regels te buigen of tegen de ouders in te […]
Tweeduizend euro per week neertellen voor een vakantiehuisje? Dana niet gezien. Al jaren ruilt ze met een ander gezin van huis, zodat ze hun geld aan leuke dingen kunnen besteden én drie keer per jaar op reis kunnen. Ook zonder geldboom in de tuin.
Oudste kind zijn betekent dat je het proefkonijn bent. En ja, soms is het echt zwaar om de eerste te zijn, want af en toe wil je gewoon al die verantwoordelijkheden die bij die titel horen in de prullenbak gooien. Toch blijkt uit onderzoek dat het uiteindelijk best wat oplevert.
We kennen haar allemaal: de moeder die, terwijl jij nog druk staat te kletsen over traktaties en Cito-scores, al half in de auto zit. Niet omdat ze onvriendelijk is, maar omdat het schoolplein gewoon niet haar natuurlijke habitat is. En geloof ons: haar sterrenbeeld verraadt alles.