Eigen beeld
Elise (36) is moeder van twee zoontjes (6 en 4) en schrijft met veel liefde korte verhalen over het moederschap en alles wat daar onverwacht bij komt kijken. Haar verhalen zijn fictief, maar vaak geïnspireerd op de wereld van ouderschap met een flinke scheut herkenning, humor en een tikkeltje overdrijving. Tegelijkertijd werkt ze aan haar eerste psychologische thriller.
Week drie. Van de zes. Zes weken zomervakantie met de kinderen thuis. Zes weken zonder school, zonder structuur, zonder pauzeknop. Zes weken waarin ik officieel ben gepromoveerd tot fulltime animatieteam, EHBO’er, vredesonderhandelaar én rechter bij gemiddeld veertig ruzies per dag.
Vandaag regent het. Niet een beetje miezer, maar een onverbiddelijke hoosbui waarbij zelfs de slakken dekking zoeken. Dus blijven we binnen. Mijn jongste vraagt of we dan naar Bungelland kunnen, beter bekend als het Krijspaleis. Eerlijk: het is het allerlaatste waar ik vandaag zin in heb. De vorige keer kwam hij, incubatietijd even terzijde, met een buikvirus uit de ballenbak. Sindsdien vertrouw ik die kleurrijke kweekvijver van bacillen dus voor geen meter meer. En over een paar dagen vertrekken we naar Frankrijk. Geen zieke kinderen op een twaalf uur durende autorit, alsjeblieft.
“Wat gaan we dan doen?” vraagt de oudste. “Dinocakejes bakken?” stel ik voor. Gelukkig ligt er in de keukenkast altijd wel een doos Dr. Oetker te wachten op een regenachtige middag. Enthousiasme alom, tot ze allebei tegelijk willen mixen. Allebei de cakemix in de beslagkom willen gieten. Geruzie, tranen, meel op de muur.
Pas als ze de gardes mogen aflikken (godzijdank zijn er twee), keert de rust weer terug. Als de cakejes in de oven staan, draai ik een wasje, bouwen we een hut en maak ik lunch. Als ik de bordjes op tafel zet, willen ze niet komen. Natuurlijk niet. Ze spelen nét even lekker samen. En ik wil het eigenlijk niet onderbreken. Maar ja, de gebakken eieren worden koud. Na de lunch wil ik even zitten. Gewoon. Zitten. Zonder dat er een kakofonie van mamamamama! door mijn hoofd tettert.
Dus… ik geef toe. Ik haal de tablets uit de lader. En ik weet nu al: ze krijgen ze vanavond gewoon weer als ik ga koken. Ik geniet van de rust terwijl ze zwijgend opgaan in hun schermpjes. Nou ja, rust… Bluey én de theme song van Sonic 3 tetteren door elkaar. Ik hoef niet eens te kijken. Mijn moederbrein heeft inmiddels een soort ingebouwde Shazam voor kinderseries en -films. Maar toch. Ik geniet. Even. Tot het knaagt. Want daar is-ie weer: het schuldgevoel.
Slecht voor hun ogen, slecht voor hun brein, ik hoor de moedermaffia op Instagram al schuimbekkend tikken. Niet dat dát me wat doet. Maar om die oogjes maak ik me wél zorgen. Dus zeg ik: “Jongens, nog vijf minuutjes.” Ze hebben geen notie van tijd, dus vijf minuten worden er vijftien. En niemand die daar moeilijk over doet. En terwijl ik daar zit, in een woonkamer die eruitziet alsof een tornado met de naam vakantie erdoorheen is geraasd, zie ik ze.
Mijn kinderen. In hun slaapshirts, jawel, nog steeds. Tenslotte is het vakantie en een binnendagje, dus who cares. Hun blote beentjes onder een dekentje, elk met een zelfgebakken dinocakeje in de hand. Samen gierend van het lachen om iets op een van die schermpjes.
Ach, morgen schijnt vast weer de zon en ga ik er lekker met ze op uit. Maar als dat niet zo is, bouwen we gewoon wéér een hut. Speel ik voor de vijfde keer op rij memory. En kijken we voor de achtste keer deze week een film op Disney+ (Netflix hebben we inmiddels uitgespeeld), mét zelfgemaakte popcorn. En dan schuif ik gewoon tussen mijn mannetjes in, onder datzelfde dekentje. En als ze dan ook nog zeggen: “Mama, wat is het gezellig hè,” of “Mama, ik vind je lief,” dan weet ik precies waarvoor ik het doe.
Dan voel ik me zó dankbaar. Voor hen. Voor het feit dat ik er fulltime bij mag en kan zijn. En als ik me realiseer dat ik nog maar twaalf zomers heb voordat de oudste misschien het huis uitgaat, of in elk geval niet meer mee wíl op vakantie, dan slaat de schrik me om het hart Want ja, cliché of niet: de tijd vliegt. Zelfs als de dagen soms eindeloos duren. Dus ik laat het los. De rommel. Het gekibbel. Het schuldgevoel. Want daartussen, precies daar, zitten momenten die ik voor geen goud wil missen. Nog maar twaalf zomers.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Huisdieren, ze zijn onderdeel van je gezin. Vaak zelfs eerder deel van jullie gezin dan je kinderen. Je houdt zielsveel van ze, maar soms drijven ze je zo tot waanzin dat je ze eigenlijk gewoon per direct bij het asiel wilt afzetten. Deze week Erna en de hond Zoran.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Kamperen: je levert hoe dan ook wat luxe in. Maar dít gaat Marina niet opgeven. In de toch al overvolle auto moet en zal ook nog dit gevaarte mee.
Momfluencer Kelly Beukers maakte in januari bekend dat ze in verwachting was van haar vierde kindje.
Het jongste kind van de familie Blom, bekend van Een Huis Vol, moest onlangs naar het ziekenhuis. Zes weken lang had Juda last van zijn neus en het gezin had sterk het gevoel dat er iets goed mis was. Ook de geur die het neusprobleem veroorzaakte was niet meer te vermijden. Uiteindelijk werd duidelijk wat er […]
Ga jij een relaxte zomer op de camping tegemoet of wordt het kniezen op je luxe hotelkamer? Astrologe Nathalie Kriek ziet jouw voorkeuren en valkuilen in de sterren, dus doe er je voordeel mee. Dit is Kek Mama’s grote zomerhoroscoop.