Eigen beeld
Elise (36) is moeder van twee zoontjes (6 en 4) en schrijft met veel liefde korte verhalen over het moederschap en alles wat daar onverwacht bij komt kijken. Haar verhalen zijn fictief, maar vaak geïnspireerd op de wereld van ouderschap met een flinke scheut herkenning, humor en een tikkeltje overdrijving. Tegelijkertijd werkt ze aan haar eerste psychologische thriller.
Elke avond, voordat ik zelf naar bed ga, loop ik nog even hun kamers in.
Ik trek het dekbed recht, leg hun lievelingsknuffels binnen handbereik, geef een kus op warme voorhoofden en rode slaapwangen.
Ik snuif hun geur op: die zalige mix van shampoo en kind.
Ze slapen diep.
Alsof niets hen kan raken.
Alsof de wereld nergens pijn doet.
Hun lijfjes schoon. Hun buikjes vol.
En dan zie ik het weer voor me.
De beelden van het nieuws, eerder die avond.
Een ziekenhuis in Gaza.
Een baby van acht maanden, kleiner dan een pasgeborene.
Uitgemergeld.
Een arts vertelt dat er geen melk voor baby’s meer is.
Geen (therapeutische) voeding.
Ik zie een moeder met haar peuter slap tegen haar borst.
Kinderen die geen honger meer voelen, alleen nog leegte.
Ze ademen nog, maar de VN noemt ze walking corpses.
Achtentachtig kinderen gestorven van de honger, zeggen de cijfers.
Er zullen er nog meer volgen.
En de wereld weet het.
En kijkt.
Ik sta daar, naast hun bed, en weet even niet hoe je leeft met dat verschil.
Hoe je het ene kind veilig toedekt,
terwijl het andere sterft aan niets.
De volgende avond, tijdens het eten, schuift mijn zoon zijn worteltjes opzij.
“Er zijn kinderen in Gaza,” zeg ik zacht, “die zouden wíllen dat ze jouw bord mochten leeg eten.”
Hij kijkt naar zijn bord.
Ik zie hem denken.
Dan zegt hij:
“Dan eet ik m’n wortels wel zelf op. Ik vind het zielig als ze ze koud krijgen.
Ik laat m’n toetje wel staan. Dat mogen zij.”
Ik glimlach, en wens dat hij nog even mag geloven dat een toetje genoeg is om de wereld te redden.
Kan jouw kind niet tegen kriebelende labels in kleding? Of raakt het van slag als er plots iets verandert in de planning? Dan kan het zijn dat je kind hoogsensitief is. Natasja Ruysink is opvoed- en gedragsdeskundige en legt uit hoe je hoogsensitiviteit bij je kind kunt herkennen en geeft praktische tips om je kind […]
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Mireille, wiens man een plan heeft waar ze niet achter staat.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Dingen uitproberen hoort er wel een beetje bij als je tiener bent. Alleen sommige tieners hebben er niet de handigste timing voor. Bijvoorbeeld een schoolpauze, waarna ze ziek worden in de klas. En dan word je moeder dus gebeld.
Patrick (54) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
De familie Deijs heeft de afgelopen tijd meer voor haar kiezen gekregen dan je iemand zou toewensen. In Een Huis Vol Herinneringen zien we hoe vader Marcel samen met een paar van zijn kinderen terugblikt op een periode die hun gezin behoorlijk door elkaar heeft geschud.