Bianca: ‘Waarom gaat iedereen er vanuit dat er een tweede komt?’

Eigen beeld

10 juni, 2025 - 11:00

Leestijd: 3 minuten

Bianca (31) is communicatieadviseur en woont samen met partner Pascal (34) en zoon Floris (bijna 2). Met zijn drieën vormen zij een levendig gezin waar zelden iemand stil zit óf zijn mond houdt. In haar eerlijke en herkenbare columns schrijft Bianca over hun gezellige en drukke leven, met alle chaos en liefde die daarbij hoort.

Lees verder onder de advertentie

“Ben je alweer zwanger? Gefeliciteerd!” zeg ik tegen een vriendin terwijl we koffie drinken en onze jongens rondrennen. Enigszins aarzelend neemt ze mijn felicitatie in ontvangst en zegt: “Hij is al twee hoor, als de baby geboren wordt.” Plots besef ik wat ik zeg. En vooral: dat het label ‘snel’ alleen in mijn hoofd bestaat. Om redenen die niets met haar te maken hebben.

Lees verder onder de advertentie

Schuldgevoel

We waren samen zwanger van de eerste – zelfs een week na elkaar uitgerekend. En waar zij inmiddels ruim dertig weken zwanger is van haar tweede kind, spookt de gedachte aan baby nummer twee bij mij maar zelden door mijn hoofd. Ik voel nog geen kriebels. Elke gedachte die ik wél heb over een toekomst met meer kinderen, gaat direct gepaard met een schuldgevoel richting Floris. Hoe moet ik de tijd die wij samen hebben, delen met een ander kind?

Lees verder onder de advertentie

Het onderwerp houdt me bezig. Vooral vanwege de omgeving. Waar me zelden werd gevraagd of ik überhaupt moeder wilde worden (begrijpen we eindelijk dat die vraag niet gewenst is?), mogen alle remmen blijkbaar los als het over een tweede gaat. Iedereen lijkt ervan uit te gaan “dat de tweede vast snel komt” en “dat je niet te veel leeftijdsverschil wilt.” Het antwoord: nee, ik weet niet of die tweede er komt. En het leeftijdsverschil interesseert me al helemaal geen bal.

Grote liefde

Zelf ben ik enig kind – misschien ligt daar de kern van mijn twijfel. Ik kan me simpelweg niet voorstellen hoe het is om je aandacht te moeten verdelen over meerdere kinderen. En vooral: hoe je beiden evenveel liefde en tijd moet geven. Ik wil mijn pasgeboren baby niet wakker maken omdat ik Floris uit school moet halen. Maar hem het gevoel geven dat de baby voorgaat en mama niet kan komen spelen, steekt nog meer. Floris is mijn grote liefde, en ik ben een beetje een zeikerd als het op hem aankomt. Aan niets mag het hem ontbreken. En ik voel de spagaat al aankomen die ontstaat als ik voor baby nummer twee hetzelfde wil.

Lees verder onder de advertentie

Terwijl we afscheid nemen, vraagt mijn vriendin naar onze toekomstplannen. Gaat er gezinsuitbreiding komen? Ik geef haar hetzelfde antwoord: de kriebels zijn er niet, de gedachten soms wel. En misschien is dat wel hoe het ‘hoort’. Misschien zijn er meer mitsen en maren dan bij mijn eerste – en wint uiteindelijk de wens om Floris een broer of zus te geven. De tijd zal het leren. Haast is er niet.