Bianca (31) is communicatieadviseur en woont samen met partner Pascal (34) en zoon Floris (bijna 2). Met zijn drieën vormen zij een levendig gezin waar zelden iemand stil zit óf zijn mond houdt. In haar eerlijke en herkenbare columns schrijft Bianca over hun gezellige en drukke leven, met alle chaos en liefde die daarbij hoort.
Lees verder onder de advertentie
“It’s another day for you and me, in paradise”, zingt Phil Collins in mijn oordopjes, terwijl ik de avondzon tegemoet loop. De temperatuur is perfect en ik voel me na elke stap meer ontspannen. Met schaapjes op links en een meertje op rechts, kijk ik omhoog naar de wolken. Een intens schuldgevoel overvalt me. Terwijl ik van dit ‘paradise’ sta te genieten, kijkt er duizenden kilometers verderop een moeder in Gaza naar dezelfde hemel. Een hemel die oplicht door aanslagen, zelden stil is en niets meer dan angst, verdriet en pijn geeft.
Lees verder onder de advertentie
Eerder die dag zag ik een foto van een klein, uitgemergeld jongetje, liggend in de armen van zijn moeder. In een flits, want meestal klik ik de beelden van dit conflict op social media of tv snel weg. Niet omdat ik mijn ogen wil sluiten voor wat er momenteel gebeurt – integendeel – maar omdat ik alle gruwelijkheden slecht kan verdragen. Tranen branden achter mijn ogen, als ik een baby zie slapen in zijn wiegje, terwijl de bombardementen door het raam boven hem ernstig goed te zien zijn. Een onschuldig, onwetend en kwetsbaar wezentje dat nog niets weet van het leven dat hem te wachten staat.
De echte verliezers
Het voelt slap om niets te doen. Want hier en daar een petitie tekenen en hopen dat het beter wordt, voelt als niets. Wat als het omgekeerd zou zijn? Als zij degenen waren voor de tv en achter hun telefoon, en het hier oorlog was? Als ze naar beelden kijken van mij, een moeder die niet weet of ze haar kind morgen nog kan voeden? Dan hoop ik ook dat ze in actie komen. Zich uitspreken. Hoe groot of klein hun platform ook is. Dus bij deze: waar de actual f*** zijn we mee bezig met z’n allen?
Lees verder onder de advertentie
Alle politieke gevoeligheden daargelaten, de echte verliezers zijn de mensen die hier niet om hebben gevraagd. De mensen zoals jij en ik. De vaders, moeders, kinderen en alle anderen die bidden dat iemand deze ellende komt oplossen en zij een tweede kans krijgen in het leven. Geen enkel mens, in geen enkele omstandigheid en op geen enkele plek in de wereld zou de honger en de angst mogen ervaren die in delen van de wereld nu dagelijkse kost zijn. Ja, hè hè, hoor ik je denken – maar hoewel we daar vast allemaal zo over denken, gebeurt het onder onze neus.
Waar je wiegje staat
Terwijl ik verder loop, zie ik vanaf een afstandje mijn huis. Het huis waar mijn vriend op dat moment onze gezonde, gevoede en gebadderde zoon in zijn eigen veilige bedje legt. En voor wie de grootste zorgen zijn met welk speelgoed hij morgen gaat spelen en of hij iets lekkers krijgt als avondeten. Hij heeft geluk dat zijn wiegje hier stond en niet daar.
Lees verder onder de advertentie
En dus blijf ik hopen. Hopen dat er iemand opstaat die zegt: “Zo is het genoeg”, en er daadwerkelijk naar geluisterd wordt. Hopen dat het eten eindelijk de juiste mensen bereikt. En hopen dat het jongetje op de foto en de baby in het wiegje ooit de kans krijgen om zich zorgen te maken over met welk speelgoed zij morgen willen spelen.
Meer columns lezen van Bianca en haar jonge gezin? Je vindt ze hier.
Naomi (30) werkt in duurzaamheidscommunicatie bij een gemeente en is getrouwd met Youp (33). Samen zijn ze de trotse, soms oververmoeide ouders van tweeling Ties en Evi (bijna drie). Verwacht in deze column geen opvoedadviezen, maar wel veel liefde, chaos en herkenbare peuterperikelen uit het leven van een tweelingmoeder. Je kunt haar ook volgen op Instagram: […]
Presentator Daphne Bunskoek (51) koos er bewust voor om geen kinderen te krijgen. In de GRAPES Podcast vertelt ze aan Bridget Maasland (50) waarom het leven in de perfecte gezinsbubbel haar niet gelukkig zou maken.
Met twee gezinnen op vakantie, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dachten Anna en haar man. Dat viel tegen, bleek toen ze eenmaal in Frankrijk gearriveerd waren.
Tijdens een middagje voetbal in de Johan Cruijff ArenA laat Freek Rikkerink zien dat hij zijn toekomstige zoon nu al wil inwijden in zijn liefde voor de sport.
Douchen op de camping met een peuter is bepaald geen wellnesservaring. Je sjouwt met slippers, washandjes, muntjes, shampoo die altijd óf op is óf in je tas lekt en niet te vergeten een kind dat alle kanten op gaat behalve de goede.
Laurie (38) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (7) en Otis (3). Sinds vorig jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
