Eigen beeld
Bianca (31) is communicatieadviseur en woont samen met partner Pascal (34) en zoon Floris (bijna 2). Met zijn drieën vormen zij een levendig gezin waar zelden iemand stil zit óf zijn mond houdt. In haar eerlijke en herkenbare columns schrijft Bianca over hun gezellige en drukke leven, met alle chaos en liefde die daarbij hoort.
“It’s another day for you and me, in paradise”, zingt Phil Collins in mijn oordopjes, terwijl ik de avondzon tegemoet loop. De temperatuur is perfect en ik voel me na elke stap meer ontspannen. Met schaapjes op links en een meertje op rechts, kijk ik omhoog naar de wolken. Een intens schuldgevoel overvalt me. Terwijl ik van dit ‘paradise’ sta te genieten, kijkt er duizenden kilometers verderop een moeder in Gaza naar dezelfde hemel. Een hemel die oplicht door aanslagen, zelden stil is en niets meer dan angst, verdriet en pijn geeft.
Eerder die dag zag ik een foto van een klein, uitgemergeld jongetje, liggend in de armen van zijn moeder. In een flits, want meestal klik ik de beelden van dit conflict op social media of tv snel weg. Niet omdat ik mijn ogen wil sluiten voor wat er momenteel gebeurt – integendeel – maar omdat ik alle gruwelijkheden slecht kan verdragen. Tranen branden achter mijn ogen, als ik een baby zie slapen in zijn wiegje, terwijl de bombardementen door het raam boven hem ernstig goed te zien zijn. Een onschuldig, onwetend en kwetsbaar wezentje dat nog niets weet van het leven dat hem te wachten staat.
Het voelt slap om niets te doen. Want hier en daar een petitie tekenen en hopen dat het beter wordt, voelt als niets. Wat als het omgekeerd zou zijn? Als zij degenen waren voor de tv en achter hun telefoon, en het hier oorlog was? Als ze naar beelden kijken van mij, een moeder die niet weet of ze haar kind morgen nog kan voeden? Dan hoop ik ook dat ze in actie komen. Zich uitspreken. Hoe groot of klein hun platform ook is. Dus bij deze: waar de actual f*** zijn we mee bezig met z’n allen?
Alle politieke gevoeligheden daargelaten, de echte verliezers zijn de mensen die hier niet om hebben gevraagd. De mensen zoals jij en ik. De vaders, moeders, kinderen en alle anderen die bidden dat iemand deze ellende komt oplossen en zij een tweede kans krijgen in het leven. Geen enkel mens, in geen enkele omstandigheid en op geen enkele plek in de wereld zou de honger en de angst mogen ervaren die in delen van de wereld nu dagelijkse kost zijn. Ja, hè hè, hoor ik je denken – maar hoewel we daar vast allemaal zo over denken, gebeurt het onder onze neus.
Terwijl ik verder loop, zie ik vanaf een afstandje mijn huis. Het huis waar mijn vriend op dat moment onze gezonde, gevoede en gebadderde zoon in zijn eigen veilige bedje legt. En voor wie de grootste zorgen zijn met welk speelgoed hij morgen gaat spelen en of hij iets lekkers krijgt als avondeten. Hij heeft geluk dat zijn wiegje hier stond en niet daar.
En dus blijf ik hopen. Hopen dat er iemand opstaat die zegt: “Zo is het genoeg”, en er daadwerkelijk naar geluisterd wordt. Hopen dat het eten eindelijk de juiste mensen bereikt. En hopen dat het jongetje op de foto en de baby in het wiegje ooit de kans krijgen om zich zorgen te maken over met welk speelgoed zij morgen willen spelen.
Meer columns lezen van Bianca en haar jonge gezin? Je vindt ze hier.
Kan jouw kind niet tegen kriebelende labels in kleding? Of raakt het van slag als er plots iets verandert in de planning? Dan kan het zijn dat je kind hoogsensitief is. Natasja Ruysink is opvoed- en gedragsdeskundige en legt uit hoe je hoogsensitiviteit bij je kind kunt herkennen en geeft praktische tips om je kind […]
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Mireille, wiens man een plan heeft waar ze niet achter staat.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Dingen uitproberen hoort er wel een beetje bij als je tiener bent. Alleen sommige tieners hebben er niet de handigste timing voor. Bijvoorbeeld een schoolpauze, waarna ze ziek worden in de klas. En dan word je moeder dus gebeld.
Patrick (54) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
De familie Deijs heeft de afgelopen tijd meer voor haar kiezen gekregen dan je iemand zou toewensen. In Een Huis Vol Herinneringen zien we hoe vader Marcel samen met een paar van zijn kinderen terugblikt op een periode die hun gezin behoorlijk door elkaar heeft geschud.