
Gerdine Blom uit Een Huis Vol bevallen van negende kind en dit is haar bijzondere naam
Feest in huize Blom en tijd voor beschuit met muisjes, want hun dochtertje (lees: negende kind) is geboren!
Bianca (31) is communicatieadviseur en woont samen met partner Pascal (35) en zoon Floris (2). Met zijn drieën vormen zij een levendig gezin waar zelden iemand stil zit óf zijn mond houdt. In haar eerlijke en herkenbare columns schrijft Bianca over hun gezellige en drukke leven, met alle chaos en liefde die daarbij hoort.
De hele week kijk ik ernaar uit. Mijn heilige woensdag met Floris. De enige dag in de week dat wij met zijn tweetjes samen zijn. Hij heeft het nodig en ik net zo hard. Na twee dagen werken, haasten en naar de oppas, laden we samen op voor de rest van de week. Klinkt idyllisch, hè? Dat is het ook. Soms.
Vandaag is niet zo’n dag. Vandaag gaat alles moeizaam met een hoofdletter M. Nog voor 10:00 uur sta ik al voor de derde keer met een stofzuiger in mijn handen. Eerst om een kapot gevallen glas op te ruimen, dan een kaars en vervolgens de resten van het ontbijt en het zakje crackers dat hij expres boven de grond uitschudt.
Terwijl ik vervolgens probeer een tas in te pakken om boodschappen te gaan doen, vervolgt meneer zijn rampkoers met een bezem. Niet om te helpen met schoonmaken, maar om er ondersteboven mee door de lucht te zwaaien. Het resultaat: één keukenplank minder. En nee, ik ben zover ik weet echt geen ontaarde moeder met een huishouden van Jan Steen, maar soms sta ik werkelijk van verbazing te kijken naar hoe erg een situatie met een peuter kan ontaarden in een kwestie van minuten.
Als ik de situatie redelijk onder controle heb (lees: we hebben allebei schoenen aan), krijg ik een appje van Pascal die vraagt hoe het gaat. Ik antwoord “dat we lekker aan het rommelen zijn”. Vrij vertaald betekent dat: ik had al 7843 dingen willen doen vandaag, maar ben nog steeds de deur niet uit. En hoewel ik erg mijn best doe om dit alles me niet te laten irriteren, voel ik mijn lontje telkens iets korter worden. Daar voel ik me vervolgens weer schuldig over. Deze dag hoort toch fijn te zijn?
Als klap op de vuurpijl besluit Floris dat vandaag een prima dag is om zijn middagslaapje over te slaan. Mijn mening daarover is beduidend anders, maar na ruim een uur proberen geef ik me gewonnen. Dát geeft een kater, daar kan een gemiddelde zaterdagavond in de kroeg niet tegenop. Ik probeer normaal te doen en het debacle te laten gaan, maar ik merk aan alles dat ik er moeite mee heb.
Aan het einde van de middag zitten we samen op de bank. We lezen Een kleine IJsbeer in de tropen, zijn lievelingsboek. Hij is moe, en ik ook. Hij ligt op mijn schoot met in zijn handje zijn nijlpaard – een klein plastic beestje ongeveer even groot als het nijlpaard in het boek. We mogen het boekje nooit lezen zonder. Elke keer dat ik een pagina omsla en het nijlpaard verschijnt, legt hij even enthousiast zijn beestje erop: “nijlpaaaard” roept hij, met een steeds iets zachter wordende stem.
Als ik het boek dichtklap nestelt hij zich wat dichter tegen me aan. Hij zegt: “Houvanjoumama” en hij geeft me een kus. We blijven zo nog even zitten en ik merk dat de frustraties van eerder die dag zijn verdwenen. Bijna alsof ze er niet geweest zijn. Uniek vind ik dat. Het herinnert me aan waar deze woensdag voor is: samen zijn en opladen.
Meer columns lezen van Bianca en haar jonge gezin? Je vindt ze hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!