Bianca: ‘Als een treurig vogeltje lag ik medelijden te hebben met mezelf’

Bianca de Vre

11 november, 2025 - 19:00

Leestijd: 3 minuten

Dit weekend heb ik mezelf uiterst onpopulair gemaakt bij mijn gezin. Op ‘familiedag’ – de enige dag in de week dat we met z’n drietjes zijn en zo min mogelijk plannen met anderen, zodat we samen iets leuks kunnen doen – lag ik in bed met een kater. En wat voor één. Als een treurig vogeltje lag ik medelijden te hebben met mezelf, terwijl ik Pascal en Floris beneden hoorde spelen.

De avond ervoor begon met een bruiloft. Terwijl ik me klaarmaakte om te gaan, vroeg Pascal: ‘Ga je nog de kroeg in na de bruiloft?’ De “nee” die daarop uit mijn mond volgde, kwam sneller en klonk verontwaardigder dan op een gemiddelde dag met Floris, die op het punt staat iets gruwelijk gevaarlijks te doen. Wat moet je als moeder van 30+ op vrijdagavond nou in de kroeg?

Partner in crime

Fast forward naar 00.30 uur diezelfde avond: natúúrlijk ging ik wel. De bruiloft was megaleuk, de drankjes vloeiden rijkelijk en de muziek lag helemaal in mijn straatje. Terwijl voor de bruid en bruidegom langzaam het einde naderde, voelde het voor mij alsof de avond pas net begon.

Samen met mijn partner in crime – mijn schoonzus, die al net zo op boevenpad was – en een tot dan toe onbekende bruiloftsgast die óók wel zin had in een feestje, liepen we de eerste kroeg binnen. Daar had het iets weg van een doordeweekse dinsdagavond, zo rustig was het, maar in onze stemming maakte dat niets uit. We dansten, dronken, zongen, verhuisden naar de volgende kroeg, dansten nog meer, dronken en zongen nog meer, en zagen uiteindelijk het licht aangaan.

Vlak voor sluitingstijd kreeg ik een helder moment. Ik bestelde een cola, vol overtuiging dat die ene verstandige keuze ervoor zou zorgen dat ik de volgende ochtend fris en fruitig om 07.00 uur een toren kon bouwen of een tekening kon maken (da was nie). Het is lang geleden dat ik zó hard heb verloren van de nacht.

Overgeven

Natuurlijk was ik niet van plan dat te laten merken. Dus stapte ik zaterdag vol goede moed uit bed, onder de douche en liep ik naar beneden. Floris beantwoordde die inspanning enthousiast met zijn Bumba-zoekboek. Driftig wees hij het ene na het andere dier aan, terwijl ik me met de minuut misselijker voelde worden. Het schaap bleek degene te zijn die me nekte, en ik begaf me naar de wc. Voor Pascal was dat het moment om me te vragen of ik alsjeblieft weer in bed wilde gaan liggen. En met een hoop zelfmedelijden, een beetje schaamte en dankbaarheid gaf ik daaraan toe.

Soms heb je van die avonden waarop alles klopt. Dat je samen in een bubbel zit vol gezelligheid, waarin de tijd even lijkt stil te staan en het voelt alsof de rest van de wereld – en vooral de dag erna – niet bestaat. Zo’n avond was het. En daar heb ik met liefde zo’n kater voor over. Af en toe. Héél af en toe.

Meer columns lezen van Bianca en haar jonge gezin? Je vindt ze hier.

Abonneer met cadeau of korting

Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!

Ga voor me-time