Beeld: Marlon van Efferink Fotografie
Bernike (29) is getrouwd met Ruben (31) en moeder van een dochter (0). In haar columns schrijft ze scherp, geestig en met zelfspot over de realiteit van het jonge ouderschap – waarbij ze oog heeft voor het absurde in het alledaagse.
Het was de tijd van het eerste tandje. Dat klinkt aandoenlijk, maar betekent in de praktijk vooral: niemand slaapt, iedereen huilt. Met zesenhalf kilo baby schoon aan de haak voelde het alsof ik dag en nacht een bowlingbal in de draagzak meetorste. Mijn rug kraakte als een oude dressoirkast en de scoliose vierde hoogtij: tijd voor een bezoek aan de fysio.
Alleen — wanneer? Mijn werkdagen waren ramvol, mijn vrije dagen gevuld met baby. Oppas had ik niet. Terwijl ik hardop nadacht hoe andere ouders dit in vredesnaam doen, opperde Marco, mijn fysio, luchtig: “Neem haar gewoon mee?” En zo geschiedde.
Een week later struikelde ik de praktijk binnen: baby op de ene arm, luiertas en handdoeken aan de andere, geen maxicosi (lang verhaal). De wachtkamer zat stampvol en was doodstil. Ik voelde me direct opgelaten. Mijn armen brandden, mijn blik zakte naar de linoleumvloer. Zou ik haar daar… niet doen lispelde ik mezelf toe. De dames van de receptie waren lief, zoals altijd. Ik mocht haar op de balie neerzetten en terwijl ze vanaf daar guitig kraaiend ieders hart veroverde, zag ik in mijn ooghoek Marco verschijnen. Een innemende, bebaarde dertiger die een bijna tastbare rust met zich meedraagt.
Binnen vroeg hij hoe het met me ging. Strikvraag. Jaren geleden had ik enthousiast “goed!” geroepen, waarop hij droog vroeg: “Waarom ben je hier dan?” Van schrik durfde ik weken niet meer terug te komen. Inmiddels kende ik hem beter. Ik mompelde iets vaags, wees naar mijn dochter en deed alsof ik nog grip had op de situatie. Hij knikte begripvol.
Terwijl Marco zijn bevindingen in zijn glimmende computer tikte, scande ik koortsig de ruimte: waar leg ik haar neer? Ik koos de minst handige plek die ik kon vinden, precies in de looproute, op de ongewassen vloerbedekking. Mijn dochter spuugde meteen, ik poetste het driftig weg en Marco deed uit integriteit alsof hij het niet zag. Dat is het mooie aan Marco: hij ziet alles, maar oordeelt nooit.
Ik trok mijn t-shirt uit en prompt begon mijn dochter hoopvol te smakken. Toen ze in de gaten kreeg dat het nog geen voedingstijd was, zette ze het op een jammeren. Mijn hartslag steeg, mijn wangen gloeiden.
Alsof dat nog niet genoeg was, besloot mijn dochter ter plekke een primeur te vieren: haar allereerste keer rollen. Ik lag met open mond op de behandeltafel terwijl ze, rood aangelopen van frustratie, haar beentje over het andere sloeg en op haar zij belandde. Ze huilde. Ik bijna ook.
Marco, zelf vader van twee kinderen, schoot te hulp. Moeiteloos pendelde hij heen en weer: hij kraakte mijn rug, stopte speentjes terug, trok sokjes aan en sprak ons beide kalmerend toe.
Aan het einde van de afspraak voelde ik me opgelaten, bijna ontmaskerd. Terwijl mijn dochter op Marco’s schoot aandachtig het menselijk skelet bestudeerde, wurmde ik mijn bovenkleding weer aan en probeerde mijn ademhaling onder controle te krijgen. Mijn rug was losser, mijn dochter tevreden. En ik? Ik stond daar, starend naar de behandeltafel, en besefte dat zorg geven en zorg ontvangen soms tegelijk moeten. Half patiënt, half moeder. Verdwaald in rolverwarring.
Marco glimlachte. “Wat is handig voor de volgende keer?”
Benieuwd naar meer columns van Bernike? Je vindt ze hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Oma’s zijn er in alle soorten en maten: de ene staat altijd met koekjes en thee klaar, de ander neemt je mee op avontuur. Dit zijn de sterrenbeelden die vaak de allerleukste oma’s blijken te zijn.
Sommige schoonmoeders hebben een talent voor ‘subtiele’ hints. De schoonmoeder van Ryan spant deze week de kroon door een bijzonder verjaardagscadeau te geven aan haar kleindochter.
Steeds meer ouders kiezen niet voor moderne babynamen, maar juist voor klassiek en vintage, ook wel old lady-names genoemd. Namen die ooit als oubollig of ouderwets werden gezien, blijken nu juist weer geliefd.
Het klinkt zo logisch: je kind duwt of pakt iets af, en jij vraagt of jouw kind zijn excuses wil aanbieden. Maar volgens kinderpsycholoog Laura Markham leren kinderen daar eigenlijk de verkeerde lessen van.
Iedere moeder kent ‘m: die ene vader op het schoolplein die áltijd een grap paraat heeft, met iedereen een praatje maakt en stiekem misschien bijna een beetje té charmant is. Is het toeval? Nee hoor, de sterren hebben er een handje in.
Knutselen met je kind: voor sommige moeders pure quality time, voor andere sterrenbeelden een bron van stress, lijm op tafel en glitter in het tapijt.