Beeld: Marlon van Efferink Fotografie
Bernike (29) is getrouwd met Ruben (31) en moeder van een dochter (0). In haar columns schrijft ze scherp, geestig en met zelfspot over de realiteit van het jonge ouderschap – waarbij ze oog heeft voor het absurde in het alledaagse.
Het bleef toch knagen, dat babyzwemmen. Nadat ik de vorige keer net buiten de boot viel (lees het hier), deed ik een nieuwe poging. Het werd dinsdagochtend, 09.00 uur. Een vriendin ging mee.
De uitdaging begon de avond ervoor. Hoe zou het uitkomen met de slaapjes? De zwemles viel precies tijdens haar dutje. Met een oververmoeide baby gaan zwemmen leek me geen succes. Er zat niks anders op: ze moest langer doorslapen die ochtend. Dus stond ik de volgende dag vanaf 07.00 uur met hartkloppingen paraat bij haar wiegje. Zodra ze piepte, drukte ik in een reflex de speen terug. Het lukte… half. Ik kon het rekken tot 08.15 uur. De eerste horde was genomen.
In de kleedkamer van het zwembad ontmoetten we de andere moeders. Hoe zou hun ochtendspits vergaan zijn? Een moeder vertelde dat ze al om 08.00 uur begon met fietsen op de bakfiets zodat het kind in slaap viel. Ze bleef maar rondjes fietsen, totdat het tijd was om te zwemmen. In stilte overpeinsde ik de offers die we brengen voor ons kinderen.
Het was tijd om het water in te gaan. Er waren acht ouders en zeven baby’s. De gewone badmeester was er niet dus we kregen een vervanger – een man met een ernstig gezicht, die de les zonder introductie begon. “We starten met “we maken een kringetje”, zei hij plechtig. “Bij de buiging brengen we alle baby’s naar het midden.” We gehoorzaamden gedwee.
Wat me opviel, was dat vooral de ouders hard aan het werk werden gezet. Spetteren. Bellenblazen. En zelfs een fontein: zwembadwater in je mond nemen en spugen in de richting van je baby. Ik kokhalsde van walging, maar durfde geen spelbreker te zijn. Mijn dochter schaterde van plezier – al kon het ook leedvermaak zijn.
En toen kwam het onderwatermoment. Wij moesten het voordoen. Met onze ogen vol chloor vrolijk kiekeboe gillend, terwijl we onze baby onder water meesleurde. Ik aarzelde, mijn dochter was amper vier maanden. “Moet ik niet eerst in haar gezicht blazen? Zodat ze haar adem leert inhouden?” De badmeester haalde zijn schouders op. “Kan”. “En gaat ze niet hoesten?” Hij keek me verveeld aan. “Nee.”
Ik blies in mijn dochters gezicht en trok haar onder water. Hoestend en proestend kwam ze weer boven. Paniekerig keek ik naar de badmeester, die sloeg er geen acht op. De volgende oefening werd alweer klaargelegd. Eén van de baby’s spuugde zichzelf onder terwijl deze op de mat lag. De moeder keek geschrokken en vroeg of de baby nu nog wel in het water mocht? De badmeester haalde weer zijn schouders op. “Spoelt wel weg.” Ik dacht terug aan de fonteintjes die we zojuist hadden gespoten.
In minder dan een halfuur kwamen zeker vijftien oefeningen aan bod. We eindigden, opnieuw, met een gewichtig gezongen lied: “zeg maar dag met je handje”. Ik mompelde het fonetisch mee. De les was voorbij.
Maar de grootste uitdaging moest nog komen: hoe douchen, afdrogen, aankleden – voor twee personen – zonder maxicosi of kinderwagen? Ik had niets bij me. Gelukkig schoot mijn vriendin te hulp. De volgende groep druppelde al binnen, en met twee aankleedkussens voor tien baby’s werd het improviseren. De andere moeders waren alweer fris gedoucht en klaar voor vertrek, terwijl ik mijn dochter al worstelend nog uit haar zwempakje probeerde te pellen.
“Doe haar de volgende keer geen zwempakje aan, alleen een zwemluier,” tipte een ervaren moeder. “Veel makkelijker.” Briljant. De rest van de dag lag ik samen met mijn baby in bed bij te komen. Om 17.00 uur kwam mijn man thuis. “Rustig dagje?” vroeg hij. Chapeau, alle ouders die dit elke week doorstaan. Ik neem mijn badmuts voor jullie af.
Benieuwd naar meer columns van Bernike? Je vindt ze hier.
Kan jouw kind niet tegen kriebelende labels in kleding? Of raakt het van slag als er plots iets verandert in de planning? Dan kan het zijn dat je kind hoogsensitief is. Natasja Ruysink is opvoed- en gedragsdeskundige en legt uit hoe je hoogsensitiviteit bij je kind kunt herkennen en geeft praktische tips om je kind […]
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Mireille, wiens man een plan heeft waar ze niet achter staat.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Dingen uitproberen hoort er wel een beetje bij als je tiener bent. Alleen sommige tieners hebben er niet de handigste timing voor. Bijvoorbeeld een schoolpauze, waarna ze ziek worden in de klas. En dan word je moeder dus gebeld.
Patrick (54) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
De familie Deijs heeft de afgelopen tijd meer voor haar kiezen gekregen dan je iemand zou toewensen. In Een Huis Vol Herinneringen zien we hoe vader Marcel samen met een paar van zijn kinderen terugblikt op een periode die hun gezin behoorlijk door elkaar heeft geschud.