Beeld: Dieuwertje Bravenboer
Eén dertiger, twee landen, drietalige baby op komst en nog veel meer ambities. Anne-Mieke schrijft in haar columns over haar dilemma’s en ontdekkingen, nu ze haar eerste kindje verwacht en tegelijkertijd naar een nieuw land vertrekt.
Vogels vliegen zonder zorgen rond. Zij wel, dacht ik, toen ik begin dit jaar vanuit Nederland naar Zwitserland vloog. Een aantal jaar geleden is mijn man daar naartoe verhuisd voor zijn werk. Zelf bleef ik in Nederland om mijn eigen ambities na te jagen. Zo kon ik én knallen op kantoor, én mijn vriendinnen blijven zien én in het weekend naar de Alpen met mijn liefde om te hiken of te skiën. Lange tijd was wonen op twee plekken voor ons het beste van twee werelden.
Toch begon onze stijl van leven, zeker na onze bruiloft, voor het eerst anders te voelen. Mijn hoofd zat vol vragen. Waar ik eerst nog kon struisvogelen, hield het me nu steeds meer bezig: hoe lang blijven we nog heen en weer reizen? En wanneer is het juiste moment om aan kinderen te denken?
Sporten helpt altijd om mijn hoofd op vliegtuigmodus te zetten, dus ik hoopte dat het nu ook zou werken. Na aankomst in Zwitserland trok ik meteen mijn hardloopschoenen aan. Dit keer rende ik niet met muziek, maar met een willekeurige podcast. Mel Robbins vertelde dat ze een gewonde uil had gered en daar veel van had geleerd: sta vaker stil, stel je open voor magie en vertrouw op je intuïtie. Geen baanbrekende inzichten, maar wel vermakelijk om naar te luisteren tijdens mijn vijf kilometer. Tijdens mijn laatste rondje keek ik bewuster om me heen dan gewoonlijk. Tot mijn verbazing zag ik, hoog in een boom, een grote uil zitten! Toeval, natuurlijk.
De volgende middag ging ik opnieuw hardlopen. Toen en daar, op klaarlichte dag in een Zwitsers park, vloog er iets groots rakelings langs mijn hoofd. Het dook naar de grond en bleef zitten: het was weer een uil. We keken elkaar lichtelijk geschrokken aan en ik rende door. Halverwege mijn route werd ik opnieuw belemmerd. Er stond ineens een enorme ooievaar midden op het pad. Ik kon er nauwelijks omheen.
Was dit dan zo’n moment waaraan ik, zoals Mel adviseerde, betekenis moest geven? Volgens mij zag ik ze vliegen, maar toch voelde ik rust.
Van twee uilen en een ooievaar leerde ik het volgende: soms is het maken van een keuze al genoeg. Niet omdat je zeker weet dat het de juiste keuze is, maar gewoon omdat je kiest. Mijn besluit was genomen. Zoals vogels in de winter naar het zuiden trekken, vertrek ik naar Zwitserland. Toen ik het park verliet, liep ik langs een bushokje en viel mijn oog op een sticker van een vredesduif. Tja, één zwaluw maakt misschien geen zomer, maar twee uilen, een ooievaar én een vredesduif? Dan begint het wel ergens op te lijken. Ik had vrede met mijn keuze.
Kort nadat ik mijn besluit had genomen, bleek ik in verwachting te zijn. Een groot geluk! We zijn dankbaar en beseffen elke dag dat een zwangerschap geen vanzelfsprekendheid is. Het is iets dat verantwoordelijkheid, en daarmee nieuwe zorgen, met zich meebrengt.
Allemaal hebben we onze eigen zorgen, groot of klein. Niemand weet hoe morgen eruitziet. Eén ding weten we wel. Zorgen maken de dag vaak niet beter. Wat kan daar dan bij helpen? Kijk eens naar de vogels. Vogels maken zich geen zorgen. En toch vliegen ze.
Liefs,
Anne-Mieke
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Een Britse moeder is woedend nadat haar zoon op school geen kaas op zijn crackers mocht eten als tussendoortje. De regel zorgde voor veel frustratie, waardoor ze hem de rest van de dag thuishield. Het verhaal, gedeeld op TikTok, is inmiddels meer dan een half miljoen keer bekeken en zorgt voor flink wat discussie.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week oma Els, die zich zorgen maakt om haar kleinkinderen.
In het kader: je kunt niet met en niet zonder ze… de vader van je kinderen. Josine is dol op haar man Frank, maar af en toe kan ze hem wel wurgen.
Sommige opmerkingen lijken onschuldig, bijna vanzelfsprekend, maar ze kunnen het zelfvertrouwen van kinderen behoorlijk ondermijnen. Een opmerking hier, een zinnetje daar. het stapelt zich op, en voordat je het weet, gaan kinderen twijfelen aan hun eigen kunnen of durven ze niet meer vrijuit te praten.
Een nieuwe look, een groot plan en een vriendin die haar handen in het haar slaat. In de nieuwste aflevering van De Verhulstjes besluit Viktor Verhulst (31) zijn baard af te scheren, omdat hij vindt dat echte zakenmannen gladgeschoren door het leven gaan.
Muk is vier jaar en heeft het zeldzame Sanfilippo wat zorgt voor kinderdementie. Ze zal niet oud worden, behalve als ze behandeld wordt.