Beeld: Dieuwertje Bravenboer
Eén dertiger, twee landen, drietalige baby op komst en nog veel meer ambities. Anne-Mieke schrijft in haar columns over haar dilemma’s en ontdekkingen, nu ze haar eerste kindje verwacht en tegelijkertijd naar een nieuw land vertrekt.
Vogels vliegen zonder zorgen rond. Zij wel, dacht ik, toen ik begin dit jaar vanuit Nederland naar Zwitserland vloog. Een aantal jaar geleden is mijn man daar naartoe verhuisd voor zijn werk. Zelf bleef ik in Nederland om mijn eigen ambities na te jagen. Zo kon ik én knallen op kantoor, én mijn vriendinnen blijven zien én in het weekend naar de Alpen met mijn liefde om te hiken of te skiën. Lange tijd was wonen op twee plekken voor ons het beste van twee werelden.
Toch begon onze stijl van leven, zeker na onze bruiloft, voor het eerst anders te voelen. Mijn hoofd zat vol vragen. Waar ik eerst nog kon struisvogelen, hield het me nu steeds meer bezig: hoe lang blijven we nog heen en weer reizen? En wanneer is het juiste moment om aan kinderen te denken?
Sporten helpt altijd om mijn hoofd op vliegtuigmodus te zetten, dus ik hoopte dat het nu ook zou werken. Na aankomst in Zwitserland trok ik meteen mijn hardloopschoenen aan. Dit keer rende ik niet met muziek, maar met een willekeurige podcast. Mel Robbins vertelde dat ze een gewonde uil had gered en daar veel van had geleerd: sta vaker stil, stel je open voor magie en vertrouw op je intuïtie. Geen baanbrekende inzichten, maar wel vermakelijk om naar te luisteren tijdens mijn vijf kilometer. Tijdens mijn laatste rondje keek ik bewuster om me heen dan gewoonlijk. Tot mijn verbazing zag ik, hoog in een boom, een grote uil zitten! Toeval, natuurlijk.
De volgende middag ging ik opnieuw hardlopen. Toen en daar, op klaarlichte dag in een Zwitsers park, vloog er iets groots rakelings langs mijn hoofd. Het dook naar de grond en bleef zitten: het was weer een uil. We keken elkaar lichtelijk geschrokken aan en ik rende door. Halverwege mijn route werd ik opnieuw belemmerd. Er stond ineens een enorme ooievaar midden op het pad. Ik kon er nauwelijks omheen.
Was dit dan zo’n moment waaraan ik, zoals Mel adviseerde, betekenis moest geven? Volgens mij zag ik ze vliegen, maar toch voelde ik rust.
Van twee uilen en een ooievaar leerde ik het volgende: soms is het maken van een keuze al genoeg. Niet omdat je zeker weet dat het de juiste keuze is, maar gewoon omdat je kiest. Mijn besluit was genomen. Zoals vogels in de winter naar het zuiden trekken, vertrek ik naar Zwitserland. Toen ik het park verliet, liep ik langs een bushokje en viel mijn oog op een sticker van een vredesduif. Tja, één zwaluw maakt misschien geen zomer, maar twee uilen, een ooievaar én een vredesduif? Dan begint het wel ergens op te lijken. Ik had vrede met mijn keuze.
Kort nadat ik mijn besluit had genomen, bleek ik in verwachting te zijn. Een groot geluk! We zijn dankbaar en beseffen elke dag dat een zwangerschap geen vanzelfsprekendheid is. Het is iets dat verantwoordelijkheid, en daarmee nieuwe zorgen, met zich meebrengt.
Allemaal hebben we onze eigen zorgen, groot of klein. Niemand weet hoe morgen eruitziet. Eén ding weten we wel. Zorgen maken de dag vaak niet beter. Wat kan daar dan bij helpen? Kijk eens naar de vogels. Vogels maken zich geen zorgen. En toch vliegen ze.
Liefs,
Anne-Mieke
Benieuwd naar Anne-Mieke’s emigratie naar Zwitserland en andere avonturen rondom haar zwangerschap? Je leest haar andere columns hier.
Kan jouw kind niet tegen kriebelende labels in kleding? Of raakt het van slag als er plots iets verandert in de planning? Dan kan het zijn dat je kind hoogsensitief is. Natasja Ruysink is opvoed- en gedragsdeskundige en legt uit hoe je hoogsensitiviteit bij je kind kunt herkennen en geeft praktische tips om je kind […]
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Mireille, wiens man een plan heeft waar ze niet achter staat.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Dingen uitproberen hoort er wel een beetje bij als je tiener bent. Alleen sommige tieners hebben er niet de handigste timing voor. Bijvoorbeeld een schoolpauze, waarna ze ziek worden in de klas. En dan word je moeder dus gebeld.
Patrick (54) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
De familie Deijs heeft de afgelopen tijd meer voor haar kiezen gekregen dan je iemand zou toewensen. In Een Huis Vol Herinneringen zien we hoe vader Marcel samen met een paar van zijn kinderen terugblikt op een periode die hun gezin behoorlijk door elkaar heeft geschud.