Beeld: Michelle van den Broek Fotografie
Elsemieke (31) is samen met T (33), moeder van twee zoontjes (4 en 1,5) en redacteur bij Kek Mama. Chaotisch, chronisch moe en heeft een brein met 46 tabbladen tegelijkertijd open. Probeert rust in de chaos te vinden, maar met drie mannen in huis is die rust ver te zoeken.
Ik ben niet gezegend met de beste ogen. Het is niet dramatisch, ongeveer -1. Mijn vader was voor hij zijn ogen liet laseren ongeveer blind, dus ik zal het van hem hebben, vrees ik. Veel boeken lezen als kind en daarna veel op mijn telefoon zitten, zal de boel ook niet geholpen hebben. Al kwam ik er pas achter toen ik twintig was en autorijlessen had.
De instructeur vond het typisch dat ik steeds erg laat remde voor een drempel. Toen hij me buiten de auto vroeg om een nummerplaat te lezen, moest ik zo ongeveer naast die auto gaan staan voor ik het kon lezen. Daarvoor had ik zelf nooit beseft dat ik niet goed zag. ‘Ga maar een bril halen, want zo mag je niet afrijden.’ Dus dat deed ik.
Op zich geen ramp, die slechte ogen. Goed, af en toe was het onhandig. Ik herkende vaak mensen niet op afstand, maar daar leer je mee omgaan door opvallende herkenningspunten te vinden, bijvoorbeeld een rugtas of een bepaalde kleur jas. En ik kon de tekst op het scherm in de collegezaal niet lezen. En de borden boven de snelweg ook niet. En de tv eigenlijk ook niet echt meer, zeker de ondertiteling niet.
Toch heb ik het tien jaar zo volgehouden, af en toe die bril op als ik ergens heen moest rijden waar ik de weg niet naartoe wist en met tv kijken ook. Maar verder weigerde ik het pertinent. Waarom? Ik heb op zich niks tegen brillen, maar ik vind het niet fijn zitten. Als je snel je hoofd beweegt met een bril op, beweegt de wereld heel raar mee en sinds ik kinderen heb trekken die hem steeds af en maken ze hem vies.
Maar… In een menigte kon ik mijn kind alleen herkennen aan zijn kleding. Op het schoolplein net zo. Ik kon zijn gezichtsuitdrukking niet goed zien vanaf een afstand, waardoor ik soms ook pas laat door had dat hij pijn had of bijna aan het huilen was. Wat als hij op voetbal gaat? Dan zou ik hem echt totaal niet kunnen herkennen in een tenue als alle anderen.
Nu heb ik nachtlenzen. En het werkt! Gisteren was ik bij de opticien om te meten en ik ben precies op 0,00 geëindigd, met beide ogen. Een unicum, zei ze. Maar precies wat ik wilde. Al ging het niet zonder slag of stoot. Ten eerste: je moet er vijfhonderd euro tegenaan gooien. Echt een absurd bedrag eigenlijk, maar je mag er wel een jaar mee doen. Ten tweede: die dingen in krijgen is nog een flinke uitdaging en het zit nogal vervelend, omdat je eigenlijk gewoon een stuk hard plastic in je oog hebt gepropt.
Ten derde zijn er zo veel dingen gebeurd waardoor ik in de tussentijd heb moeten stoppen met het dragen van de lenzen. Ik was nog geen week aan de gang toen ik een oogontsteking kreeg van mijn lieftallige jongste zoon. Echt super. Dan mag je de lenzen niet meer dragen en moest ik drie weken wachten voordat het helemaal over was. Toen opnieuw geprobeerd, net weer op dreef, maar toen werd ik ziek. Niet een beetje, maar gewoon twee weken helemaal eraf. Omdat die lenzen in doen nog steeds een crime was, was dat ongeveer het laatste waar ik mee bezig wilde zijn. Dus weer gestopt.
Toen net weer opgepakt en weer een week de lenzen kunnen dragen, waarna ik een tak in mijn oog ramde. Per ongeluk tijdens het onkruid wieden. Een tak. In mijn oog. Letterlijk op mijn oogbol, want de reflex om mijn oog dicht te doen was te langzaam. Hoe dan?! Pijn aan m’n oog, naar de huisarts, gelukkig niet echt kapot, wel beschadigd, dus wachten tot het geheeld was. Weer geen lenzen.
En nee, ik ben nog niet klaar. Toen ik eindelijk voor de zoveelste keer opnieuw mocht starten, was ik er een kwijt. Hij was gevallen bij het uitdoen (ook een gezeik van heb ik jou daar) en ik kon hem echt nergens vinden. Ik heb zelfs de sifon van de badkamerwasbak eraf gehaald (ondertussen bellend met T voor aanwijzingen) om te kijken of hij daarin was gevallen. Niks gevonden. Hele badkamer uitgekamd: niks gevonden. T kwam ’s avonds thuis en vond dat kutding meteen. Ugh.
De ochtend erna haal ik de lens uit mijn oog: breekt de lens! Er brak gewoon een stuk af. Hóé dan… Je kunt je voorstellen dat ik er op dit punt echt helemaal klaar mee was. Hoewel ik de lenzen dus nauwelijks had kunnen gebruiken, viel het net buiten de garantietermijn en zou ik dus een deel zelf moeten bijbetalen als er een nieuwe lens besteld moest worden. Ik heb er even over getwijfeld, want wat een gedoe allemaal. Ik had er eigenlijk geen zin meer in.
Uiteindelijk toch gedaan, want anders heb je dus echt voor niks 500 euro uitgegeven, en daarbij: het werkte wel echt goed. Weer een paar weken moeten wachten tot de nieuwe lens binnen kwam. Maar nu, letterlijk een half jaar nadat ik de eerste twee lenzen in ontvangst nam, is het zover: terug naar 0. Nu kan ik eindelijk gewoon mijn kind herkennen in plaats van dat ik zoek naar het kleur T-shirt wat hij aan heeft. Ik ben er blij mee. Maar ik hoop wel dat ik klaar ben met al het gedoe ermee. In letterlijke zin. In figuurlijke zin was ik dat al even.
Meer columns van Elsemieke lezen? Je vindt ze hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Tegenwoordig groeien kinderen op in een digitale wereld waar virtueel geld bijna net zo echt aanvoelt als briefjes in hun spaarpot. Veel ouders denken dat ze goed zicht hebben op wat hun kind online doet, totdat ze plotseling geconfronteerd worden met een onverwachte creditcard rekening. Het overkwam Samira.
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.
Marlijn Weerdenburg (42), actrice, zangeres en presentatrice, deelt in een openhartig interview met het AD-weekendmagazine Mezza het persoonlijke verhaal over haar oudste zoon Teun, bij wie onlangs ADHD in zeer extreme vorm werd vastgesteld.
In het EO-programma Meer dan Verwacht zagen we het rauwe, eerlijke en soms heftige leven van Tatiana: een alleenstaande moeder van een drieling met een flinke rugzak. In de meest recente afleveringen vertelde ze openhartig over haar financiële problemen en de mogelijke stap richting de schuldsanering. Maar inmiddels is er veel veranderd. In een update in een […]
Soms denk je dat je alles al voelt en weet tijdens je zwangerschap. Maar niets bereidt je voor op de onverwachte emoties die kunnen opduiken als anderen zich ineens mengen in iets dat voor jou zo persoonlijk voelt. Zoals het kiezen van de voornaam van je kind.
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? Serieus?! In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.