Eerste vakantie zonder papa: ‘Ons verdriet is helaas niet thuisgebleven’
Beeld: Little Detail Photography
Tabitha (44) woont met haar zoontjes Teun (7) en Willem (3) in Haarlem. Haar man kreeg een jaar geleden de diagnose: onbehandelbare hersentumor. Een maand later was hij overleden. Hoe ga je als gezin verder na zo'n plotseling verlies? In deze columns krijg je een inkijkje in momenten die zij meemaken. Het eerste jaar zonder papa.
We moesten weg… weg uit het huis waar we de afgelopen vier maanden op standje overleven stonden. Ik snak naar zon, zee en lekker eten om even op te laden. Mijn oog valt op een mooi 5-sterren hotel op Lanzarote. Half pension, op loopafstand van het strand en relatief kort vliegen; het lijkt me een prima plan voor de eerste vakantie met ons drietjes.
Het hotel is inderdaad prachtig met een heerlijk verwarmd zwembad. Willem is een kamikaze als het water betreft en kent geen angst met zijn zwembandjes om. Hij wil alles wat zijn broer ook kan, maar die heeft een zwemdiploma. Kortom, ik zit als een havik naast het zwembad, echt ontspannen is het niet. De badhanddoeken van het hotel zijn op te halen zijn bij het hokje naast het andere zwembad. Ik vraag de badmeester om éven op de jongens te letten terwijl ik heen en weer ren tussen de zwembaden. Terugkijkend zijn dit de enige twee minuten van deze hele vakantie dat ik zonder kinderen ben geweest.
Vooraf dacht ik dat een lopend buffet ideaal zou zijn: ik hoef zelf niet te koken en er is keuze genoeg voor iedereen. Maar in het restaurant moet ik elke dag de boel bij elkaar houden: ‘Aan tafel blijven zitten!’, ‘ Nee, niet met je handen aan zitten!’ hoor ik mezelf constant roepen. Ik vraag Teun om even naast Willem te wachten, die in de kinderstoel zit, zodat ik eten kan halen. Terwijl ik gehaast het buffet opschep, staat Teun opeens naast me en zie ik de jongste in mijn ooghoek uit z’n stoel klimmen en wegschieten. Als ik naar Willem op zoek ga, zie ik hem met z’n vingers alle toetjes uitproberen. Ik voel de ogen van de andere gasten in mijn rug priemen. Laat me met rust, denk ik, ik had dit liever ook anders gewild.
Ons verdriet is helaas niet thuisgebleven en dat maakt dat we alle drie niet in een hallelujastemming zijn, met gemopper en stress als gevolg. Tijdens een boze bui wordt zelfs een plant uit het prachtig aangelegde gazon getrokken. Sorry mensen! Toch zijn er van die magische momenten waar ik thuis zo’n behoefte aan had. Dan genieten we van de zon, van het zwemmen en drink ik een bubbeltje op het strand. En dan voel ik me even geen ma Flodder meer. Maar opgeladen? Ik ben alweer op zoek naar de volgende vakantie. Een 5-sterren hotel wordt het deze keer niet.
