Fotografie: Olga Esser
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (4) en baby (11 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over de eerste schooldag
Al weken leefden we ernaartoe. Er was een intakegesprek geweest en drie wenmomenten op de nieuwe school. Thuis was er een aftelkalender gemaakt voor mijn dochter, de broodtrommel en drinkbeker waren gekocht en mijn dochter had er zin in. Een goed teken, dus ik maakte me niet al te druk.
Toen de dag dichterbij kwam werd ik toch wel zenuwachtig. Zouden de nieuwe kindjes in haar klas wel lief voor haar zijn? Zou ze dingen durven te vragen aan de nieuwe juf? Ik probeerde mijn zenuwen en eigen angsten vooral niet op haar over te brengen. Mijn dochter zei eerlijk dat ze het spannend vond maar ook dat ze er zin in had. Gezonde spanning dus. Op de kinderopvang was ze al een tijdje de oudste en ze was wel toe aan wat meer uitdaging. Ze is erg nieuwsgierig en was toe aan nieuwe dingen leren.
Toen was de dag daar. De eerste schooldag na haar vierde verjaardag. Ik merkte dat het toch wel meer met me deed dan ik dacht. Ik zei steeds tegen mezelf: ze heeft er zin in, het komt goed. Ze is er klaar voor en het is een natuurlijke overgang, een mijlpaal. We gingen met z’n vieren naar de nieuwe school die ochtend. De twee dochters in de bakfiets, mijn vriend ook mee om deze bijzondere dag samen te beleven.
We waren natuurlijk te vroeg, dus we stonden een tijdje te wachten op het schoolplein tot de deur openging. Mijn vriend probeerde mijn dochter af te leiden met vragen over de bomen en narcissen die we zagen op het schoolplein. Toen was het moment daar: de deur ging open en we gingen afscheid nemen. Een boks, een high five en een knuffel en toen gaf ze de juf een handje en liep gedwee naar binnen. Ze volgde de andere kindjes in de klas naar de kapstok. De juf liep mee om te kijken of ze haar naamplaatje (rode veenbessen) kon vinden. Ik keek nog even of ze nog omkeek voor een laatste zwaai, maar dat was niet nodig. Ze was de hoek al om.
Mijn vriend trok me mee de rij uit en we liepen het schoolplein af. En daar kwamen ze: de tranen van ontlading. Dit had ik niet zien aankomen. Als mensen vroegen hoe ik het vond dat mijn dochter voor het eerst naar school ging, had ik geantwoord: ‘leuk, ze is er echt klaar voor! Ze kijkt er naar uit!’. Ik had mezelf overtuigd dat ik er oké mee was, omdat mijn dochter er klaar voor leek te zijn. Maar was ik er zelf ook klaar voor?
‘Ik stond daar met tranen op mijn wangen op het schoolplein – elke moeder wist wat hier gaande was’
Tijdens het afscheid leek mijn dochter er echt oké mee. Het afscheid was kort en krachtig en de school en de juf voelde als een warm bad. Toch voelde ik, zodra we wegliepen meteen een flinke brok in mijn keel. Ik had er zo naartoe geleefd. Zo mijn best gedaan om haar de meest zachte landing te geven. Was het ontlading van dat dit was gelukt? Dat mijn dochter niet hoefde te huilen? Het besef dat het loslaten nu echt was begonnen? Ik weet het niet, ik weet wel dat de tranen over mijn wangen niet tegen te houden waren terwijl we het schoolplein afliepen.
Ik zag de andere ouders naar me kijken. Een vader moest vriendelijk lachen, moeders knikten me begripvol toe. Elke moeder wist wat hier gaande was. Ik moest lachen om mezelf: was ik echt zo’n sentimenteel zacht ei geworden? Ja, dat was ik. Vond ik dat erg? Nee. Wat een cliché maar toch ontzettend waar: mama had met de eerste schooldag meer moeite dan de dochter zelf.
Meer columns van Marloes lezen? Ik overwoog om te stoppen met werken omdat mijn mom guilt zo hoog was.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Daniel (38) dacht dat hij het allemaal voor elkaar had: een lieve vrouw, een zoontje van vier en pas een tweede kindje erbij. Maar waar het gezin op het eerste gezicht compleet leek, begon het van binnen langzaam uit elkaar te vallen.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Groep 8 kamp. Voor veel kinderen het hoogtepunt van hun basisschooltijd, maar voor Mariska en haar dochter was het iets waar ze enorm tegenop zagen. Haar dochter mocht namelijk geen contact hebben met het thuisfront.
