Fotografie: Paulien van Beusekom
Na mijn zwangerschap zat ik opgezadeld met een zwangerschapsmasker. Een soort veld van doffe vlekken over mijn voorhoofd en twee strepen onder mijn ogen. Vooral die laatste vond ik flauw. Het waren namelijk in feite twee donkere kringen die mijn wallen (want: moederschap) nog eens fijn accentueerden.
Ik snapte er niks van, dat ik dat zwangerschapsmasker had. Ik was namelijk het gehele najaar tot april zwanger geweest. Ik had werkelijk geen zon gezien. Van de dermatoloog hoorde ik dat ook mannen een zwangerschapsmasker kunnen krijgen. Toen begreep ik er al helemaal geen moer meer van.
Feit is dat ik ‘m weg wilde. Je houdt al genoeg hormonale ellende over aan een zwangerschap. Zo jankte ik de gehele kraamperiode, besloten mijn hoofdharen mij massaal te verlaten en kamp ik nog steeds met de vergeetachtigheid van een bejaarde. Ik vond het wel even goed met die hormonen en hun cadeautjes.
Ik ontdekte een dermatoloog in mijn buurt en vond het meteen een fascinerende toko. Je kunt er namelijk niet alleen zwangerschapsmaskers, puisten en poriën laten wegtoveren, maar je kunt er ook haren laten weglaseren en vet laten bevriezen. Ik las alle informatiepagina’s over alle behandelingen en raakte lichtelijk geobsedeerd. Er vormde zich een verlanglijstje in mijn hoofd van absurde proporties. En waarschijnlijk met een absurd prijskaartje, maar de tarievenpagina bekeek ik voor mijn gemak maar even niet. Toen ik te horen kreeg dat mij een chemische peeling werd aangeraden, was ik stiekem een beetje teleurgesteld. Geen lasers? Geen ijs? Saa-haai!
De dermatoloog liet me weten dat zij diezelfde week nog een chemische peeling had gedaan. Bij zichzelf. Ik viel nog net niet van mijn stoel. ‘Jij kan alle behandelingen gewoon bij jezelf uitvoeren?’ ‘Ja’, liet ze weten. Ik hoefde niet bepaald onder narcose voor mijn chemische peeling, anders had ik een heerlijke fantasie gehad om mee het roesje in te zakken. De fantasie om mezelf te laten omscholen tot dermatoloog. Tevens de fantasie waarbij ik mezelf zo glad als een aal zou laseren en me continu een ongans zou eten, om mezelf daarna gewoon even te bevriezen. Het leek me een fantastisch leven.
De dagen erna liep ik behoorlijk voor lul. De vellen hingen aan mijn gezicht. Er was me verteld dat ik er niet aan mocht trekken: een kwelling. Ze lieten vanzelf los. Net als mijn kortstondige obsessie met het lezen over malle behandelingen, die liet ik ook vanzelf weer los. Van mijn zwangerschapsmasker is niets meer te zien. Mijn wallen worden niet meer omcirkeld en laten we eerlijk zijn: dergelijke onderstreping hebben ze ook niet nodig. Alle sporen van mijn zwangerschap zijn verdwenen. Behalve bepaalde sporen die ik zou kunnen laten bevriezen. Die gedachte zet ik maar even in de ijskast.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar boek ‘Blender zonder deksel: eerlijke verhalen over het ouderschap’ is nu te pre-orderen via Uitgeverijseptember.nl.
Soms zijn de grootste levenslessen verpakt in kleine, intieme momenten. Voor Maxime Meiland was dat het moment waarop ze haar dochtertje Claire vertelde wie haar biologische vader is.
Sommige ouders lijken het moeilijk te hebben met één kind, terwijl andere een tweede of derde erbij juist veel pittiger vinden. Hoe werkt dat nou?
Voor veel ouders lijken games zoals Minecraft en Fortnite onschuldig: creatief bouwen, samen spelen en plezier maken. Maar experts waarschuwen dat deze videogames kunnen bijdragen aan gokverslavingen bij kinderen.
Voor vrouwen neemt de kans om zwanger te worden na hun 35ste af. Lange tijd werd gedacht dat dit vooral te maken had met de kwaliteit van de eicellen. Maar nieuw onderzoek laat zien dat ook de cellen, zenuwen en bindweefsels rondom de eicellen een belangrijke rol spelen bij het rijpen van de eicellen en […]
Claire, de driejarige dochter van Maxime, zal in het nieuwe seizoen van Chateau Meiland een stuk minder te zien zijn. Het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid heeft ingegrepen, vertelt Erica Meiland aan Veronica Magazine.
Je kleine spruit met een rugzak die half zo groot is als z’n lijfje de school zien binnenstappen, is een moment waar je hart van overstroomt. Trots, ontroering, lichte paniek: alles tegelijk. En terwijl jij nog met een brok in je keel bij het hek staat, huppelt je kind vrolijk naar binnen zonder ook maar […]