Fotografie: Paulien van Beusekom
Na mijn zwangerschap zat ik opgezadeld met een zwangerschapsmasker. Een soort veld van doffe vlekken over mijn voorhoofd en twee strepen onder mijn ogen. Vooral die laatste vond ik flauw. Het waren namelijk in feite twee donkere kringen die mijn wallen (want: moederschap) nog eens fijn accentueerden.
Ik snapte er niks van, dat ik dat zwangerschapsmasker had. Ik was namelijk het gehele najaar tot april zwanger geweest. Ik had werkelijk geen zon gezien. Van de dermatoloog hoorde ik dat ook mannen een zwangerschapsmasker kunnen krijgen. Toen begreep ik er al helemaal geen moer meer van.
Feit is dat ik ‘m weg wilde. Je houdt al genoeg hormonale ellende over aan een zwangerschap. Zo jankte ik de gehele kraamperiode, besloten mijn hoofdharen mij massaal te verlaten en kamp ik nog steeds met de vergeetachtigheid van een bejaarde. Ik vond het wel even goed met die hormonen en hun cadeautjes.
Ik ontdekte een dermatoloog in mijn buurt en vond het meteen een fascinerende toko. Je kunt er namelijk niet alleen zwangerschapsmaskers, puisten en poriën laten wegtoveren, maar je kunt er ook haren laten weglaseren en vet laten bevriezen. Ik las alle informatiepagina’s over alle behandelingen en raakte lichtelijk geobsedeerd. Er vormde zich een verlanglijstje in mijn hoofd van absurde proporties. En waarschijnlijk met een absurd prijskaartje, maar de tarievenpagina bekeek ik voor mijn gemak maar even niet. Toen ik te horen kreeg dat mij een chemische peeling werd aangeraden, was ik stiekem een beetje teleurgesteld. Geen lasers? Geen ijs? Saa-haai!
De dermatoloog liet me weten dat zij diezelfde week nog een chemische peeling had gedaan. Bij zichzelf. Ik viel nog net niet van mijn stoel. ‘Jij kan alle behandelingen gewoon bij jezelf uitvoeren?’ ‘Ja’, liet ze weten. Ik hoefde niet bepaald onder narcose voor mijn chemische peeling, anders had ik een heerlijke fantasie gehad om mee het roesje in te zakken. De fantasie om mezelf te laten omscholen tot dermatoloog. Tevens de fantasie waarbij ik mezelf zo glad als een aal zou laseren en me continu een ongans zou eten, om mezelf daarna gewoon even te bevriezen. Het leek me een fantastisch leven.
De dagen erna liep ik behoorlijk voor lul. De vellen hingen aan mijn gezicht. Er was me verteld dat ik er niet aan mocht trekken: een kwelling. Ze lieten vanzelf los. Net als mijn kortstondige obsessie met het lezen over malle behandelingen, die liet ik ook vanzelf weer los. Van mijn zwangerschapsmasker is niets meer te zien. Mijn wallen worden niet meer omcirkeld en laten we eerlijk zijn: dergelijke onderstreping hebben ze ook niet nodig. Alle sporen van mijn zwangerschap zijn verdwenen. Behalve bepaalde sporen die ik zou kunnen laten bevriezen. Die gedachte zet ik maar even in de ijskast.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar boek ‘Blender zonder deksel: eerlijke verhalen over het ouderschap’ is nu te pre-orderen via Uitgeverijseptember.nl.
Al jaren is de time-out het go-to trucje van veel ouders. Kind boos? Stuur ze weg, laat ze afkoelen en haal ze daarna weer terug. Maar vaak werkt het averechts, zeggen onderzoekers. Kinderen voelen zich er alleen maar rotter door. Alsof ze gestraft worden voor emoties waar ze zelf geen controle over hebben.
Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (9) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Kleinkinderen zijn vaak dol op hun opa en oma (mede door de liefde, aandacht en cadeautjes). Volgens life coach Susan Allan kan hun aanwezigheid ook een enorme opluchting voor ouders zelf zijn. Vooral omdat het bij hen draait om er zijn voor steun en warmte, zonder regels te buigen of tegen de ouders in te […]
Tweeduizend euro per week neertellen voor een vakantiehuisje? Dana niet gezien. Al jaren ruilt ze met een ander gezin van huis, zodat ze hun geld aan leuke dingen kunnen besteden én drie keer per jaar op reis kunnen. Ook zonder geldboom in de tuin.
Oudste kind zijn betekent dat je het proefkonijn bent. En ja, soms is het echt zwaar om de eerste te zijn, want af en toe wil je gewoon al die verantwoordelijkheden die bij die titel horen in de prullenbak gooien. Toch blijkt uit onderzoek dat het uiteindelijk best wat oplevert.
We kennen haar allemaal: de moeder die, terwijl jij nog druk staat te kletsen over traktaties en Cito-scores, al half in de auto zit. Niet omdat ze onvriendelijk is, maar omdat het schoolplein gewoon niet haar natuurlijke habitat is. En geloof ons: haar sterrenbeeld verraadt alles.