Ik schrijf nog niet zo heel lang columns voor deze site, maar ik heb wel al meermaals gehoord dat ik niet zo moet zeiken. Na mijn column over opvangvirusjes bijvoorbeeld, of die waarin ik het had over ontbrekende kolfruimtes.
Joh, denk ik dan, ik bedoel het toch helemaal niet écht zeikerig? Ik probeer toch gewoon een lollig stukje te tikken over het incidentele gesodemieter dat bij het moederschap komt kijken?
Toch nam ik me afgelopen week voor om écht wat minder te zeiken. Dat had een aanleiding van heel andere aard. Een collega vertelde me over haar onvervulde kinderwens. Over hoe ze meerdere zwangerschappen meemaakte, maar nooit een bevalling. Hoe er een eierstok verwijderd moest worden na een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Hoe ze na tien jaar proberen opgaf, omdat de strijd haar mentaal te veel werd. En hoe dat nog altijd pijn doet. Want ze had zichzelf het moederschap ook zo gegund. En haar partner het vaderschap. Waarom zij niet en zoveel anderen wel?
Ze vertelde dat ze het soms moeilijk vindt als de zoveelste collega haar zwangerschap aankondigt in de groepsapp. Of een geboorte. Ik slikte, want niet zo heel lang geleden was ik dat geweest. ‘Maar jouw blijdschap mag er ook zijn. Ik wil dat je blij bent. En ik ben ook echt blij voor jou’, zei ze, lief als ze is. ‘Ik schaam me ook niet voor mijn blijdschap, maar wel voor mijn geklaag’, antwoordde ik. Wat had ik vaak met andere collega’s gemopperd over de slapeloze nachten, doorkomende tandjes en darmkrampjes van onze kinderen. Ik had zelfs tegen de collega in kwestie geklaagd over hoe moeilijk ik het vond om mijn dochter voor het eerst naar de opvang te brengen. Terwijl ik zo godsgruwelijk veel geluk heb, want het betekent alleen maar dat ik een kind héb dat ik naar de opvang kan brengen. Een kind waar ik ontzettend veel van hou.
‘Je mag echt wel klagen hoor, het moederschap is niet altijd makkelijk, dat snap ik heus wel’, zei ze, zó zó zó lief als ze is. Maar het enige wat ik hoorde is dat ik niet zo moet zeiken. Ze zei het niet, maar ik hoorde het wel, en het was waar. Ik heb helemaal niks om over te zeiken.
Tara (29) is moeder van dochtertje Rosie (7 maanden). Volg haar momlife via Instagram.com/tarastokdijk
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.