Ik schrijf nog niet zo heel lang columns voor deze site, maar ik heb wel al meermaals gehoord dat ik niet zo moet zeiken. Na mijn column over opvangvirusjes bijvoorbeeld, of die waarin ik het had over ontbrekende kolfruimtes.
Joh, denk ik dan, ik bedoel het toch helemaal niet écht zeikerig? Ik probeer toch gewoon een lollig stukje te tikken over het incidentele gesodemieter dat bij het moederschap komt kijken?
Toch nam ik me afgelopen week voor om écht wat minder te zeiken. Dat had een aanleiding van heel andere aard. Een collega vertelde me over haar onvervulde kinderwens. Over hoe ze meerdere zwangerschappen meemaakte, maar nooit een bevalling. Hoe er een eierstok verwijderd moest worden na een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Hoe ze na tien jaar proberen opgaf, omdat de strijd haar mentaal te veel werd. En hoe dat nog altijd pijn doet. Want ze had zichzelf het moederschap ook zo gegund. En haar partner het vaderschap. Waarom zij niet en zoveel anderen wel?
Ze vertelde dat ze het soms moeilijk vindt als de zoveelste collega haar zwangerschap aankondigt in de groepsapp. Of een geboorte. Ik slikte, want niet zo heel lang geleden was ik dat geweest. ‘Maar jouw blijdschap mag er ook zijn. Ik wil dat je blij bent. En ik ben ook echt blij voor jou’, zei ze, lief als ze is. ‘Ik schaam me ook niet voor mijn blijdschap, maar wel voor mijn geklaag’, antwoordde ik. Wat had ik vaak met andere collega’s gemopperd over de slapeloze nachten, doorkomende tandjes en darmkrampjes van onze kinderen. Ik had zelfs tegen de collega in kwestie geklaagd over hoe moeilijk ik het vond om mijn dochter voor het eerst naar de opvang te brengen. Terwijl ik zo godsgruwelijk veel geluk heb, want het betekent alleen maar dat ik een kind héb dat ik naar de opvang kan brengen. Een kind waar ik ontzettend veel van hou.
‘Je mag echt wel klagen hoor, het moederschap is niet altijd makkelijk, dat snap ik heus wel’, zei ze, zó zó zó lief als ze is. Maar het enige wat ik hoorde is dat ik niet zo moet zeiken. Ze zei het niet, maar ik hoorde het wel, en het was waar. Ik heb helemaal niks om over te zeiken.
Tara (29) is moeder van dochtertje Rosie (7 maanden). Volg haar momlife via Instagram.com/tarastokdijk
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (10), Vieve (8) en Lilou (5). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Nog vóór je kind de deur uit stapt, is de emotionele “basislijn” voor de dag vaak al bepaald. Niet door een strak schema of een perfect afgevinkte routine, maar door iets anders: hoe veilig en verbonden je kind zich bij jou voelt.
Kalvijn en Nina hebben ervoor gekozen om hun kindje zo min mogelijk op social media te delen.
Bianca (31) is communicatieadviseur en woont samen met partner Pascal (35) en zoon Floris (2). Met zijn drieën vormen zij een levendig gezin waar zelden iemand stil zit óf zijn mond houdt. In haar eerlijke en herkenbare columns schrijft Bianca over hun gezellige en drukke leven, met alle chaos en liefde die daarbij hoort.
Over seks praten we liever niet op het schoolplein, maar zelfs binnen een jarenlang huwelijk blijft het vaak een taboe. Terwijl het, volgens relatietherapeuten, juist enorm veel zegt over de gezondheid van een relatie.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Romy* tijdens het optuigen van de kerstboom.