Ik schrijf nog niet zo heel lang columns voor deze site, maar ik heb wel al meermaals gehoord dat ik niet zo moet zeiken. Na mijn column over opvangvirusjes bijvoorbeeld, of die waarin ik het had over ontbrekende kolfruimtes.
Joh, denk ik dan, ik bedoel het toch helemaal niet écht zeikerig? Ik probeer toch gewoon een lollig stukje te tikken over het incidentele gesodemieter dat bij het moederschap komt kijken?
Toch nam ik me afgelopen week voor om écht wat minder te zeiken. Dat had een aanleiding van heel andere aard. Een collega vertelde me over haar onvervulde kinderwens. Over hoe ze meerdere zwangerschappen meemaakte, maar nooit een bevalling. Hoe er een eierstok verwijderd moest worden na een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Hoe ze na tien jaar proberen opgaf, omdat de strijd haar mentaal te veel werd. En hoe dat nog altijd pijn doet. Want ze had zichzelf het moederschap ook zo gegund. En haar partner het vaderschap. Waarom zij niet en zoveel anderen wel?
Ze vertelde dat ze het soms moeilijk vindt als de zoveelste collega haar zwangerschap aankondigt in de groepsapp. Of een geboorte. Ik slikte, want niet zo heel lang geleden was ik dat geweest. ‘Maar jouw blijdschap mag er ook zijn. Ik wil dat je blij bent. En ik ben ook echt blij voor jou’, zei ze, lief als ze is. ‘Ik schaam me ook niet voor mijn blijdschap, maar wel voor mijn geklaag’, antwoordde ik. Wat had ik vaak met andere collega’s gemopperd over de slapeloze nachten, doorkomende tandjes en darmkrampjes van onze kinderen. Ik had zelfs tegen de collega in kwestie geklaagd over hoe moeilijk ik het vond om mijn dochter voor het eerst naar de opvang te brengen. Terwijl ik zo godsgruwelijk veel geluk heb, want het betekent alleen maar dat ik een kind héb dat ik naar de opvang kan brengen. Een kind waar ik ontzettend veel van hou.
‘Je mag echt wel klagen hoor, het moederschap is niet altijd makkelijk, dat snap ik heus wel’, zei ze, zó zó zó lief als ze is. Maar het enige wat ik hoorde is dat ik niet zo moet zeiken. Ze zei het niet, maar ik hoorde het wel, en het was waar. Ik heb helemaal niks om over te zeiken.
Tara (29) is moeder van dochtertje Rosie (7 maanden). Volg haar momlife via Instagram.com/tarastokdijk
Soms gebeuren er dingen die je nooit verwacht… zoals bevallen tussen de frietjes en milkshakes. Voor Alyce Rotunda uit Michigan werd dit werkelijkheid toen haar vierde kindje besloot niet te wachten tot het ziekenhuis. Haar dochtertje Matilda (inmiddels liefkozend McTilly genoemd) maakte haar entree op een parkeerplaats van McDonald’s, vertelt ze aan TODAY.
Geheimen fluisteren, eindeloos knuffelen, hun mening geven (soms nogal luid): een kind laat met verrassende signalen zien dat het zich veilig voelt bij je. Wij delen er een paar.
Elsemieke (31) is samen met T (33), moeder van twee zoontjes (4 en 2) en redacteur bij Kek Mama. Chaotisch, chronisch moe en heeft een brein met 46 tabbladen tegelijkertijd open. Probeert rust in de chaos te vinden, maar met drie mannen in huis is die rust ver te zoeken.
Soms voelt het moederschap een beetje alsof je een volle inbox probeert leeg te werken terwijl er continu nieuwe mails binnenploppen. Werk, partner, boodschappen, administratie, vriendinnen die je alweer veel te lang niet hebt gezien… en oh ja, die kinderen die ook nog aandacht, hulp met huiswerk en een fatsoenlijke maaltijd willen. Geen wonder dat […]
Hoe vaak zeg jij ‘ja’ tegen je kind terwijl je eigenlijk ‘nee’ bedoelt? Dat moment herkennen bijna alle ouders weleens. Soms zeg je ‘ja’ omdat het makkelijk is, omdat je hoofd vol zit of omdat je even geen zin in hebt in strijd.
Samen met zijn ex-man Rob, die inmiddels is overleden, heeft Leco van Zadelhoff een dochter genaamd Robbie. Zadelhoff was recent te gast bij het programma De Kist, waar zowel zijn voormalige relatie als zijn rol als vader centraal stonden.