Fotografie: Paulien van Beusekom
Een vriendin van mij is zwanger van haar eerste kind. Ze zit nu in het derde trimester. Toen ik haar laatst zag, had ze zich ineens van alles omtrent het ouderschap voorgenomen.
“Ik ga de baby nooit bij ons in bed laten slapen”, begon ze. “Ik snap echt niet waarom mensen dat doen. Ik wil haar na een maand al op haar eigen kamer hebben. Een hele maand bij ons op de kamer lijkt me lang zat.”
“Ik ben het slecht slapen nu al zat, namelijk. Ze zeggen dat de slechte nachten tijdens je zwangerschap er meer inhakken dan de gebroken nachten met een baby, wist je dat?” Ik keek haar verward aan. Ik dacht aan alle helse regelnachten, slaapregressies en night terrors die ik de afgelopen twee jaar met mijn kind heb doorstaan. Het leek me absolute onzin dat zij nu slechter slaapt dan ik toen, puur omdat ze met haar zwangere toeter niet meer alle slaaphoudingen kan aannemen. Dat hoor je alleen niet tegen zwangeren te zeggen, dat het erger wordt. Je hoort zwangeren lekker in hun waan te laten, dus ik zweeg.
“Ik heb me voorgenomen om mijn baby sowieso niet mijn hele leven over te laten nemen. Ik wil deze zomer gewoon op het terras zitten, naar het strand, naar festivalletjes. Dan neem ik haar lekker mee. Ik heb laatst nog een filmpje gezien van een baby met zo’n grote koptelefoon op, weet je wel?” Ik knikte en zweeg.
“En wat ik sowieso niet ga doen is mijn kind altijd voor een iPad zetten. Dat vind ik toch zo treurig, als ik in een restaurant allemaal kinderen achter iPads zie. Ik merk dat ik daar nu echt op aan het letten ben: hoe andere ouders met hun kinderen omgaan. Ik weet daardoor nu echt hoe ik het níét wil aanpakken. Laatst was ik in de supermarkt en toen had een kind een driftbui. En zijn moeder? Die negeerde hem gewoon en liep door. Belachelijk toch?” Ik zweeg.
“Ik snap gewoon echt niet hoe mensen zo ongeduldig kunnen zijn met hun kind. Is dat het slaaptekort? Ik denk niet dat ik daar veel last van ga hebben. Ik heb zo vaak een hele dag gewerkt terwijl ik knetter brak was. Toen had ik echt geen korter lontje, of zo. Ik ben wel wat gewend.”
Toen ik die middag alleen thuis kwam, gooide ik mijn tas op de grond, nam ik een flinke teug adem en schreeuwde ik: “WAAAAAAAAAACHT MAAAAAAAAAAAAAAAR!!!!!!!!” tegen een willekeurige kamerplant. Het luchtte op.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (2). Haar boek ‘Blender zonder deksel: eerlijke verhalen over het ouderschap’ is nú te koop.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (10), Vieve (8) en Lilou (5). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Nog vóór je kind de deur uit stapt, is de emotionele “basislijn” voor de dag vaak al bepaald. Niet door een strak schema of een perfect afgevinkte routine, maar door iets anders: hoe veilig en verbonden je kind zich bij jou voelt.
Kalvijn en Nina hebben ervoor gekozen om hun kindje zo min mogelijk op social media te delen.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Romy* tijdens het optuigen van de kerstboom.
Bianca (31) is communicatieadviseur en woont samen met partner Pascal (35) en zoon Floris (2). Met zijn drieën vormen zij een levendig gezin waar zelden iemand stil zit óf zijn mond houdt. In haar eerlijke en herkenbare columns schrijft Bianca over hun gezellige en drukke leven, met alle chaos en liefde die daarbij hoort.
Over seks praten we liever niet op het schoolplein, maar zelfs binnen een jarenlang huwelijk blijft het vaak een taboe. Terwijl het, volgens relatietherapeuten, juist enorm veel zegt over de gezondheid van een relatie.