Fotografie: Paulien van Beusekom
Een vriendin van mij is zwanger van haar eerste kind. Ze zit nu in het derde trimester. Toen ik haar laatst zag, had ze zich ineens van alles omtrent het ouderschap voorgenomen.
“Ik ga de baby nooit bij ons in bed laten slapen”, begon ze. “Ik snap echt niet waarom mensen dat doen. Ik wil haar na een maand al op haar eigen kamer hebben. Een hele maand bij ons op de kamer lijkt me lang zat.”
“Ik ben het slecht slapen nu al zat, namelijk. Ze zeggen dat de slechte nachten tijdens je zwangerschap er meer inhakken dan de gebroken nachten met een baby, wist je dat?” Ik keek haar verward aan. Ik dacht aan alle helse regelnachten, slaapregressies en night terrors die ik de afgelopen twee jaar met mijn kind heb doorstaan. Het leek me absolute onzin dat zij nu slechter slaapt dan ik toen, puur omdat ze met haar zwangere toeter niet meer alle slaaphoudingen kan aannemen. Dat hoor je alleen niet tegen zwangeren te zeggen, dat het erger wordt. Je hoort zwangeren lekker in hun waan te laten, dus ik zweeg.
“Ik heb me voorgenomen om mijn baby sowieso niet mijn hele leven over te laten nemen. Ik wil deze zomer gewoon op het terras zitten, naar het strand, naar festivalletjes. Dan neem ik haar lekker mee. Ik heb laatst nog een filmpje gezien van een baby met zo’n grote koptelefoon op, weet je wel?” Ik knikte en zweeg.
“En wat ik sowieso niet ga doen is mijn kind altijd voor een iPad zetten. Dat vind ik toch zo treurig, als ik in een restaurant allemaal kinderen achter iPads zie. Ik merk dat ik daar nu echt op aan het letten ben: hoe andere ouders met hun kinderen omgaan. Ik weet daardoor nu echt hoe ik het níét wil aanpakken. Laatst was ik in de supermarkt en toen had een kind een driftbui. En zijn moeder? Die negeerde hem gewoon en liep door. Belachelijk toch?” Ik zweeg.
“Ik snap gewoon echt niet hoe mensen zo ongeduldig kunnen zijn met hun kind. Is dat het slaaptekort? Ik denk niet dat ik daar veel last van ga hebben. Ik heb zo vaak een hele dag gewerkt terwijl ik knetter brak was. Toen had ik echt geen korter lontje, of zo. Ik ben wel wat gewend.”
Toen ik die middag alleen thuis kwam, gooide ik mijn tas op de grond, nam ik een flinke teug adem en schreeuwde ik: “WAAAAAAAAAACHT MAAAAAAAAAAAAAAAR!!!!!!!!” tegen een willekeurige kamerplant. Het luchtte op.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (2). Haar boek ‘Blender zonder deksel: eerlijke verhalen over het ouderschap’ is nú te koop.
Soms gebeuren er dingen die je nooit verwacht… zoals bevallen tussen de frietjes en milkshakes. Voor Alyce Rotunda uit Michigan werd dit werkelijkheid toen haar vierde kindje besloot niet te wachten tot het ziekenhuis. Haar dochtertje Matilda (inmiddels liefkozend McTilly genoemd) maakte haar entree op een parkeerplaats van McDonald’s, vertelt ze aan TODAY.
Geheimen fluisteren, eindeloos knuffelen, hun mening geven (soms nogal luid): een kind laat met verrassende signalen zien dat het zich veilig voelt bij je. Wij delen er een paar.
Elsemieke (31) is samen met T (33), moeder van twee zoontjes (4 en 2) en redacteur bij Kek Mama. Chaotisch, chronisch moe en heeft een brein met 46 tabbladen tegelijkertijd open. Probeert rust in de chaos te vinden, maar met drie mannen in huis is die rust ver te zoeken.
Soms voelt het moederschap een beetje alsof je een volle inbox probeert leeg te werken terwijl er continu nieuwe mails binnenploppen. Werk, partner, boodschappen, administratie, vriendinnen die je alweer veel te lang niet hebt gezien… en oh ja, die kinderen die ook nog aandacht, hulp met huiswerk en een fatsoenlijke maaltijd willen. Geen wonder dat […]
Hoe vaak zeg jij ‘ja’ tegen je kind terwijl je eigenlijk ‘nee’ bedoelt? Dat moment herkennen bijna alle ouders weleens. Soms zeg je ‘ja’ omdat het makkelijk is, omdat je hoofd vol zit of omdat je even geen zin in hebt in strijd.
Samen met zijn ex-man Rob, die inmiddels is overleden, heeft Leco van Zadelhoff een dochter genaamd Robbie. Zadelhoff was recent te gast bij het programma De Kist, waar zowel zijn voormalige relatie als zijn rol als vader centraal stonden.