Fotografie: Paulien van Beusekom
“Rosie heeft vandaag een tik gekregen”. Het was 17:00 uur op donderdagmiddag. Tegenover me stond juf Angelique met mijn kind op haar arm. “Ze probeerde een speeltje af te pakken van een groter jongetje en toen kreeg ze een pets. Daar was ze wel even verdrietig van.”
Even voelde ik me wankel. Alsof ik zelf een pets kreeg van juf Angelique. Voor haar was deze boodschap waarschijnlijk niet zo bijzonder. Kinderen delen elkaar nou eenmaal af en toe een tik uit. Ik had alleen nog nooit gehoord dat míjn kind een tik had gekregen.
Eerst was er boosheid. Wie is dat kind? Die krijgt voortaan geen traktatie meer van ons! Toen volgde de emotie die ik pas ken sinds ik moeder ben. Ik heb het niet over bezorgdheid of angst, ik heb het over mom guilt.
Rosie moest die dag naar de opvang, omdat ik zo nodig moest werken. Maar had ik wel zo hard gewerkt? Had ik niet net zo goed bij mijn kind kunnen zijn, zodat die tik nooit had kunnen plaatsvinden? Ja, ik had uren geschreven en veel opdrachten afgekregen. Maar ik had ook lang gekletst met een collega. Misschien kreeg Rosie die tik wel toen ik stond te ratelen over die ene chagrijn met z’n lelijke glamping uit Winter Vol Liefde. Ik heb ook iets te lang geluncht. Misschien kreeg Rosie wel een pets toen ik nóg een croissant naar binnen zat te werken of toen ik uit zat te buiken met een chocolaatje toe.
Misschien kreeg ze die tik wel toen ik TikTok-filmpjes zat te kijken op de wc. Of toen ik nog een nutteloos rondje over de redactie liep. Feit is dat ik kilometers bij haar vandaan was, toen Rosie een tik kreeg en ik niet bepaald openhartoperaties aan het uitvoeren was toen het gebeurde.
Twee dagen later kwamen er kinderen van vrienden bij ons spelen. Ze stortten zich gelijk op Rosie’s speelgoed. Rosie keek het even met lede ogen aan en kwam daarna in opstand. “NEEE!”, gilde ze. Terwijl ze het ene kind een knuffel uit de handen trok, gaf ze het andere kind een duw. Het was de eerste keer dat ik zag hoe bijzonder slecht mijn kind is in speelgoed delen. Je hoeft geen raketgeleerde te zijn om te begrijpen hoe die tik bij de opvang tot stand is gekomen. En ook geen openhartchirurg.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar boek ‘Blender zonder deksel: eerlijke verhalen over het ouderschap’ is nu te pre-orderen via Uitgeverijseptember.nl.
Wanneer je de eerste bent in je vriendengroep die moeder wordt, vergt dat wat aanpassingsvermogen van de rest. Een vaardigheid die niet iedereen even goed onder de knie heeft. Dat bleek wel, toen een vriendin van Noëlle met dit kraamcadeau op de proppen kwam.
Naomi (30) werkt in duurzaamheidscommunicatie bij een gemeente en is getrouwd met Youp (33). Samen zijn ze de trotse, soms oververmoeide ouders van tweeling Ties en Evi (bijna drie). Verwacht in deze column geen opvoedadviezen, maar wel veel liefde, chaos en herkenbare peuterperikelen uit het leven van een tweelingmoeder. Je kunt haar ook volgen op Instagram: […]
Emoties kunnen je dag maken of breken, en soms voelt het alsof je verdwaalt in een eindeloze doolhof van gevoelens. Maar stel je eens voor dat je als kind gezonde manieren heeft ontwikkeld om die wirwar te ontrafelen. Dat noemen we emotionele intelligentie: het vermogen om je eigen emoties te herkennen, te benoemen en te […]
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.
Elke ouder weet: er komt een moment en dan pikt je kind iets op wat ie absoluut niet had mogen horen. Zo liet de vijfjarige Hugo op een subtiele, maar duidelijke manier weten hoe zijn vader over bepaalde collega’s denkt.
De hoogzwangere Anouk Maas (38) heeft zich op Instagram uitgesproken over een opvallende ervaring tijdens een concertbezoek. Ze was verbaasde zich over het gedrag van haar medebezoekers.