Fotografie: Paulien van Beusekom
“Rosie heeft vandaag een tik gekregen”. Het was 17:00 uur op donderdagmiddag. Tegenover me stond juf Angelique met mijn kind op haar arm. “Ze probeerde een speeltje af te pakken van een groter jongetje en toen kreeg ze een pets. Daar was ze wel even verdrietig van.”
Even voelde ik me wankel. Alsof ik zelf een pets kreeg van juf Angelique. Voor haar was deze boodschap waarschijnlijk niet zo bijzonder. Kinderen delen elkaar nou eenmaal af en toe een tik uit. Ik had alleen nog nooit gehoord dat míjn kind een tik had gekregen.
Eerst was er boosheid. Wie is dat kind? Die krijgt voortaan geen traktatie meer van ons! Toen volgde de emotie die ik pas ken sinds ik moeder ben. Ik heb het niet over bezorgdheid of angst, ik heb het over mom guilt.
Rosie moest die dag naar de opvang, omdat ik zo nodig moest werken. Maar had ik wel zo hard gewerkt? Had ik niet net zo goed bij mijn kind kunnen zijn, zodat die tik nooit had kunnen plaatsvinden? Ja, ik had uren geschreven en veel opdrachten afgekregen. Maar ik had ook lang gekletst met een collega. Misschien kreeg Rosie die tik wel toen ik stond te ratelen over die ene chagrijn met z’n lelijke glamping uit Winter Vol Liefde. Ik heb ook iets te lang geluncht. Misschien kreeg Rosie wel een pets toen ik nóg een croissant naar binnen zat te werken of toen ik uit zat te buiken met een chocolaatje toe.
Misschien kreeg ze die tik wel toen ik TikTok-filmpjes zat te kijken op de wc. Of toen ik nog een nutteloos rondje over de redactie liep. Feit is dat ik kilometers bij haar vandaan was, toen Rosie een tik kreeg en ik niet bepaald openhartoperaties aan het uitvoeren was toen het gebeurde.
Twee dagen later kwamen er kinderen van vrienden bij ons spelen. Ze stortten zich gelijk op Rosie’s speelgoed. Rosie keek het even met lede ogen aan en kwam daarna in opstand. “NEEE!”, gilde ze. Terwijl ze het ene kind een knuffel uit de handen trok, gaf ze het andere kind een duw. Het was de eerste keer dat ik zag hoe bijzonder slecht mijn kind is in speelgoed delen. Je hoeft geen raketgeleerde te zijn om te begrijpen hoe die tik bij de opvang tot stand is gekomen. En ook geen openhartchirurg.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar boek ‘Blender zonder deksel: eerlijke verhalen over het ouderschap’ is nu te pre-orderen via Uitgeverijseptember.nl.
Je kind is je dierbaarste bezit en je wilt ten alle tijden dat je kind veilig is, ook als ze niet bij jou is. Met een dubbel gevoel liet Margje haar dochter logeren bij een vriendinnetje. Had ze maar naar haar gevoel geluisterd.
Je baby begint te huilen en je vraagt je af: moet je meteen reageren, even wachten of laat je jouw kleintje zelf leren kalmeren? De ene ouder zweert bij direct oppakken, de ander bij gelooft dat het beter is om de baby even te laten huilen. En alsof dat nog niet verwarrend genoeg is, zeggen […]
Weet je nog hoe je als baby voor het eerst in bad ging, of dat moment waarop je je moeder voor het eerst herkende? Waarschijnlijk niet. We kunnen ons niets herinneren van onze eerste levensjaren en dat leek altijd logisch, want ons brein zou toen simpelweg nog niet klaar zijn om herinneringen op te slaan.
In de nieuwe aflevering van Antoni van Leeuwenhoek: Over Leven met Kanker volgt Beau van Erven Dorens (54) opnieuw mensen die moeten omgaan met een allesveranderende diagnose. Dit keer ontmoet hij de 31-jarige Yasmin, die leeft met een erfelijke, zeldzame vorm van maagkanker. Terwijl ze in het ziekenhuis wacht op een onderzoek, staat haar toekomst […]
Want niet elke stiefmoeder is een boze heks met een appel… Stiefmoeders hebben het vaak zwaar te verduren. Bedankt, Disney – met je stiefmoeders die óf in spiegels praten óf gifappels brouwen. Want eerlijk is eerlijk, in het echte leven bestaan er ook héél veel geweldige stiefmoeders.
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.