Fotografie: Paulien van Beusekom
Afgelopen week zijn we voor het eerst met Rosie naar de tandarts geweest. Het consultatiebureau had ons geadviseerd om direct na het doorkomen van het eerste tandje een bezoek te brengen. Dat advies hebben we losjes opgevolgd. Lees: we zijn anderhalf jaar later gegaan.
Ik had voorzichtig rekening gehouden met het feit dat ik die middag gearresteerd kon worden door de tandarts of het naastgelegen consultatiebureau, omdat mijn dochter inmiddels al een heel gebit had. Het tegenovergestelde bleek het geval: de tandarts noemde het bezoek met onze bijna tweejarige ‘aan de vroege kant’. Hij legde uit dat hij zelf een andere maatstaf hanteert: kinderen hoefden volgens hem pas te komen als ze hem -de tandarts zelf dus- de volgende keer zouden kunnen herinneren. Dan pas had het volgens hem zin om kinderen te laten wennen aan tandartsbezoeken.
Ik vind dat vrij ingewikkeld. Hoe moet ik nou weten of mijn kind deze in witte jas gehulde kale knakker gaat onthouden? Er is doorgaans geen peil te trekken op haar geheugen. Zet haar voor een bord spinazie, waar ze drie dagen eerder nog op reageerde alsof het ‘t lekkerste was dat ze ooit had gegeten, en ze vindt het plots het goorste op aarde. Maar ze hoeft slechts de eerste deun van Nijntje Pluis’ begintune te horen en ze roept ‘O, NIJNIE!’ Behoorlijk onvoorspelbaar dus, dat bijna tweejarige brein.
Toch acht ik de kans groot dat ze de tandarts wel gaat onthouden. Hij heeft haar namelijk een cadeautje gegeven. Oude mannen die cadeaus geven, maken wel vaker een onuitwisbare indruk op haar. Zo heeft ze het nog bijna dagelijks over Sinterklaas.
De tandarts legde ons uit dat de eerste afspraken met een klein kind vooral draaien om voorlichting aan de ouders. Zo werden wij stevig aan de tand gevoeld (no pun intended) over hoe goed wij de tanden van ons kind poetsen en hoeveel suiker wij haar geven. Ik weet niet wat het is met tandartsen, maar ze brengen me altijd heel erg in de verleiding om te liegen. Terwijl ik doorgaans toch een vrij eerlijk mens ben. Zo heb ik dit keer ook weer met een stalen gezicht gezegd dat ik elke dag flos, terwijl ik niet eens flosdraad in huis heb. De dag dat ik niet meer lieg tegen de tandarts, is de dag dat ik eindelijk echt volwassen ben geworden.
Nu krijgt Rosie nauwelijks suiker van ons en doen we ons uiterste best om haar tandjes goed te poetsen. Enorm liegen was dus niet nodig. Toch was de tandarts streng. “Kinderen hebben niks te willen”, zei hij over het feit dat onze dochter weleens tegenstribbelt. Vervolgens demonstreerde hij een aantal houdgrepen waarin we ons kind konden nemen. Zo poetst hij de tanden van zijn eigen kind altijd terwijl hij het kinderhoofd in kwestie tussen zijn bovenbenen klemt. We hebben dit advies losjes opgevolgd. Lees: er is nog geen houdgreep uitgevoerd. Al zal ik daar de volgende keer waarschijnlijk over liegen.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar boek ‘Blender zonder deksel: eerlijke verhalen over het ouderschap’ is nu te pre-orderen via Uitgeverijseptember.nl.
Drie leuke zonen, een huis aan de Loosdrechtse Plassen en allebei een goedlopende carrière: het leven van Kim Kötter en Jaap Reesema lijkt het perfecte plaatje. “Mensen zien alleen dat alles klopt, maar dat is omdat wij keihard werken.”
Als haar dochter model wil worden, denkt Malou een buitenkansje te hebben als een bekende van de tennisclub aanbiedt om voor een prikkie foto’s te maken. Maar wat aantreft in de ‘studio’ van ‘de fotograaf’ tart elke verwachting…
Het zou een magische vakantie op een Disney-cruiseschip op zee worden. Een cruise vol glitters, Mickey Mouse en zonsondergangen. Maar voor één gezin werd het een moment om nooit te vergeten. En niet om de reden die ze hadden gehoopt.
Ze had zo’n zin in haar welverdiende vakantie met haar gezin. Niet te ver weg, met de auto naar de camping in Frankrijk. Karlijn had alles tot in de puntjes voorbereid en iedereen was er klaar voor. De aankomst op hun vakantiebestemming verliep ietsje anders. Ze kregen ongewenst bezoek van een nest vliegende mieren.
Met pijn in haar hart moet Janneke Jelies afscheid nemen van oudste dochter Jennie, die haar plek onder de Spaanse zon niet kan vinden.
Samen onder de dekens kruipen, de dag nabespreken en lekker dicht tegen elkaar aan in slaap vallen: jarenlang hét romantische ideaalbeeld van samenwonen. Maar uit recent onderzoek blijkt dat de realiteit voor veel stellen anders is. Sterker nog: apart slapen is helemaal geen taboe meer. En dat is misschien wel beter voor je nachtrust én […]