Fotografie: Paulien van Beusekom
Afgelopen week zijn we voor het eerst met Rosie naar de tandarts geweest. Het consultatiebureau had ons geadviseerd om direct na het doorkomen van het eerste tandje een bezoek te brengen. Dat advies hebben we losjes opgevolgd. Lees: we zijn anderhalf jaar later gegaan.
Ik had voorzichtig rekening gehouden met het feit dat ik die middag gearresteerd kon worden door de tandarts of het naastgelegen consultatiebureau, omdat mijn dochter inmiddels al een heel gebit had. Het tegenovergestelde bleek het geval: de tandarts noemde het bezoek met onze bijna tweejarige ‘aan de vroege kant’. Hij legde uit dat hij zelf een andere maatstaf hanteert: kinderen hoefden volgens hem pas te komen als ze hem -de tandarts zelf dus- de volgende keer zouden kunnen herinneren. Dan pas had het volgens hem zin om kinderen te laten wennen aan tandartsbezoeken.
Ik vind dat vrij ingewikkeld. Hoe moet ik nou weten of mijn kind deze in witte jas gehulde kale knakker gaat onthouden? Er is doorgaans geen peil te trekken op haar geheugen. Zet haar voor een bord spinazie, waar ze drie dagen eerder nog op reageerde alsof het ‘t lekkerste was dat ze ooit had gegeten, en ze vindt het plots het goorste op aarde. Maar ze hoeft slechts de eerste deun van Nijntje Pluis’ begintune te horen en ze roept ‘O, NIJNIE!’ Behoorlijk onvoorspelbaar dus, dat bijna tweejarige brein.
Toch acht ik de kans groot dat ze de tandarts wel gaat onthouden. Hij heeft haar namelijk een cadeautje gegeven. Oude mannen die cadeaus geven, maken wel vaker een onuitwisbare indruk op haar. Zo heeft ze het nog bijna dagelijks over Sinterklaas.
De tandarts legde ons uit dat de eerste afspraken met een klein kind vooral draaien om voorlichting aan de ouders. Zo werden wij stevig aan de tand gevoeld (no pun intended) over hoe goed wij de tanden van ons kind poetsen en hoeveel suiker wij haar geven. Ik weet niet wat het is met tandartsen, maar ze brengen me altijd heel erg in de verleiding om te liegen. Terwijl ik doorgaans toch een vrij eerlijk mens ben. Zo heb ik dit keer ook weer met een stalen gezicht gezegd dat ik elke dag flos, terwijl ik niet eens flosdraad in huis heb. De dag dat ik niet meer lieg tegen de tandarts, is de dag dat ik eindelijk echt volwassen ben geworden.
Nu krijgt Rosie nauwelijks suiker van ons en doen we ons uiterste best om haar tandjes goed te poetsen. Enorm liegen was dus niet nodig. Toch was de tandarts streng. “Kinderen hebben niks te willen”, zei hij over het feit dat onze dochter weleens tegenstribbelt. Vervolgens demonstreerde hij een aantal houdgrepen waarin we ons kind konden nemen. Zo poetst hij de tanden van zijn eigen kind altijd terwijl hij het kinderhoofd in kwestie tussen zijn bovenbenen klemt. We hebben dit advies losjes opgevolgd. Lees: er is nog geen houdgreep uitgevoerd. Al zal ik daar de volgende keer waarschijnlijk over liegen.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar boek ‘Blender zonder deksel: eerlijke verhalen over het ouderschap’ is nu te pre-orderen via Uitgeverijseptember.nl.
Melissa Pieters (33) is getrouwd met Bilal (34), moeder van drie jonge kinderen (9, 6 en 2), influencer (@melisspieters op Instagram) en een bekeerde moslima. Hoe vliegt zij de decembermaand aan?
Het worden bijzondere feestdagen voor Anne-Marie Rozing en vriendin Laura. Ze vieren voor het eerst kerst met hun zoontje Jules in hun midden. En die knusse kerstdagen gaan niet voorbij zonder leuke tradities. Wij spraken Anne-Marie over de kerstplannen met baby Jules.
Het is de baby zelf niet aan te rekenen, maar zo’n pasgeborene haalt wel je hele leven overhoop, inclusief je vriendschappen. Welke het overleven en welke sneuvelen, dat is van tevoren niet te voorspellen. Dat weet journalist Laurien als geen ander.
Een Huis Vol is terug, dat betekent de hele kerstvakantie weer genieten van de chaos van de families Lopez, Bal, Bakcha en Blom. Vinden we heerlijk, want dan valt ons eigen huishouden opeens wel mee.
Geen zin om voor de hele bubs te cateren of te bemiddelen in politieke discussies: er zijn genoeg redenen om kerst een keertje te ontvluchten. Dat lukt de een beter dan de ander, weet Hester Zitvast. Want niet iedereen is bestand tegen smeekbedes van de familie.
December is de maand van lichtjes, gezelligheid en collectieve teleurstelling over het kerstpakket. Tenminste, dat blijkt uit het Instagram-algoritme waarin ik beland ben.