Tara: ‘Een dertienjarige laten oppassen bleek een heel slecht idee’
Ik zou er niet zo snel voor kiezen om een minderjarige op mijn kind te laten passen. Daar heb ik een reden voor. Ik was namelijk zelf een waardeloze oppasser.
Ik was dertien jaar toen mij voor het eerst gevraagd werd om op te passen. Het ging niet zomaar om een uurtje spelen met een kleuter. Nee, ik moest het hele avondritueel van een peuter, dreumes en een baby faciliteren. Je leest het goed: drie kinderen kreeg ik onder mijn hoede. Nu denk je misschien dat ik vast heel volwassen voor mijn leeftijd was, dat ik zo’n taak toebedeeld kreeg. Nou nee, de enige verantwoordelijkheid die ik tot dan toe had gedragen was voor mijn huisdier op Habbo Hotel. Ik was op geen mogelijke manier klaar voor wat mij die avond te wachten stond. Toch zei ik enthousiast ja toen ik gevraagd werd. Noem het Pippi Langkous-mentaliteit, noem het gemeenschapszin, noem het behulpzaamheid. De werkelijkheid is natuurlijk dat ik centen wilde verdienen. Of moet ik zeggen: Habbo Credits?
Spoedcursus
Op de beruchte avond kreeg ik een instructie van heb ik jou daar. Er werd gedemonstreerd hoe ik een fles melk moest verwarmen en hoe ik de baby moest wassen voor het slapengaan. Ook kreeg ik een spoedcursus ‘de peuter wil niet slapen: wat moet ik doen?’ Als laatste -en in mijn tienerogen het belangrijkste- werd me uitgelegd hoe de televisie werkte. Want zo zou deze avond gaan verlopen, toch? Ik bracht de kids naar bed en de rest van de avond zou ik doorbrengen met een glas cola en de afstandsbediening? Ik geloof dat de optimistische ouders in kwestie daar ook vurig op hoopten. Het liep anders.
Paniek
Ik maakte de fles keurig volgens de instructies klaar en paste het druppel-op-de-pols-principe toe, maar toen ik ‘m aan de baby gaf, begon ze hard te huilen. Help! De baby leek sowieso niet heel erg op de dertienjarige snotneus te wachten waar ze ineens haar zaterdagavond mee moest doorbrengen. Ik deed hard mijn best om als volleerd oppasser te werk te gaan, maar zij prikte recht door mijn act heen. Ze weigerde die avond te gaan slapen. In haar bedje bleef ze maar huilen, ik werd er radeloos van. Paniekerig belde ik haar ouders, die zich vanuit een luid restaurant verstaanbaar probeerden te maken. En -met de kennis van nu- al het een en ander aan alcoholische versnaperingen achter de kiezen hadden. ‘Ze heeft waarschijnlijk darmkrampjes’, werd me medegedeeld. Ze hadden me net zo goed kunnen zeggen dat ze de gekke koeienziekte had. Ik had geen idee wat ik met die informatie moest.
Klap op de vuurpijl
Niet veel later kwam de peuter uit zijn bed. Hij was verdrietig. Ik ook, maar daar schijn je een peuter niet mee te moeten lastig vallen. Ik probeerde hem weer in bed te krijgen, maar het is moeilijk om een rustgevende ambiance voor elkaar te krijgen met een krijsende baby op de achtergrond.
Mom to the rescue
Uiteindelijk deed ik wat iedere paniekerige dertienjarige zou doen: ik belde mijn moeder. Ze kwam, zag en wiegde de baby in slaap. Vlak voordat de beschonken ouders jolig de drempel over struikelde, gaf mijn moeder de baby aan mij en vertrok. De ouders reageerden dik tevreden toen ik hun dromende dochter overhandigde. Ze bleek al weken slecht te slapen. De vader trok zijn portemonnee, gaf me veel te veel geld en ik maakte me gauw uit de voeten. Van het geld kocht ik nog drie huisdieren op Habbo Hotel, maar ik heb geen dag meer opgepast.
Tara (29) is moeder van dochtertje Rosie (9 maanden). Volg haar momlife via Instagram.com/tarastokdijk
