Het was 10 uur ‘s ochtends op Valentijnsdag toen ik me realiseerde dat het Valentijnsdag was. Ik keek naar mijn kind van 9 maanden en bedacht me dat we nu als de sodemieter iets voor haar vader moesten gaan knutselen.
Het ding met een kind van 9 maanden is dat er nog niet zoveel te knutselen valt. Ik zou een hartje van papier kunnen knippen en haar een kwast met rode verf kunnen geven, maar de kans is groter dat ze met een roodgeverfde huig eindigt dan met een rood hart. Stiften, klei, glitters: idem. Die meid steekt alles alleen maar in haar mond. Toen bedacht ik me dat we nog zo’n leuk setje hadden liggen waarmee je een gipsafdruk kunt maken. Even een kwestie van een handje en een voetje in het gips drukken en klaar is knutsel.
Dat ik de moeilijkheidsgraad van dit impulsieve project onderschatte maakte de handleiding mij al snel duidelijk. Er stond namelijk niet alleen ‘druk hand in gips’. De handleiding betrof drie kantjes met tekst. Met als laatste zin ‘laat de hele nacht uitharden’. Dat ging ‘m niet worden. Het meesterwerk moest diezelfde avond worden overhandigd. Ach, dacht ik, wat kan er nou gebeuren? Een beetje nat? Een beetje zacht? Dat is dan maar zo. De zin die mij meer verontrustte bevatte de tekst ‘houd het handje twee minuten stil’. TWEE MINUTEN? STIL?!?!?! Dit kon nog weleens een gevalletje abstracte kunst gaan worden.
En zo geschiedde. Ik maakte het gips, goot het in de mal en nam mijn kind op schoot. Met mijn liefste stem smeekte ik haar om haar handje twee minuten in het gips te houden: ‘Dan is papa vanavond hééél blij met zijn cadeau’. Hoopvol drukte ik haar hand in het spul. Het bleek mijn dochter geen moer te kunnen schelen of haar vader vanavond iets identificeerbaars kreeg of niet. Ze greep direct in het gips en stak haar gevulde knuist in de lucht. In het kunstwerk zat een gat. ‘Dat waren nog niet eens twee seconden’, zuchtte ik. Ze drukte de homp gips in haar oor.
Toen ik de gehoorgang van mijn dochter had ontdaan van gips en ik mijn levenslust weer een beetje bij elkaar had geraapt, bedacht ik een voetafdruk te willen proberen. Met haar voet kan ze immers geen gips grijpen. Dat zou dus vast beter gaan. Flash forward: dat ging het niet. Op het moment dat ik haar voetje in het gips drukte, zette ze het op een krijsen en gaf ze de mal een rotschop. Hij vloog door de lucht en landde aan de andere kant van de kamer, net naast de televisie.
Ik had mijn kind in bad gedaan en in bed gelegd voor haar ochtendslaapje, toen ik die mal maar eens van de grond besloot te rapen. Het resultaat was weerzinwekkend. Ik deed er cadeaupapier omheen en schreef ‘voor papa, van Rosie’. Het was 12:00 uur ’s ochtends op Valentijnsdag toen ik me realiseerde dat ik geen knutselmoeder ben. Ik krijg er hartkloppingen van. En niet op een romantische manier.
Tara (29) is moeder van dochtertje Rosie (9 maanden). Volg haar momlife via Instagram.com/tarastokdijk
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.