Het was 10 uur ‘s ochtends op Valentijnsdag toen ik me realiseerde dat het Valentijnsdag was. Ik keek naar mijn kind van 9 maanden en bedacht me dat we nu als de sodemieter iets voor haar vader moesten gaan knutselen.
Het ding met een kind van 9 maanden is dat er nog niet zoveel te knutselen valt. Ik zou een hartje van papier kunnen knippen en haar een kwast met rode verf kunnen geven, maar de kans is groter dat ze met een roodgeverfde huig eindigt dan met een rood hart. Stiften, klei, glitters: idem. Die meid steekt alles alleen maar in haar mond. Toen bedacht ik me dat we nog zo’n leuk setje hadden liggen waarmee je een gipsafdruk kunt maken. Even een kwestie van een handje en een voetje in het gips drukken en klaar is knutsel.
Dat ik de moeilijkheidsgraad van dit impulsieve project onderschatte maakte de handleiding mij al snel duidelijk. Er stond namelijk niet alleen ‘druk hand in gips’. De handleiding betrof drie kantjes met tekst. Met als laatste zin ‘laat de hele nacht uitharden’. Dat ging ‘m niet worden. Het meesterwerk moest diezelfde avond worden overhandigd. Ach, dacht ik, wat kan er nou gebeuren? Een beetje nat? Een beetje zacht? Dat is dan maar zo. De zin die mij meer verontrustte bevatte de tekst ‘houd het handje twee minuten stil’. TWEE MINUTEN? STIL?!?!?! Dit kon nog weleens een gevalletje abstracte kunst gaan worden.
En zo geschiedde. Ik maakte het gips, goot het in de mal en nam mijn kind op schoot. Met mijn liefste stem smeekte ik haar om haar handje twee minuten in het gips te houden: ‘Dan is papa vanavond hééél blij met zijn cadeau’. Hoopvol drukte ik haar hand in het spul. Het bleek mijn dochter geen moer te kunnen schelen of haar vader vanavond iets identificeerbaars kreeg of niet. Ze greep direct in het gips en stak haar gevulde knuist in de lucht. In het kunstwerk zat een gat. ‘Dat waren nog niet eens twee seconden’, zuchtte ik. Ze drukte de homp gips in haar oor.
Toen ik de gehoorgang van mijn dochter had ontdaan van gips en ik mijn levenslust weer een beetje bij elkaar had geraapt, bedacht ik een voetafdruk te willen proberen. Met haar voet kan ze immers geen gips grijpen. Dat zou dus vast beter gaan. Flash forward: dat ging het niet. Op het moment dat ik haar voetje in het gips drukte, zette ze het op een krijsen en gaf ze de mal een rotschop. Hij vloog door de lucht en landde aan de andere kant van de kamer, net naast de televisie.
Ik had mijn kind in bad gedaan en in bed gelegd voor haar ochtendslaapje, toen ik die mal maar eens van de grond besloot te rapen. Het resultaat was weerzinwekkend. Ik deed er cadeaupapier omheen en schreef ‘voor papa, van Rosie’. Het was 12:00 uur ’s ochtends op Valentijnsdag toen ik me realiseerde dat ik geen knutselmoeder ben. Ik krijg er hartkloppingen van. En niet op een romantische manier.
Tara (29) is moeder van dochtertje Rosie (9 maanden). Volg haar momlife via Instagram.com/tarastokdijk
Als ouder probeer je alles zo goed mogelijk te doen voor je kind. Maar wat als je goede intenties onverwacht botsten met de – soms bijzondere – schoolregels? Isa ontdekte dit op de harde manier toen een onschuldige waterfles voor drama zorgde.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (10), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Bizarre, hormonale of gewoonweg crazy aankopen. We doen ze allemaal weleens. Wekelijks vertelt een moeder aan Kek Mama over haar grootste, duurste of vreemdste miskoop. Deze keer Chantal (35) die een dure winterjas kocht voor haar dochter.
Kinderen slepen hun knuffel overal mee naartoe. Ze slapen met hun lievelingsbeer en troosten zich ermee bij verdriet. Maar wist je dat sommige ouders de knuffels van hun kind regelmatig opbergen in de vriezer? De reden is verrassend.
Wat als je tegelijkertijd zwanger blijkt te zijn met je schoonzus, maar hun kindje niet levensvatbaar blijkt te zijn? Geluk en verdriet gaan hand in hand, ervaarde Natascha aan den lijve.
Schoonmoeders: je kunt niet zonder ze, maar soms halen ze ook het bloed onder je nagels vandaan. Zeker als ze, met de beste bedoelingen, over je grenzen heen walsen. Maria kon haar ogen niet geloven toen haar baby na een dagje bij oma met gaatjes in haar oren thuiskwam.