Fotografie: Paulien van Beusekom
Voordat Rosie geboren werd, woonden mijn vriend en ik alleen met onze kat Sjaak. Sjaak had een rustig leven. Hij had het rijk vaak voor zichzelf omdat zijn baasjes eropuit waren. Als we thuis waren, lag-ie het liefst bij een van ons op schoot te dutten. Sowieso was hij erg goed in dutten. Hij deed het urenlang in alle rust.
Van ons kreeg-ie alle aandacht. We openden deuren voor ‘m, nog voordat-ie erom kon miauwen, we vulden z’n voerbak bij voor het laatste brokje werd gegeten en aaiden hem naar schatting zeshonderd keer per dag. We stonden werkelijk de hele dag tot zijn dienst.
Dingen zijn veranderd. Sjaak is er nog, maar er is nog iemand anders. Rosie dus. Sjaak heeft geen rustig leven meer. Voorheen werd er nooit luid gehuild of gegild in huis -zo labiel ben ik nu ook weer niet- maar nu is dat dagelijkse kost. Sjaaks dag- en nachtrust worden met regelmaat verstoord. Hij heeft ook nog eens de pech dat die kleine dreumes hem fantastisch vindt. Al sinds ze hem kan waarnemen, is ze groot fan. Ze lacht naar hem, ze wijst naar hem en sinds een paar maanden roept ze ‘diedie’ als ze ‘m ziet. De liefde is niet wederzijds. Als Sjaak haar waarneemt, zie ik louter angst in zijn ogen.
Sinds Rosie loopt is zijn kwaliteit van leven echt achteruit gegaan. Ze vindt namelijk niks leuker dan op Sjaak afrennen. Gillend van enthousiasme start ze de achtervolging. Het is best een grappig gezicht, zo’n blije dreumes achter een vluchtende kat waar de wanhoop vanaf straalt. Maar voor Sjaak is het sneu. Hij doet zelden nog dutjes in de woonkamer, want daar durft hij zijn ogen niet te sluiten. Hij weet dat-ie elk moment bejegend kan worden door dat wezentje met zes tanden en een snotneus. Dat zijn staart zomaar gegrepen kan worden en dan vast zit tussen vijf mollige smeerkaasvingertjes. Hij zondert zich dus maar af. Soms zie ik hem de hele dag niet.
Hij ligt ook bijna nooit meer op schoot. Dat komt omdat ik zelden nog stilzit. Er is altijd wel een reden waarom ik wéér omhoog vlieg -een reden die altijd met het kind te maken heeft- en dan vliegt Sjaak mee. Inmiddels heeft-ie het opgegeven. Ik voel me vaak schuldig. Als ik zijn bakjes weer eens leeg aantref en ik geen flauw idee heb hoe lang ze daar al leeg stonden. Toen hij vlak na mijn bevalling gevaccineerd moest worden en we dat gewoon het hele jaar niet hebben laten doen, omdat we het continu vergaten. Of die keer dat ik riep ‘ga Sjaak maar aaien’, terwijl Sjaaks blik me smeekte om dat kind in godsnaam bij hem uit de buurt te houden.
Soms praat ik mezelf aan dat ze op een dag vrienden zullen worden, Rosie en Sjaak. Als Rosie het dringende advies om ‘zachtjes te doen’ eindelijk opvolgt. En als Sjaak eindelijk aan haar nogal lawaaierige aanwezigheid is gewend. Maar de waarheid is dat Sjaak steeds ouder wordt en Rosie steeds groter en drukker. Een bejaarde kat en een ongeleid projectiel van een kind die ooit een zielroerend kameraadschap aangaan? Maak dat de kat wijs.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar eerste boek met eerlijke verhalen over het ouderschap verschijnt begin 2025. Volg haar momlife tot die tijd via Instagram.com/tarastokdijk.
Iedere zwangere vrouw droomt van haar perfecte babyshower: een feest vol liefde, verrassingen en alle aandacht voor haar en de baby. Maar wat als je die bijzondere dag ineens moet delen?
Daniel (38) dacht dat hij het allemaal voor elkaar had: een lieve vrouw, een zoontje van vier en pas een tweede kindje erbij. Maar waar het gezin op het eerste gezicht compleet leek, begon het van binnen langzaam uit elkaar te vallen.
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
Het kabinet presenteert de voorjaarsnota met maatregelen die de portemonnee van veel Nederlanders raken. Belastingverhogingen en een verlaging van het kindgebonden budget staan centraal in de plannen om de begroting sluitend te krijgen.
Drie zussen, tegelijkertijd zwanger, hoe groot is die kans? Niet groot, maar het overkwam Melinde en haar zussen toch. ‘Ultiem geluk.’
Iedere ouder maakt fouten. Kleine, grote, gênante – het hoort erbij. En meestal kun je er achteraf hartelijk om lachen. Maar soms ook niet. Carlijn baalt nog altijd dat haar dochter zilveren tanden heeft door haar fout.