Fotografie: Paulien van Beusekom
Het was zaterdagmiddag en ik zat bij de kapper. Ik had ze gevraagd om alleen de dode puntjes te knippen, en om een of andere reden was nu mijn halve kapsel verdwenen. Blijkbaar had ik dode puntjes van ruim dertig centimeter. Dit gebeurde me nou altijd.
Terwijl ik tegen mijn wil in werd gekortwiekt, werd rechts van mij een klein jongetje geknipt. Tenminste, de kapster deed een dappere poging. Hij schreeuwde de hele zaak bij elkaar. Ik hoefde me niet af te vragen waarom hij zo bang was voor deze knipbeurt, want zijn moeder gilde om de paar seconden: ‘Oooh, ik ben zo bang dat je in zijn oor knipt.’
Het jongetje had zich net uit zijn stoel gewurmd en het op een rennen richting de uitgang gezet, toen een vrouw en haar tienerdochter zijn weg blokkeerden. Ze namen links van mij plaats. De tienerdochter in de stoel, haar moeder achter haar. De gezichtsuitdrukking van die laatste verried veel frisse tegenzin.
‘Ze wil bruin. Donker. Geloof jij het? Een half jaar geleden was het nog: licht, licht, licht’, brieste de moeder tegen de kapster. Er kwam een map met van die haarkwastjes tevoorschijn. Ik kon ze niet zien – dan moest ik mijn hoofd immers een kwartslag draaien en dan zou mijn haar naast ultrakort ook nog ultrascheef worden geknipt – maar dat was niet nodig. Ik kon alles perfect volgen door alleen maar te luisteren. ‘Ach, nee, die?! Zó donker’, gilde de moeder. ‘Ja, mam, ik wil echt brúín!’ ‘Maar ik wil niet over een week horen dat je weer lichter wil! En hoe het ook uitpakt, je gaat gewoon naar school!’
De dochter won alle discussies. ‘Zal ik een berekening voor u maken?’ vroeg de kapster. Ze verdween met de haarkwastjesmap om met een nieuw mapje terug te komen. Ze somde het een en ander op en sloot af met ‘totaal wordt het dan €169,90’. Ik zag nog steeds niks, maar op basis van enkel geluid kon ik concluderen dat de moeder een dubbele rolberoerte kreeg.
Ik had de tijd van mijn leven, daar in die kapperstoel. Oké, ik had zelf niet veel haar meer over, omdat mijn gehele kapsel werd aangezien voor dode punt, maar om beter vermaak had ik niet kunnen vragen. Ik zat me heerlijk te verkneukelen, tot de moeder tegen de kapster zei: ‘Wat dit betreft kun je beter zoons hebben.’ Ik slikte en dacht aan mijn dochter. Nu pas anderhalf, maar ooit ook een tiener. Zal ik ook ooit een exorbitant bedrag aftikken omdat mijn dochter middels een TikTok-filter heeft gezien dat honey blonde haar goed staat? Is dit mijn voorland? Ach, dat duurt nog eeuwen, probeerde ik mezelf gerust te stellen. Ik zit hier nog lang niet met mijn dochter, ze is nog zo klein.
‘Of helemaal geen kinderen… nog beter!’, hoorde ik de moeder van het jongetje op rechts plots verzuchten. Haar kind was nog steeds aan het gillen en voor zover ik het kon beoordelen was er nog niet veel knipwerk verricht. ‘O ja, met zulke kleintjes naar de kapper is ook vre-se-lijk. Hoe oud is-ie?’ vroeg de moeder op links. Het gesprek werd nu over mij heen gevoerd. ‘Twee’, antwoordde de moeder. TWEE?! ‘De meeste kinderen komen voor het eerst als ze twee zijn’, beaamde de kapper. Ze hoefden alleen maar te luisteren om te weten dat ik een dubbele rolberoerte kreeg. Mijn voorland bleek niet ver weg. Mijn voorland bleek mijn voorjaar. Komend voorjaar. Dan werd mijn kind twee.
Eenmaal thuis bestelde ik een kappersschaar. Voor mijn kind en stiekem ook voor mijn eigen dode puntjes. Ik had die middag dingen aanschouwd die ik niet van plan was snel nog eens te aanschouwen. Geen haar op mijn hoofd!
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar boek ‘Blender zonder deksel: eerlijke verhalen over het ouderschap’ is nu te pre-orderen via Uitgeverijseptember.nl.
Ze is de hoogstgenoteerde vrouwelijke self-made miljonair in de Quote Top 100, maar dat was nooit haar doel. Sharon Hilgers van My Jewellery begon gewoon met fröbelen aan de keukentafel en van het een kwam het ander.
Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (15) en Phaedra (12). Ze schrijft rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (10), Vieve (8) en Lilou (5). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Tot 1956 werden vrouwen ontslagen als ze gingen trouwen. De tijden zijn sindsdien wel veranderd, zou je denken, maar zwangerschapsdiscriminatie komt helaas maar al te vaak voor. Marleen Staal merkte dat ze in de overdrive ging om zich te bewijzen toen ze zwanger was.
Terugkijkend leidde ze een luxeleventje toen ze maar zestien uur per week werkte. Maar nadat haar huwelijk strandde is Vivian fulltime gaan werken, met een eeuwig schuldgevoel naar haar kinderen toe als gevolg.
We doen het allemaal wel eens: een zak vol cadeautjes met Sinterklaas en iets extra’s met Kerst. Want: kinderen blij, wij blij. Maar té veel cadeautjes geven, kan op de lange termijn nadelen hebben.