Tijdens mijn zwangerschap deed ik samen met mijn vriend een bevalcursus. De groep bestond uit nog negen zwangeren en hun partners. Al snel bleek dat één van de aanstaande vaders nogal moeite had met zijn deelname. Hij kon namelijk niet tegen bloed. En laat dat nou net iets onvermijdelijks zijn als het om baren gaat.
Ook tijdens de cursus kwam het nodige voorbij. Of het nou ging over inknippen, keizersnedes of iets simpels als een infuusje: de vader in spe trok om de haverklap wit weg. Toen er een dia met foto’s van placenta’s voorbij kwam, verliet hij demonstratief de kamer. Prettige wedstrijd vriend, dacht ik nog. De bevalling zelf moest immers nog plaatsvinden. Maar, zo liet hij ons allen weten, hij was helemaal niet van plan om tijdens de bevalling in de buurt van zijn barende vriendin te zijn. ‘Ik wil mijn favoriete kroeg niet zien afbranden’, bulderde hij. Ja, het was er niet alleen eentje met een tere ziel, maar ook een met ‘humor’. Wat een catch…
Er blijken ook mannen te bestaan die niet tegen borstvoeding kunnen. Ze kunnen het simpelweg niet aanzien. Roy Donders is het levende bewijs. Je weet wel, de stylist van het zuiden. Afgelopen zomer keek ik naar zijn reallifesoap. Ik was pas bevallen en had nog verlof, je moet toch wat. Ook Roy had in de serie net een kind gekregen. Hoewel zijn vriendin de baby graag borstvoeding wilde geven, wilde Roy dat niet hebben. Hij vond dat maar een vreemd gezicht, zo liet hij weten. Het zag er raar uit, vond hij, dus gaf Roy het kind liever een fles. Hij schetste een beeld alsof alleen geitenwollensokkentypes hun kind aan de borst hebben. Maar omdat zijn vriendin het toch wel graag wilde, sloten ze een compromis: ze mocht het één week doen. In dezelfde aflevering legde hij trouwens uit dat hij niet van plan was te stoppen met roken nu de baby er was. Ik aanschouwde het spektakel met mijn eigen baby aan de ene tiet en een kolf aan de andere. Je snapt: ik moest me inhouden om niet naar de televisie te schreeuwen. Wie voedt, bepaalt, zou ik denken, maar dat gold niet in huize Donders.
Er zijn ook nog steeds vaders die weigeren poepluiers te verschonen. Bij de geringste keutel gaan ze overdreven staan kokhalzen, want hun gevoelige reukorgaan kan het allemaal niet aan. Of ze zeggen iets in de trant van ‘moeders zijn daar gewoon beter in.’ Echt, mannen die niet tegen bloed, poepluiers of borstvoeding kunnen, verdienen ons toch niet? Als ik zo’n man had, zou ik het wel weten. Overal waar we samen kwamen, zou ik mijn tiet eruit gooien en mijn kind voeden, gewoon om hem zich lekker te laten generen. Ik zou hem iedere maand trots wat bebloede maandverbandjes onder zijn neus houden: kijk eens, lekker vol weer! Ik zou mijn bevalling uitgebreid laten fotograferen en een kiekje van mijn placenta boven ons bed hangen. Wen er maar aan, gozer, zou ik zeggen. Wie bloedt, bepaalt.
Tara (29) is moeder van dochtertje Rosie (8 maanden). Volg haar momlife via Instagram.com/tarastokdijk
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.