Fotografie: Paulien van Beusekom
Rosie en ik waren onderweg naar de speeltuin toen ik in de verte een vrouw zag staan. Ze liet haar hond poepen, midden op het grasveld en straalde ontzettend uit dat ze het niet op ging ruimen. Zenuwachtig keek ze om zich heen. Ze hoopte dat niemand het doorhad.
Ik zou dat dus niet kunnen. Ik zou die warme drol liever een uur in mijn handpalm laten marineren dan dat ik ongedurig op de trage stoelgang van mijn viervoeter moet gaan staan wachten, terwijl ik ieder moment betrapt kan worden op mijn wangedrag. Maar ik ben dan ook een laffe burger. Zonder hond.
Ik ben ook zo laf dat ik nooit iets zou zeggen van dit soort praktijken. Wat dat betreft heeft de vrouw een goede passant aan mij. Niet aan mijn dochter. ‘DOEI’, riep Rosie keihard toen we de vrouw net voorbijgingen en ons in haar dooie hoek bevonden. Ze schoot een meter de lucht in.
Iedere week leert Rosie nieuwe woordjes. Aan het begin van de week leerde ze ‘doei’. Een paar dagen later kwam het woord ‘bah’. Ze is alleen nog niet zo goed in passende momenten kiezen voor deze woorden. Zo begrijpt ze niet dat je geen doei hoeft te zeggen tegen iemand met wie je slechts één seconde dezelfde stoeptegel hebt gedeeld. Ook snapt ze niet dat ‘bah’ in deze situatie gepaster was.
Even later liepen we achter een man die met een flinke teug en bijbehorend kabaal al het vocht uit zijn slijmvliezen onttrok en de enorme kwak kwijl daarna op de grond spuwde. Rosie wees ernaar. Ik knikte bemoedigend. Zeg het maar, kind. Dit is het perfecte moment om de nieuwste aanwinst van je vocabulaire te laten klinken. ‘DOEI’, riep ze weer.
Het was druk in de speeltuin. Ik haalde Rosie uit de buggy en parkeerde haar naast een speeltoestel. Op het toestel zaten al drie kinderen, waarvan er een woest naar Rosie keek. ‘Jij mag hier niet spelen!’, brieste ze naar mijn dochter. Ik trok mijn wenkbrauwen op. Rosie keek stoïcijns voor zich uit. Heerlijk om onder dit soort omstandigheden mentaal stabiel te kunnen blijven, simpelweg omdat je nergens een klap van verstaat. Ik verstond het wel en voelde mezelf al uit evenwicht raken. ‘Ga weg, kindje!’, riep het kind naar Rosie. Ik keek naar mijn dochter, dat kleine vrolijke goedzakje waar plots een hoop narigheid op werd afgevuurd. Ik implodeerde een beetje.
Ik besloot wat rondjes met haar te gaan lopen. Haar handen in mijn handen. Zij met trotse blik, ik met kromme rug. Terwijl we zo door de speeltuin sjokten, kwam het kind weer voorbij. Ze bromde boos naar Rosie en stak haar tong uit. Waar kwam deze vijandigheid vandaan? Terwijl ik met mijn onverschrokken kind verder liep, moest ik mijn best doen om mijn gedachten niet af te laten dwalen naar duistere plekken. Ze zeggen altijd dat kinderen zo gemeen tegen elkaar kunnen zijn. Is dit slechts een heel kleine fractie daarvan? Wat als ze later met echte pestkoppen te maken krijgt? De gedachten namen me over en ik implodeerde totaal.
Toen het kind maar door bleef gaan, ook na ingrijpen van dienstdoende moeder, besloot ik mijn kind op te pakken en naar een ander speeltuintje te gaan. Niet omdat Rosie last had van het meisje, maar omdat ik op dat moment te labiel bleek om met deze plotselinge rancune jegens mijn nageslacht om te gaan. Met Rosie op mijn arm haalde ik de buggy van de rem terwijl het akelige kind toekeek. Weer die uitgestoken tong. Rosie keek ernaar, wees en bracht recent opgedane kennis in de praktijk. ‘BAH!’, riep ze hard. Ik implodeerde van trots.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar eerste boek met eerlijke verhalen over het ouderschap verschijnt begin 2025. Volg haar momlife tot die tijd via Instagram.com/tarastokdijk.
Het is de baby zelf niet aan te rekenen, maar zo’n pasgeborene haalt wel je hele leven overhoop, inclusief je vriendschappen. Welke het overleven en welke sneuvelen, dat is van tevoren niet te voorspellen. Dat weet journalist Laurien als geen ander.
Elsemieke (31) is samen met T (33), moeder van twee zoontjes (4 en 2) en redacteur bij Kek Mama. Chaotisch, chronisch moe en heeft een brein met 46 tabbladen tegelijkertijd open. Probeert rust in de chaos te vinden, maar met drie mannen in huis is die rust ver te zoeken.
Rianne (36) houdt van haar schoonouders, maar ze heeft één heel groot nadeel: ze koopt te veel onnodige cadeaus.
Soms komt financiële schade niet door verkeerde keuzes of pure pech, maar door – jawel – je eigen kind. Dat ontdekte Julie (29) toen ze het roze glittertasje van haar 3-jarige peuter opende.
Kerst: het feest van lichtjes, liefde… en chaos. Dat wij moeders alle kerstballen hoog moeten houden wisten we natuurlijk al, maar soms zouden we dat wel even anders willen.
Een Huis Vol is terug, dat betekent de hele kerstvakantie weer genieten van de chaos van de families Lopez, Bal, Bakcha en Blom. Vinden we heerlijk, want dan valt ons eigen huishouden opeens wel mee.