Fotografie: Paulien van Beusekom
Sinds het begin van deze maand ben ik weer verknocht aan Expeditie Robinson. Ik ben sowieso gek op programma’s waarbij mensen er vrijwillig voor kiezen om kapot gemaakt te worden. In feite is Expeditie Robinson een vorm van ramptoerisme. Ergens doet het me ook denken aan een gemiddelde dag met mijn kind.
Zo slapen alle kandidaten slecht. De oorzaak is meestal iets met zandvlooien. Een nacht doorbrengen in hetzelfde gebouw als een kind is niet veel anders. Je leeft altijd in de angst dat je nachtrust bruut wordt verstoord door iets kleins en kruiperigs. Dat terwijl je de volgende dag een moeilijke proef moet doen (een dag je met je kind overleven) met grote stellages (de speeltuin) en een hoop geschreeuw en commando’s moet incasseren (nou ja, dat dus).
Expeditie-deelnemers eten erg weinig. Tot daar op een dag het samensmeltingsdiner is. Dan vreten ze zich ongans en komt het er vervolgens aan alle kanten weer uit. Goed voor de vruchtbaarheid van het eiland, die extra bemesting, maar minder goed voor hun fysieke gestel. Sinds kort onderga ik dagelijks hetzelfde, op het kotsen en kakken na. Ik kan namelijk nauwelijks nog eten met mijn kind erbij. Alles wat ik in mijn mond wil stoppen, wil zij hebben.
Soms probeer ik stiekem een boterhammetje naar binnen te proppen, maar voordat ‘m naar mijn mond heb bewogen, staan haar vier tanden er ook al in. Daarom eet ik nu alleen nog maar als ze slaapt. Dat is tussen 12 en 2. Omdat ik tegen die tijd al bijna uitgestorven ben, voelt het zo euforisch als een samensmeltingsdiner zal voelen. Ik heb alleen geen team. Er smelt weinig samen, zeg maar. Op een bammetje pindakaas en wat maagzuur na.
De eetproef is ook een bekend onderdeel bij Expeditie Robinson. Dan moeten ze zaken als oogballen, dooie kikkerembryo’s en geitenmagen eten. Ik schrik daar niet van. Laatst nam mijn dochter een hap banaan, die kokhalste ze weer terug omhoog, pakte ze met haar hand en schoof ze zo in mijn mond. Ik wil maar zeggen: ik ben wel wat gewend.
Bij Expeditie Robinson is het heel belangrijk dat je tactisch speelt. Anders word je er op de eilandraad zomaar uitgeknikkerd. Terwijl je net je hutje hebt gebouwd. Dat is zonde. In het ouderschap moet je ook heel tactisch zijn. Maak een inschattingsfout en je wordt bruut afgestraft. Breng je je kind ‘s middags een uur te laat naar bed, is ze ‘s avonds met geen mogelijkheid in slaap te krijgen. Denk je voor het middagslaapje nog gauw even een wandeling te maken, loop je met een oververmoeid, krijsend kind over straat. Dat is niet handig. Je dient de boel zeer strategisch te plannen. Alsof je een militaire operatie bestiert. Of, nou ja, meedoet aan Expeditie Robinson dus.
Ze hebben daar ook troeven, zoals de immuniteitsmunt en nog meer munten met moeilijke namen. Dat soort troeven heb ik ook in huis. Bij mij komen ze in een plastic zak met het woord ‘maisfingers’ erop. Deze zet ik zeer strategisch in. Ik kan ze immers niet onbeperkt inzetten, ook al zou mijn kind er gerust dertig op een dag opeten. Daarom doe ik het alleen als de nood hoog is. Als ik de strijd dreig te verliezen. Hoewel ik soms weleens fantaseer over verlies en dan vooral over afvallerseiland.
Want dat heb je in het ouderschap niet, afvallerseiland. Vind ik jammer. Het lijkt me best lekker om een paar weken in totale rust door te brengen. Een beetje op cassave kauwen en kakken in de zee. Maar mijn kind stemt mij niet weg. Ook al ben ik nog zo ontactisch en speel ik de proeven met de energie van een dooie kikkerembryo, ik mag blijven. En dat is toch ook wel weer fijn.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar eerste boek met eerlijke verhalen over het ouderschap verschijnt begin 2025. Volg haar momlife tot die tijd via Instagram.com/tarastokdijk.
Wanneer je de eerste bent in je vriendengroep die moeder wordt, vergt dat wat aanpassingsvermogen van de rest. Een vaardigheid die niet iedereen even goed onder de knie heeft. Dat bleek wel, toen een vriendin van Noëlle met dit kraamcadeau op de proppen kwam.
Elke ouder weet: er komt een moment en dan pikt je kind iets op wat ie absoluut niet had mogen horen. Zo liet de vijfjarige Hugo op een subtiele, maar duidelijke manier weten hoe zijn vader over bepaalde collega’s denkt.
Naomi (30) werkt in duurzaamheidscommunicatie bij een gemeente en is getrouwd met Youp (33). Samen zijn ze de trotse, soms oververmoeide ouders van tweeling Ties en Evi (bijna drie). Verwacht in deze column geen opvoedadviezen, maar wel veel liefde, chaos en herkenbare peuterperikelen uit het leven van een tweelingmoeder. Je kunt haar ook volgen op Instagram: […]
Emoties kunnen je dag maken of breken, en soms voelt het alsof je verdwaalt in een eindeloze doolhof van gevoelens. Maar stel je eens voor dat je als kind gezonde manieren heeft ontwikkeld om die wirwar te ontrafelen. Dat noemen we emotionele intelligentie: het vermogen om je eigen emoties te herkennen, te benoemen en te […]
Boys moms weten: zoons kunnen heftig zijn. Zo ook het zoontje van Frida, toen ze op vakantie was in Kroatië met haar gezin. Hij legde eigenhandig het hele zwembad plat. Per ongeluk.
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.