Tara: ‘Op de eerste werkdag na mijn verlof stond ik al om 09:15 uur te janken’
Zestien weken zwangerschapsverlof. Van tevoren klonk het als een eeuwigheid. Als je vroeger zes weken zomervakantie had, wist je van gekkigheid niet meer wat je moest met al die zeeën van tijd. Behalve 2394782x ‘ik verveel me’ tegen je moeder roepen.
Met dat als enige referentiekader leek mijn verlof eindeloos lang. In de praktijk voelde het anders. Zodra de baby eruit is kom je namelijk in een achtbaan terecht. Je stapt in een karretje, wordt gelanceerd, gaat tien keer over de kop, krijgt dertig poepluiers naar je hoofd gegooid, wordt overreden door een vrachtwagen en hop, het is tijd voor je eerste werkdag!
Medemoeders zullen dit vast herkennen: je hebt nogal hoge verwachtingen van die eerste werkdag. Hoge verwachtingen van jezelf, bedoel ik dan. Laten we eerlijk zijn: het liefst wil je er zó ongekend fabulous uitzien dat al je collega’s gaan gillen van verbazing. ‘Heb jíj net een kind gekregen? Dat kán niet?! Van voor naar achter uitgescheurd? Maar twee uur slaap per nacht? Al drie borstontstekingen en vijftig tepelkloven achter de rug? Meid, hóé dan, je ziet er zo stralend uit?!’
Daarnaast wil je de illusie wekken dat je perfect in staat bent je functie uit te voeren. Als er een vervanger op jouw functie zat, dan wil je die er compleet uit spelen. Je wil dat iedereen opgelucht ademhaalt dat het genie, the legend, er eindelijk weer is. Terwijl je hoofd in realiteit vol zit met watten. Wat je het allerliefst wil is heel de dag foto’s kijken van je kind en heel hard janken. In mijn geval is dat laatste gelukt. Sterker nog: om 9 uur liep ik het kantoor binnen en om 09:15 uur viel de eerste traan.
Die ochtend was ik nog compleet in de waan dat ik mijn eerst werkdag ging rocken. Ik had een nieuwe outfit, mijn make-up was aardig gelukt, dit zou een onmiskenbaar groot succes worden. Dat werd het niet. Het toeval wilde namelijk dat mijn dochtertje precies die ochtend naar het consultatiebureau moest voor haar eerste prikjes. Na lang wikken en wegen besloten we dat het best prima was dat mijn vriend die afspraak zou doen. Ik ben namelijk een emotioneel wrak en de kans dat ik net zo hard zou gaan huilen als de baby bij die eerste prikjes was 100%. Dus, ik zou naar kantoor gaan, hij zou de troostende maar emotioneel stabiele vader uithangen bij het consultatiebureau, en ik zou achteraf horen hoe het was gegaan. Leek een goed plan. Liep toch anders.
De ene na de andere collega verscheen aan mijn bureau. ‘Hé, je bent er weer! Hoe is het met je?’ Trots liet ik ze zo’n duizend foto’s van mijn kind zien. PING! Een mail in mijn inbox. ‘Verwijsbrief ziekenhuis’, las ik in de onderwerpsregel. Mijn hart schoot in mijn keel. Ik las de brief vluchtig door. Woorden als ‘afdeling radiologie’, ‘afwijking’ en ‘echo’ sprongen op mijn scherm. Ik kreeg het Spaans benauwd. Mijn vriend nam de telefoon niet op. De paniek nam me over. Waarom moest mijn kind naar het ziekenhuis?! Met tranen over mijn wangen rende ik de wc in.
Lang verhaal kort: toen ik mijn vriend eindelijk te pakken kreeg, bleek dat de jeugdarts van het consultatiebureau een afwijking bij de heupjes van onze dochter dacht te zien. Na een controle bij het ziekenhuis bleek dat niet aan de hand te zijn. Vals alarm dus. Maar dat wist ik op dat moment nog niet. Na het zien van dat ene mailtje waren de sluizen opengegaan van de schrik. Waarschijnlijk had ik behoorlijk wat spanning in mijn lijf vanwege die eerste werkdag en dat kwam eruit. Met mascaravegen over mijn wangen als resultaat. Die ik natuurlijk als een gek probeerde weg te poetsen.
De rest van de dag verscheen aanhoudend de ene na de andere collega aan mijn bureau: ‘Hé, je bent er weer! Hoe is het met je?’ Er gilde niemand van verbazing hoe stralend ik eruit zag. Het bleek een onrealistisch streven. Maar er was ook niemand die vroeg: ‘Hé, heb je gehuild?’ Mocht ik ooit nog een eerste werkdag na zwangerschapsverlof meemaken dan wordt dat mijn streven: dat niemand aan me ziet dat ik heb gehuild. En dan koop ik waterproofmascara. Heel veel waterproofmascara.
Tara (29) is moeder van dochtertje Rosie (7 maanden). Volg haar momlife via Instagram.com/tarastokdijk.
