Fotografie: Paulien van Beusekom
Je kunt een boel zeggen over dreumesen. Dat ze schattig zijn, bijvoorbeeld. En lief. Dat ze al heel groot en wijs kunnen zijn voor hun leeftijd, en dan ineens toch weer heel klein. Dat ze ontzettend grappig zijn en heel bijdehand uit de hoek kunnen komen. Maar ook dat het soms asociale klootzakjes zijn, dat ook.
Wij waren laatst op visite bij vrienden van ons. Zij hebben een dochter van drie, Rosie is bijna twee. Het meisje wilde heel graag met Rosie spelen. En Rosie, tja… niet met haar.
Het meisje toverde al haar speeltjes tevoorschijn. ‘Rosie, zullen we samen boekje lezen?’ ‘NEE!’ ‘Rosie, zullen we met de keuken spelen?’ ‘NEE!’ ‘Rosie, zullen we verstoppertje doen, dan ga ik tellen en dan moet jij je verstoppen?’ ‘NEE!’
Mijn dreumes gedroeg zich vreselijk ongezellig. Ik riep aan één stuk door zaken als ‘Doe maar, Rosie! Ga maar spelen! Pak maar aan! Is toch gezellig? Ga lekker lezen! Kom Rosie, verstoppen! Toe nou!’ Het hielp niks.
Naast haar sikkeneurigheid kwam er nog een fantastische dreumeseigenschap naar boven: haar bezitterigheid. Want hoewel ze niet met het andere meisje wilde spelen, eigende ze zich wel al haar speelgoed toe. ‘Van Rosie’, zei ze dan met een nors gezicht als het meisje mee wilde puzzelen. Op een gegeven moment had ze zelfs het stoeltje van het meisje -waar notabene háár naam op geschilderd is- toegeëigend. Ze was erop gaan zitten, en ging er niet meer van af. ‘Van Rosie’, klonk het weer.
Uiteraard riep ik weer allerlei zaken als: ‘Rosie, niet van jou! Samen delen, samen spelen!’ Na urenlang op visite te zijn geweest, en ook urenlange pogingen om mijn norse dreumes enigszins sociaal gedrag te laten vertonen, besloten we naar huis te gaan. En juist op dat moment kwam Rosie los. ‘Knuffe?’, vroeg ze aan het meisje en ze gaf haar een knuffel. Nu keek het meisje nors. ‘NEE! Rosie wilde niet met mij spelen’, riep ze beteuterd. Het was te laat, Rosie had het bij haar verpest.
Gisteren was ik met Rosie in de speeltuin. Nadat ze een kleine achthonderd keer van de glijbaan was geweest, en ik een hernia had van haar op dat ding tillen, wilde ze in het speelhuis. Daar zat alleen al een ander jongetje in. ‘NEEEEEE!’, gilde hij, toen hij Rosie aan zag komen. ‘HUIS VAN MIJ!’
‘Hoe oud is hij?’ vroeg ik even later aan zijn moeder. ‘Bijna twee’, antwoordde ze. ‘Ik dacht het al’, zei ik. Ze zijn ook allemaal hetzelfde.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar boek ‘Blender zonder deksel: eerlijke verhalen over het ouderschap’ is nú te koop.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (10), Vieve (8) en Lilou (5). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Romy* tijdens het optuigen van de kerstboom.
Kalvijn en Nina hebben ervoor gekozen om hun kindje zo min mogelijk op social media te delen.
Nog vóór je kind de deur uit stapt, is de emotionele “basislijn” voor de dag vaak al bepaald. Niet door een strak schema of een perfect afgevinkte routine, maar door iets anders: hoe veilig en verbonden je kind zich bij jou voelt.
Bianca (31) is communicatieadviseur en woont samen met partner Pascal (35) en zoon Floris (2). Met zijn drieën vormen zij een levendig gezin waar zelden iemand stil zit óf zijn mond houdt. In haar eerlijke en herkenbare columns schrijft Bianca over hun gezellige en drukke leven, met alle chaos en liefde die daarbij hoort.
Ben je uitgerekend in december? Wat is dan mooier dan een naam die perfect past bij deze gezellige feestmaand?