Tara: ‘Mijn dochter (1) zoekt constant contact met de meest vreemde types’

Ik verander in een volslagen krankzinnige als ik niet keurig acht uurtjes per nacht slaap. Mijn vriend daarentegen is na de ergste horrornacht nog steeds zijn goeiige zelf. Van verdikking van de oogleden is zelfs nauwelijks sprake, terwijl ik werkelijk een vergunning bij de gemeente moet aanvragen voor De Wallen onder mijn ogen. Als ik veel geluk heb, herinnert mijn vriend zich dit grote verschil als onze dochter om 6 uur ’s ochtends eist uit haar bed gehaald te worden en laat hij mij nog even een half uurtje liggen. Ik lig dan wel te marineren in schuldgevoel, moet ik zeggen, waardoor ik mijn bewalde gedaante toch redelijk snel naar de benedenverdieping beweeg.

Feest of de hel?

Een ander verschil tussen ons heeft meer met toekomstige praktijken te maken: kinderfeestjes. Onze dochter (1) heeft momenteel nog geen kindervrienden om kinderfeestjes voor te geven, maar mijn vriend en ik speculeerden er toch al veelvuldig over. Zo lijkt het mijn vriend hartstikke plezant om met een groep enthousiaste basisschoolkinderen naar een of ander speelparadijs of zwembad te gaan, mij lijkt het de hel. Het leek me dan ook een logische conclusie dat hij alle toekomstige kinderfeestjes op zich zal nemen, liet ik hem weten. Hij mompelde iets over ‘samenwerking’, ’taakverdeling’ en ‘catering’, waarna ik heb toegezegd broodjes knakworst te gaan maken. Ik zie er nu al tegenop.

Mijn belangrijke bijdragen

Doe jij eigenlijk wel wat? Ik hoor het u denken. Ik geef toe dat veel van deze verschillen in mijn voordeel uitpakken, omdat mijn vriend van alles op zich neemt, maar ik wil u wel even herinneren aan het zwangeren, baren en het mezelf omtoveren tot melkmachine dat allemaal aan het begin van dit traject heeft plaatsgevonden. Zo toonde mijn vriend verdomd weinig initiatief om zelf even die baby eruit te persen en is er geen druppel melk uit zijn tepels gekomen. Heel teleurstellend.

Donald Duck-achtige geluiden

Daarnaast is er ook een verschil dat vele malen ongunstiger voor mij uitpakt. Zo is mijn vriend een sociaal type. Zo’n type dat graag praatjes maakt met wildvreemde mensen. Ik ben dat… tja, niet. Het probleem: ons kind lijkt op haar vader in deze. Nu kan ze nog niet praten, dat scheelt, maar toch lukt het haar om te pas en te onpas contact te maken met allerlei onbekende mensen. Zo liep ik laatst nog in een drukke winkelstraat, toen ik me ineens afvroeg waarom mijn kind zo ontzettend zat te lachen vanuit haar buggy. Ik volgde haar blik, keek over mijn schouder en zag dat er een oude man wild naar haar liep te zwaaien in mijn dooie hoek. Hij begon daarna ook nog allerlei Donald Duck-achtige geluiden naar haar te maken. Ik weet niet hoe jullie daarmee omgaan, maar ik vind dit soort situaties lastig. Ik wist nog maar net ‘hehe’ uit mijn mond te persen en daarna zette ik het op een rennen.

Vreemde vogels

Mijn dochter gaat graag voor de meest vreemde types. Ze zou ervoor kunnen kiezen om lief te lachen naar een schattig omaatje of om contact te maken met een gezellige moeder, maar dat heeft niet haar voorkeur. Als er ergens een onwelriekende man loopt met een houten poot en maar twee tanden in zijn mond, dan is de kans groot dat mijn kind het dán op een charmeren zet. En dan moet ik daar dus ook wat mee.

Bert en Ernie

Mijn vriend heeft hier helemaal geen last van en vindt het alleen maar ‘leuk’ en ‘gezellig’ dat zijn kind al zo sociaal is. Nu hoor ik u -wederom- al denken: hij is de Ernie van de relatie en jij bent de Bert. Ik kan u op analytisch niveau geen ongelijk geven, maar wil u wel even wijzen op het tijdstip waarop dit duo doorgaans te zien is. Echt belachelijk vroeg. Ik kan onmogelijk Bert zijn.

Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Volg haar momlife via Instagram.com/tarastokdijk

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Tara (@tarastokdijk)