Een elleboog in mijn ribben. Nagels in mijn wang. Een kopstoot op mijn oog. Nee, ik ben niet betrokken geraakt bij een of ander straatgevecht. Dit is een typische ochtend met mijn kind.
Ik heb een nogal actieve baby. Even lekker knuffelen met mama, daar heeft ze vrij weinig behoefte aan. Doe ik toch een wanhopige poging, dan gebruikt ze al haar kracht -en dat is nogal wat – om van mij af te klauteren. Ik voel mij vaak meer klimtoestel dan moeder.
Deze ochtend was het kind weer eens takkevroeg wakker. We leggen haar wel even gezellig bij ons in bed, dachten mijn vriend en ik, nogal naïef. We konden het bijna niet navertellen. Deze baby is me er eentje. Ze duwt zonder pardon een knie in je maag om zich omhoog te werken. Ze zet haar klauwtjes in je gezicht om zich op te trekken aan je vel. Als ze haar evenwicht verliest, grijpt ze gauw je haar vast, om in haar val een flinke pluk mee te nemen. Vervolgens rolt ze zich in een rotvaart weer jouw kant op, waarbij ze je een bloedneus kopt. Gehuil volgt. Door jou, niet door haar. Ik snap nu waarom ze zeggen dat het levensgevaarlijk is om je baby bij je in bed te laten slapen. Het werd me bijna fataal.
Er stond een bezoekje aan het consultatiebureau op de planning. Het geklauter kon daarom maar beter stoppen. Niet alleen omdat we er vroeg moesten zijn, maar ook omdat de jeugdarts nog vermoedens van mishandeling zou uitspreken vanwege alle blauwe plekken en bloeduitstortingen. Wederom bij onszelf, niet bij het kind, die had nergens last van.
In de wachtkamer van het consultatiebureau hing een groot televisiescherm. Er werd continu een informatieve video afgespeeld. De video ging over schermtijd. Specifieker: hoeveel minuten per dag een kind naar een scherm mag kijken afhankelijk van zijn leeftijd. ‘0 tot 2 jaar: geen schermtijd’, stond er in koeienletters. Mijn dochter, die tot deze categorie behoort, had daar geen boodschap aan. We moesten een kwartier wachten en mevrouw heeft het volle kwartier met grote ogen naar het bewegende beeld gekeken. Ik vond het nogal ironisch.
Eenmaal aan tafel bij de jeugdarts kregen we flink op ons kop. We hadden het stappenplan In twee dagen wennen aan pindakaas verkeerd uitgevoerd. Ze had daardoor blijkbaar veel te veel pindakaas gekregen. Gelukkig is ze niet allergisch, zo bleek wel. Test dubbel en dwars geslaagd, dacht ik, maar de jeugdarts vond het ‘niet zo slim’. Weet je wat niet zo slim is, een anticampagne over schermtijd voor kinderen afspelen op een televisie in een wachtkamer vol kinderen, wilde ik tegen haar zeggen, maar ik hield me in.
‘Je hebt een flinke kras op je wang’, merkte ze plots op. ‘Mijn kind mishandelt me’, zei ik, in een poging tot humor. Ze lachte. ‘Het is een drukke, sterke meid! Jullie geven haar zeker veel spinazie?’ ‘Ja’, zei ik. ‘We roeren soms weleens een blaadje door de pindakaas.’
Ze schoof ons de folder In twee dagen wennen aan ei toe. ‘Lees die maar even goed.’ Haar toon was belerend.
‘Heb je ook een folder over schermtijd?’, vroeg mijn vriend. ‘Het is behoorlijk lastig om al die schermen te ontwijken tegenwoordig.’ Ik gniffelde.
Tara (29) is moeder van dochtertje Rosie (9 maanden). Volg haar momlife via Instagram.com/tarastokdijk
Boys moms weten: zoons kunnen heftig zijn. Zo ook het zoontje van Frida, toen ze op vakantie was in Kroatië met haar gezin. Hij legde eigenhandig het hele zwembad plat. Per ongeluk.
Elke ouder weet: er komt een moment en dan pikt je kind iets op wat ie absoluut niet had mogen horen. Zo liet de vijfjarige Hugo op een subtiele, maar duidelijke manier weten hoe zijn vader over bepaalde collega’s denkt.
Wanneer je de eerste bent in je vriendengroep die moeder wordt, vergt dat wat aanpassingsvermogen van de rest. Een vaardigheid die niet iedereen even goed onder de knie heeft. Dat bleek wel, toen een vriendin van Noëlle met dit kraamcadeau op de proppen kwam.
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.
Naomi (30) werkt in duurzaamheidscommunicatie bij een gemeente en is getrouwd met Youp (33). Samen zijn ze de trotse, soms oververmoeide ouders van tweeling Ties en Evi (bijna drie). Verwacht in deze column geen opvoedadviezen, maar wel veel liefde, chaos en herkenbare peuterperikelen uit het leven van een tweelingmoeder. Je kunt haar ook volgen op Instagram: […]
Met twee gezinnen op vakantie, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dachten Anna en haar man. Dat viel tegen, bleek toen ze eenmaal in Frankrijk gearriveerd waren.