Ik was hoogzwanger toen ik naar een informatieavond over borstvoeding ging. Het werd gehouden in een zaaltje van het lokale ziekenhuis door een vrouw genaamd Carla.
“Neem een kussentje mee, want de stoelen zijn niet comfortabel”, had Carla in de e-mail gezet. En zo waggelden twintig hoogzwangere vrouwen met een kussentje onder hun arm het zaaltje in. Het spektakel zou 2,5 uur duren en dan wil je natuurlijk wel lekker zitten. Als zwangere heb je het immers al ellendig genoeg. Beurs zitvlees kan je er niet bij hebben.
Op de keiharde stoelen na was Carla (type: kort pittig kapseltje) goed voorbereid. Ze had een Baby Born en een grote, ronde nepborst bij zich. Ik hoopte dat we ermee gingen overgooien, maar dat bleek niet het geval. Carla zou de Baby Born en de nepborst die avond tientallen keren voor haar eigen lichaam houden om allerhande aanleghoudingen te demonstreren. Even was ik bang dat ik in slaap zou vallen, daar tussen de zwangeren. De temperatuur in het zaaltje stond op standje zweterig. Ik hoorde een aantal zwangeren zo fanatiek puffen dat ik me afvroeg of er niet even iemand moest komen kijken. Of er al een hoofdje te zien was, en zo. Op enig moment viel er een zwangere bijna flauw. Ze werd al vrij vroeg op de avond naar buiten geëscorteerd. Of het deze vrouw ooit gelukt is om succesvol borstvoeding te geven, zullen we nooit weten.
Goed, ik was dus bang om in slaap te vallen, maar dat gebeurde niet, omdat de avond best wat verrassende wendingen in petto had. Carla was druk bezig met het hoofdstuk ‘de samenstelling van moedermelk’ toen er een vrouw achter een rollator naar binnen kwam geschuifeld. Ik schatte haar minimaal 120. “Mevrouw, dit is de informatieavond over borstvoeding voor zwangere vrouwen”, zei Carla. “O, dat ben ik niet”, lachte de vrouw hard. Dat was ons al duidelijk. Ze schuifelde weg. Tien minuten later kwam er een verpleger het zaaltje binnen, hij zocht de vrouw. Weer tien minuten later kwam de vrouw opnieuw binnen, zonder verpleger. Ik durf te beweren dat dit schouwspel ervoor heeft gezorgd dat ik nooit meerdere aanleghoudingen onder de knie heb gekregen. Wie kan zich nog concentreren op een nepborst als er een heuse bejaarde-achtervolging aan de hand is?
“Wie is er zwanger van haar eerste kind?”, vroeg Carla toen de rust wedergekeerd was. Alle zwangeren staken hun hand op, behalve één. Zij zat naast haar partner op de rij achter mij. Net in mijn dooie hoek. Ik kon ze niet zien zonder mijn nek te verrekken, maar ik hoorde ze de gehele avond nogal vaak. Te vaak. Dat zat zo: bij hun eerste kind was het borstvoedingstraject nogal dramatisch verlopen. Dat wilden ze bij hun tweede anders doen. Een nobel streven, ware het niet dat ze een beetje verbitterd waren geworden. Dat klinkt misschien heel onaardig van mijn kant, maar geloof me: ze drongen hun verbitterdheid heel erg aan ons op. Werkelijk bij ieder hoofdstuk staken ze een hand in de lucht. “Ik mis hier informatie over bijvoeden/te weinig productie/tepelkloven/ingetrokken tepels/borstontstekingen”, zeiden ze dan. Alles in de categorie ‘problematiek’ wilden ze bespreken. Lees: ze wilden klagen over hun eigen ervaringen. Carla probeerde de boel positief te houden, maar teksten als ‘borstvoeding lukt bij de meeste vrouwen probleemloos en pijnloos’ schoten bij dit stel totaal in het verkeerde keelgat. Dat lieten ze merken door passief-agressief te zuchten of weer eens een vinger in de lucht te steken. Toen Carla aan verschillende zwangeren in de zaal vroeg hoelang ze ambieerden borstvoeding te geven en iemand antwoordde “minimaal een jaar”, werd er cynisch gelachen in mijn dooie hoek. “Ja ja, wacht maar…”, fluisterden ze tegen elkaar.
Ik leerde die avond van alles over voeden op verzoek, het invriezen van melk en diverse kolfapparatuur. Hoelang ik borstvoeding wilde geven, wist ik nog niet. Of ik wilde gaan kolven als ik weer moest werken ook niet. Maar een ding wist ik zeker: hoe de borstvoeding ook zou verlopen, ik zou niet verbitterd worden. En ik zou ook niet andere zwangeren lastig gaan vallen met mijn teleurstellingen. O, en als ik 120 ben sla ik sowieso op de vlucht voor mijn verpleger en ga ik pufklasjes infiltreren. Lijkt me lachen. Neem ik wel mijn eigen kussentje mee. Beurs zitvlees kun je ook als bejaarde niet gebruiken.
Tara (29) is moeder van dochtertje Rosie (9 maanden). Volg haar momlife via Instagram.com/tarastokdijk
Jij hebt geen reden nodig om je kind te verwennen met het nieuwste van het nieuwste. Herkenbaar? Moeders met deze sterrenbeelden shoppen wel heel veel voor hun kinderen.
Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van onze lezers. Deze week vraagt Sophia (30) zich af: hoe maak ik mijn schoonmoeder bewust dat mijn dochters twee verschillende kinderen zijn en niet van dezelfde cadeautjes houden?
Als ouder probeer je alles zo goed mogelijk te doen voor je kind. Maar wat als je goede intenties onverwacht botsten met de – soms bijzondere – schoolregels? Isa ontdekte dit op de harde manier toen een onschuldige waterfles voor drama zorgde.
Carolien Spoor en haar man Jon Karthaus zijn na een relatie van achttien jaar uit elkaar, schrijft ze op Instagram. “Er is een nieuw hoofdstuk aangebroken.”
Lisa van den Akker (34) is moeder van vier kinderen én hoofdredacteur van Kek Mama. Regelmatig schrijft ze een column over haar avonturen en gedachtes als moeder van een gezellig, maar ook chaotisch gezin.
Pak je tassen, roep de kinderen en spring in de auto: Europa-Park is de volgende bestemming! Dit onbekende pretpark is nog niet zo bekend bij Nederlanders, maar een absolute must-visit als je Disneyland en De Efteling al gezien hebt.