Fotografie: Paulien van Beusekom
Prinses Ariane, de jongste dochter van koning Willem-Alexander en koningin Máxima, heeft problemen met haar zicht. Ze kan niet meer goed scherpstellen. Dit komt door schermtijd. De prinses heeft te veel naar schermen gekeken, zo vertelde koningin Máxima vorige week, en nu heeft ze dus oogproblemen. Dit nieuws bracht veel bij mij teweeg.
Allereerst vond ik het een ontzettend dappere uitspraak van de koningin. Je wordt om minder gelyncht door de moedermaffia, zal ik maar zeggen. Daarnaast zette het me opeens ontzettend aan het denken over het koninklijke gezin. Zou het daar toch een heel stuk normaler aan toegaan dan we denken? Zou het koningspaar ook gewoon worstelen met alle misère rondom het ouderschap, ondanks hun vermogen, personeel en royale woonomstandigheden?
Zou de koning ook nachtenlang op een matrasje op de grond naast de ledikant van zijn dochter hebben gelegen? Waar hij steevast eerder lag te snurken dan de prinses in kwestie, tot groot ongenoegen van Máxima, die via de babyfoon brommend naar haar ronkende man keek?
Zouden ze weleens alle tientallen kamers van Paleis Huis ten Bosch hebben afgezocht naar een overgebleven zetpil, omdat het bolletje van één van de dochters wel heel warm aanvoelde, waarna Wim-Lex mopperend naar het enige filiaal van Etos werd gestuurd dat nog open was op dat late uur?
En zou het koningspaar weleens te maken hebben gehad met een spuitluier op het aankleedkussen van het consultatiebureau? Waar in het bijzijn van andere Haagse ouders werd geconcludeerd dat de luiertas was vergeten? En de koning vervolgens met rode konen een preek moest incasseren van Jannie van achter de balie, omdat het vaccinatieboekje dan zeker ook niet mee was?
Zou Máxima weleens van een plakkerige glijbaan in een krijspaleis zijn gegaan? Of in een supermarkt hebben gestaan met een driftige peuter? Zou Willem-Alexander weleens kwijl, snot en de gevolgen van reflux op zijn koningsmantel hebben getroffen? Of in de weer zijn geweest met een luizenkam, een flessensterilisator of zo’n apparaat waarmee je de neus van je kind leegzuigt?
Waarschijnlijk allemaal niet. Maar we weten nu wel dat ze hun kinderen vermoedelijk met regelmaat achter een iPad hebben gezet. En dat heeft op een gekke manier ook best iets geruststellends. Zelfs de koning en de koningin valt opvoedtechnisch en moedermaffiatechnisch iets te verwijten. Driewerf hoera!
(Uiteraard geen driewerf hoera voor die oogschade, dat is hartstikke sneu.)
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar boek ‘Blender zonder deksel: eerlijke verhalen over het ouderschap’ is nu te pre-orderen via Uitgeverijseptember.nl.
Je kind is je dierbaarste bezit en je wilt ten alle tijden dat je kind veilig is, ook als ze niet bij jou is. Met een dubbel gevoel liet Margje haar dochter logeren bij een vriendinnetje. Had ze maar naar haar gevoel geluisterd.
Als ouder denk je soms dat je alles wel ongeveer weet: hoe je moet troosten, hoe je grenzen uitlegt, hoe je je kind leert om aardig te zijn. Tot er ineens iets gebeurt wat niet in de opvoedboeken staat.
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.
Want niet elke stiefmoeder is een boze heks met een appel… Stiefmoeders hebben het vaak zwaar te verduren. Bedankt, Disney – met je stiefmoeders die óf in spiegels praten óf gifappels brouwen. Want eerlijk is eerlijk, in het echte leven bestaan er ook héél veel geweldige stiefmoeders.
Een solo-tripje naar Lille om even op te laden? Klinkt als de droom van elke moeder met zeven kinderen. Voor Lisa Jansen, beter bekend als de nuchtere moeder van het gezin Bal uit Een huis vol, werd het een avontuur vol stress, wifi-drama en een onverwacht telefoontje van de politie.
Weet je nog hoe je als baby voor het eerst in bad ging, of dat moment waarop je je moeder voor het eerst herkende? Waarschijnlijk niet. We kunnen ons niets herinneren van onze eerste levensjaren en dat leek altijd logisch, want ons brein zou toen simpelweg nog niet klaar zijn om herinneringen op te slaan.