“Mijn zoon is nu 5 jaar en hij neemt nog af en toe een klein slokje.” Het waren de fameuze woorden van de vrouw die onze voorlichtingsavond over borstvoeding begeleidde. Ik verslikte me prompt in mijn water en wat volgde was een niet te stoppen hoestbui. Waren mijn mede-lotgenoten en hun partners net nog bezig met het verwerken van het feit dat de dame voorin de zaal haar vijfjarige zoon nog af en toe aan de borst legde, ging ineens alle aandacht uit naar mijn hoestbui… Meer ‘Bridget Jones’ werd het die avond niet.
Goed. Ik en borstvoeding hadden dus een rocky start. En wat in theorie al geen goede relatie bleek te zijn, werd er in de praktijk niet beter op: ik voelde me eerder een dier dat in een wei thuishoort dan een kersverse moeder in een ziekenhuisbed. Stuwing, vreemde handen aan mijn borsten, ongevraagde koolbladeren van schoonmoeders, warme douchestralen die pijn deden – ik vond het allemaal de hel, maar wilde ook geen compleet ontaarde moeder zijn en voelde de druk om het toch te proberen. In de eerste dagen moedermelk schijnt namelijk een goud goedje te zitten genaamd: Colostrum.
‘Stel je toch voor dat je baby later astma zou krijgen, dan was het mijn schuld’, dacht ik door het gevoel dat de lactatiedame mij keer op keer gaf. Ze gonsde door mijn hoofd als een tiranniek schoolhoofd. Toen bij mij eenmaal de borstvoeding op gang kwam, heb ik het nog acht weken kolvend volgehouden, mede doordat ik daardoor sneller afviel. Ja. Je hoort het goed. Bij kind twee heb ik precies hetzelfde gedaan: zeer pragmatisch én op mijn manier. En ook toen heb ik de lactatievrouwen nadat ik stopte van me moeten afslaan: “Nee geen kunstvoeding, doe het nou gewoon zelf!” Ehm. Nee. Hij mag er lekker ’s nachts uit met een fijn flesje melkpoeder. Joehoe. Ik ben kapot. Letterlijk. Door mijn keizersnede, mevrouw. Kijk, ik zeg het allemaal heel stoer nu, maar geloof me dat ik heb moeten vechten voor mijn eigen borstvoedingspad.
Dit is nu tien jaar geleden en nog steeds zijn de meningen niet van de lucht. Een vriendin van me heeft bij beide kinderen een pilletje genomen om de borstvoeding direct te stoppen. Nou, ze staat nog steeds op het dorpsplein met pek en veren. Laat iedereen alsjeblieft zijn eigen plan trekken. Wil je de columns van Patricia liever luisteren? Dat kan hieronder, op Spotify. Ontvang elke maand Kek Mama met korting en gratis verzonden op jouw deurmat! Abonneer je nu en betaal slechts €4,19 per editie.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (10), Vieve (8) en Lilou (5). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Nog vóór je kind de deur uit stapt, is de emotionele “basislijn” voor de dag vaak al bepaald. Niet door een strak schema of een perfect afgevinkte routine, maar door iets anders: hoe veilig en verbonden je kind zich bij jou voelt.
Kalvijn en Nina hebben ervoor gekozen om hun kindje zo min mogelijk op social media te delen.
Bianca (31) is communicatieadviseur en woont samen met partner Pascal (35) en zoon Floris (2). Met zijn drieën vormen zij een levendig gezin waar zelden iemand stil zit óf zijn mond houdt. In haar eerlijke en herkenbare columns schrijft Bianca over hun gezellige en drukke leven, met alle chaos en liefde die daarbij hoort.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Romy* tijdens het optuigen van de kerstboom.
Over seks praten we liever niet op het schoolplein, maar zelfs binnen een jarenlang huwelijk blijft het vaak een taboe. Terwijl het, volgens relatietherapeuten, juist enorm veel zegt over de gezondheid van een relatie.