“Mijn zoon is nu 5 jaar en hij neemt nog af en toe een klein slokje.” Het waren de fameuze woorden van de vrouw die onze voorlichtingsavond over borstvoeding begeleidde. Ik verslikte me prompt in mijn water en wat volgde was een niet te stoppen hoestbui. Waren mijn mede-lotgenoten en hun partners net nog bezig met het verwerken van het feit dat de dame voorin de zaal haar vijfjarige zoon nog af en toe aan de borst legde, ging ineens alle aandacht uit naar mijn hoestbui… Meer ‘Bridget Jones’ werd het die avond niet.
Goed. Ik en borstvoeding hadden dus een rocky start. En wat in theorie al geen goede relatie bleek te zijn, werd er in de praktijk niet beter op: ik voelde me eerder een dier dat in een wei thuishoort dan een kersverse moeder in een ziekenhuisbed. Stuwing, vreemde handen aan mijn borsten, ongevraagde koolbladeren van schoonmoeders, warme douchestralen die pijn deden – ik vond het allemaal de hel, maar wilde ook geen compleet ontaarde moeder zijn en voelde de druk om het toch te proberen. In de eerste dagen moedermelk schijnt namelijk een goud goedje te zitten genaamd: Colostrum.
‘Stel je toch voor dat je baby later astma zou krijgen, dan was het mijn schuld’, dacht ik door het gevoel dat de lactatiedame mij keer op keer gaf. Ze gonsde door mijn hoofd als een tiranniek schoolhoofd. Toen bij mij eenmaal de borstvoeding op gang kwam, heb ik het nog acht weken kolvend volgehouden, mede doordat ik daardoor sneller afviel. Ja. Je hoort het goed. Bij kind twee heb ik precies hetzelfde gedaan: zeer pragmatisch én op mijn manier. En ook toen heb ik de lactatievrouwen nadat ik stopte van me moeten afslaan: “Nee geen kunstvoeding, doe het nou gewoon zelf!” Ehm. Nee. Hij mag er lekker ’s nachts uit met een fijn flesje melkpoeder. Joehoe. Ik ben kapot. Letterlijk. Door mijn keizersnede, mevrouw. Kijk, ik zeg het allemaal heel stoer nu, maar geloof me dat ik heb moeten vechten voor mijn eigen borstvoedingspad.
Dit is nu tien jaar geleden en nog steeds zijn de meningen niet van de lucht. Een vriendin van me heeft bij beide kinderen een pilletje genomen om de borstvoeding direct te stoppen. Nou, ze staat nog steeds op het dorpsplein met pek en veren. Laat iedereen alsjeblieft zijn eigen plan trekken. Wil je de columns van Patricia liever luisteren? Dat kan hieronder, op Spotify. Ontvang elke maand Kek Mama met korting en gratis verzonden op jouw deurmat! Abonneer je nu en betaal slechts €4,19 per editie.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.