Beeld: Eigen beeld
Laurie (38) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (7) en Otis (3). Sinds vorig jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Haastige spoed is zelden goed. Een uitdrukking waarvan de grondlegging net zo goed in Zuid-Afrika
zou kunnen liggen. In Zuid-Afrika bestaat namelijk geen haast. Er zijn slechts verschillende synoniemen voor straks.
Zo heb je just now, waarvan de betekenis zich ergens bevindt tussen zometeen en ooit. Als je bij de huisarts just now aan de beurt bent, weet je dat je nog eenvoudig een column kunt schrijven terwijl je in de wachtkamer zit. Hoor je bij de lokale pizzabakker dat je pizza er just now aankomt, dan weet je dat zojuist iemand is begonnen met het kneden van het deeg.
De andere variant, now now, klinkt urgenter, maar is verraderlijk. Het kan binnen vijf minuten zijn, maar ook pas nadat iemand heeft gedoucht, een rugbywedstrijd heeft gekeken of een dutje heeft gedaan. In Nederland kennen we dat niet. Als ik zeg: “Ik wil dat je nu met je jas buiten staat,” dan bedoel ik ook echt nu. Niet straks. Niet zo. Niet na nog één ding. Gewoon: nu.
In Zuid-Afrika is tijd een rekbaar begrip. Iets wat wellicht weergeeft hoe Zuid-Afrikanen naar het leven kijken: minder met de klok, meer met de natuurlijke flow van het dagelijks bestaan. Iets wat ik bewonder en tegelijkertijd soms maar moeilijk na kan leven. Zo hebben onze kinderen bijvoorbeeld een bedtijd. Niet omdat we streng zijn, maar omdat we realistisch zijn. Een eindeloos late bedtijd levert geen uitgeruste kinderen op, maar twee kleine mensen die de volgende ochtend alsnog om zes uur naast je bed staan. Met vragen, emoties en honger. Alledrie zeer urgent.
De overbuurkinderen lijken hier minder last van te hebben. Het is vakantie en ze spelen ’s avonds laat nog buiten. Gillend, rennend, met hockeysticks en rugbyballen, vol overgave. Alsof morgen niet bestaat. Alsof bedtijd iets vrijblijvends is. Een suggestie. Een afspraak in just now-tijd. Als ik ’s avonds mijn tanden sta te poetsen, hoor ik ze nog joelend door de straat razen. En vraag ik me af of hun ouders nu doodvermoeid en onverstoorbaar een Netflixserie zitten te kijken, of gewoon maar zijn gaan slapen.
Deze vrijblijvendheid is ook merkbaar in het professionele leven. Bijvoorbeeld bij monteurs, tuinmannen en loodgieters. Aan de telefoon krijg je eerst een enorm tijdslot (“somewhere this morning”) en vervolgens verschijnen ze een kwartier later. Just now. Je kunt je daarover opwinden, of je kunt het incalculeren. Accepteren dat wachten hier een activiteit op zich is. Dat laatste lukt me vooral na een goede nacht slaap. Met enig relativeringsvermogen.
In het begin vond ik het stressvol. Daarna verwarrend. Nu vind ik het vooral confronterend. Want misschien is het niet alleen een verschil in punctualiteit, maar in vertrouwen. Vertrouwen dat dingen wel komen. Dat mensen wel verschijnen. Dat het leven zichzelf niet meteen ontspoort als je niet overal bovenop zit. Misschien is just now iets wat je langzaam moet leren. Niet als moeder, maar als mens. En misschien begin ik klein. Niet met bedtijden loslaten, maar met accepteren dat sommige dingen niet precies hoeven. Just now is nooit nu. Maar het is ook zelden nooit.
Meer avonturen van Laurie in Zuid-Afrika lees je hier.
Ze is de hoogstgenoteerde vrouwelijke self-made miljonair in de Quote Top 100, maar dat was nooit haar doel. Sharon Hilgers van My Jewellery begon gewoon met fröbelen aan de keukentafel en van het een kwam het ander.
Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (15) en Phaedra (12). Ze schrijft rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (10), Vieve (8) en Lilou (5). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Tot 1956 werden vrouwen ontslagen als ze gingen trouwen. De tijden zijn sindsdien wel veranderd, zou je denken, maar zwangerschapsdiscriminatie komt helaas maar al te vaak voor. Marleen Staal merkte dat ze in de overdrive ging om zich te bewijzen toen ze zwanger was.
Terugkijkend leidde ze een luxeleventje toen ze maar zestien uur per week werkte. Maar nadat haar huwelijk strandde is Vivian fulltime gaan werken, met een eeuwig schuldgevoel naar haar kinderen toe als gevolg.
Die bekende ballen in de lucht houden, da’s voor iedere moeder een uitdaging, maar hoe doe je dat als je een succesvolle business runt? Kimberly Bosman deelt met Kek Mama hoe zij haar werk-privébalans in evenwicht houdt.
