Bron: Eigen beeld
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (6) en Otis (1). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
“Zenuwachtig kletsend loop ik door de kamer. Ik strooi met nietszeggende dooddoeners als ‘Het komt vast helemaal goed.’ En: ‘Voor je het weet kom ik je weer ophalen’. Het is namelijk de eerste schooldag van mijn zoon, Dex. Althans, de tweede eerste schooldag. De échte eerste was twee jaar geleden in Zaandam. Deze tweede is in Kaapstad.
Dex staat in zijn keurige navy blauwe shorts, navy blauwe shirt en witte gympen (aldus de dresscode voor 6-jarigen) te trappelen bij de deur. Ik heb daarentegen een knoop in mijn maag. Allerlei gedachtes passeren de revue; van: waarom doen we dit ook alweer. En: waarom doe ik m’n kind dit aan. Tot: ‘Heb ik niet hele maffe dingen in z’n broodtrommel gestopt.’ En: ‘Zie ik er eigenlijk zelf niet al te casual uit met deze ripped jeans?’
We stappen in de auto en rijden naar school. Ik zing net wat te hard mee met de lokale hitjes en zie in de achteruitkijkspiegel Dex fronsend naar me kijken. De school voelt als een warm en liefdevol nest. Overal worden we begroet en toegelachen. Een lieve ronde Afrikaanse vrouw knoopt een praatje aan; ‘Ah you must be the new Germans!’, zegt ze enthousiast. ‘Actually we are Dutch’, zeg ik vriendelijk. ‘Yes Deutsch!’ antwoordt ze weer enthousiast. ‘Well…’ zeg ik, maar ze loopt alweer vrolijk lachend verder.
De kinderen in de klas slaan ons bij binnenkomst nieuwsgierig gade. Dex steekt met z’n blonde Nederlandse hoofd met kop en schouders boven iedereen uit, maar lijkt ineens zo klein. Hij twijfelt wat, maar gaat na wat aanmoediging van de juf tussen de kinderen op een kleed op de grond zitten. Ik besluit dat het, na een bevestigende knik van Dex maar het beste is om te vertrekken. Ik mag altijd even een smsje sturen, zegt de juf.
Drie koppen koffie later vind ik dat het acceptabel is om wat te sturen. Ze reageert heel snel; ‘He is doing very well.’ Wanneer Dex aan het einde van de schooldag op me af komt rennen, geef ik hem een enorme knuffel. De opluchting daalt in als ik een glimlach op zijn gezicht zie. Wanneer we samen in de auto stappen moet ik mezelf inhouden om hem niet aan een vragenvuur te onderwerpen. Dat werkt vaak
nogal averechts. Dus ik stop maar gewoon een stuk kauwgom in m’n mond en zwijg.
Na een minuut komt het. ‘Zo hee, ik heb al verkering.’ Dex is vaak vrij direct en open over z’n gevoelens. ‘Ohja?’, zeg ik geïnteresseerd. ‘Ja er was een meisje die echt mooie vlechtjes had en mijn tas had aangegeven.’ ‘Zo’ zeg ik.‘
Ja en we hebben Jesus Loves You gezongen. ‘Aha’, zeg ik. ‘En kon je het al een
beetje meezingen?’ ‘Ja hoor mam, gewoon een beetje zo.’ En er volgt een fonetisch Engelse
woordenbrij. Na een tijdje stilte komt de volgende vraag. ‘Mam houd jij eigenlijk ook van Jezus?’ Ik
val even stil. ‘Ja…’ gaat Dex verder ‘Want jij zegt toch dat je niet in God gelooft en Jezus is toch
de zoon van God?’ ‘Euhm, ja daar heb je gelijk in’, zeg ik. ‘Maar die juf bij mij op school, die houdt wel
van Jezus dus.’ ‘Ja dat klopt ook denk ik’, zeg ik. Dex denkt even na. ‘Oh oké’, zegt hij. ‘Nouja
iedereen mag toch geloven wat hij wil?’ ‘Zo is het’, zeg ik. En meer hoef er niet gezegd te worden.”
Meer lezen van Laurie? Neem een kijkje op haar blogpagina!
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Wat begon als een onschuldige stranddag, veranderde onverwachts in een moment van pure paniek voor Elise en haar gezin toen haar vriend de zee in ging.
Als je je kindje bij iemand onderbrengt, wil je diegene echt kunnen vertrouwen. Logisch. Als dat in de praktijk niet blijkt te kunnen, is dat als een klap in je gezicht. Het overkwam Nikkie.
Een avondje uit eten met het gezin kan heerlijk zijn, even geen afwas, lekker eten en quality time. Maar voor de bediening is het soms een heel ander verhaal. Want hoewel kinderen vaak de schuld krijgen van rommel en chaos, zijn het verrassend vaak de ouders die het meeste gedoe veroorzaken.
Ze had zo’n zin in haar welverdiende vakantie met haar gezin. Niet te ver weg, met de auto naar de camping in Frankrijk. Karlijn had alles tot in de puntjes voorbereid en iedereen was er klaar voor. De aankomst op hun vakantiebestemming verliep ietsje anders. Ze kregen ongewenst bezoek van een nest vliegende mieren.
Kinderen en een outfit kiezen: het is een combinatie die in veel gezinnen zorgt voor dagelijkse discussies, dramatische modeshows en onverwachte stijlkeuzes. Wat doe je als ouder: blijf je strijden, of laat je ze een keer zelf ervaren wat werkt en niet? Maartje koos voor dat laatste.
Je weet dat beklemmende gevoel als je per ongeluk appjes leest die niet voor jouw ogen bestemd waren? Of als je partner wel héél vaak “gewoon een collega” noemt? Experts slaan alarm: emotionele affaires komen steeds vaker voor. En nee, het hoeft niet fysiek te zijn om pijnlijk te zijn.