Lara: ‘Ik vraag me vaak af waarom de wereld zo kil en arrogant is geworden’

1998, brugklas, leslokaal Duits. In mijn keurig gekafte exemplaar van Na Klar! lees ik over een jonge vrouw die vertelt hoe belangrijk ze het vindt om ‘finanziell unabhängig’ te zijn. Naast ‘Tempo Taschentucher’ is het een van de weinige woordcombinaties die ik heb onthouden van de Duitse lessen.

Lui, dom of een profiteur

Financieel onafhankelijk zijn. Sinds ik er als twaalfjarige over las, is het alleen maar belangrijker geworden. Zeker vrouwen moeten ernaar streven. Die tellen pas mee als ze hun eigen boontjes kunnen doppen. Parttime werken, of nog erger, niet werken: dan ben je een egoïst, dom, een profiteur. God, wat word ik ongelooflijk moe van deze mening. Kansloos geblaat, als je het mij vraagt.

Begrijp me niet verkeerd: natuurlijk is het belangrijk om te werken. Voor zowel mannen als vrouwen. Maar werken is zoveel meer dan puur geld verdienen: het gaat erom dat je iets bijdraagt aan de maatschappij. En dat kan ook op andere manieren dan met een 40-urige werkweek op kantoor. Waarom wordt financieel onafhankelijk zijn gezien als belangrijker dan zorgen voor je kinderen, mantelzorgen of vrijwilligerswerk?

Lees ook: ‘Samyra: ‘Er zijn geen verschillen tussen vaders en moeders. Haha. Hahaha. Hahahaha.’ >

Een illusie

Een vingertje wijzen naar degene met het laagste inkomen als er een relatie verbroken wordt, is zo kortzichtig. Je doet het samen, en bent allebei net zo hard nodig. Waarom er wel een pensioen klaarstaat voor topmensen van een vervuilend bedrijf, maar niet voor iemand die al 20 jaar met hart en ziel als vrijwilliger werkt, vind ik onbegrijpelijk.

En wat vergeten lijkt te worden in de maatschappij tegenwoordig: niemand is onafhankelijk. Het is een illusie. Een mens kan niet zonder anderen. Niet praktisch, en niet emotioneel. Zonder oprechte contacten verpieteren we; zonder de inspanningen van anderen hebben we geen eten, geen gezondheidszorg, geen onderwijs.  

Mooier en leefbaarder

Als zzp’er werk ik niet fulltime. Sterker nog, ik besteed beduidend meer tijd aan meehelpen op school, vrijwilligerswerk en er zijn voor mijn kinderen. Ik heb nog nooit gevlogen, eet geen vlees en AliExpress en consorten staan bij mij op de zwarte lijst. Niets zelfzuchtigs aan, wat mij betreft. En natuurlijk ben ik niet heilig. Maar ik doe wél oprecht mijn best om de wereld mooier en leefbaarder te maken.

En als een bekende journaliste dan nijdig is vanwege het feit dat ze lang moet wachten in een restaurant, in de rij voor een pashokje of op Schiphol, omdat ‘sommigen zo nodig parttime willen werken’ (“een absurde luxe die je jezelf permitteert”, noemde ze het), dan denk ik: prima. Ik houd me wel bezig met de dingen waar het écht om gaat in het leven. Blijf jij samen met een heleboel anderen lekker de wereld rondvliegen, overdreven veel consumeren en nog vinden dat je daar het volste recht op hebt ook. Over luxe gesproken.

“Ik vraag me vaak af waarom de wereld zo kil en arrogant is geworden. ‘Samen’, een van de eerste woorden die je leert in Sesamstraat, lijkt tegenwoordig een lachertje te zijn. En dat maakt mij oprecht verdrietig.”

Na klar

Waarom is het nooit genoeg? Is driekwart van de banen niet gewoon overbodig, als we bewuster zouden gaan leven? Absoluut. Maar jammer genoeg is een samenleving als deze een utopie. Ik vraag me vaak af waarom de wereld zo kil en arrogant is. ‘Samen’, een van de eerste woorden die je leert in Sesamstraat, lijkt tegenwoordig een lachertje te zijn. En dat maakt mij oprecht verdrietig.  

Jonge mensen, dus ook mannen, kiezen volgens onderzoek steeds vaker voor een parttime baan. Een egoïstische keuze? Ik denk juist dat het voor de afgestudeerden van nu, zo net na de coronajaren vol leed, na klar is dat geld niet het belangrijkste is in het leven. En dat kan ik alleen maar enorm toejuichen.  

In de glossy Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.