Lara: ‘Mag ik mijn gebrek aan energie een leidraad laten zijn?’

“07.30 uur. De wekker gaat voor de derde keer. Snoozen schijnt niet goed voor je te zijn, ‘maar dat is chocolade ook niet’, denk ik wanneer ik me nog een keer omdraai. En ik heb beide toch echt nodig om de dag door te komen.

Slechte slaper

Ik ben een slechte slaper, altijd al geweest. Als jong kind lag ik me al druk te maken over dingen waar je op die leeftijd helemaal niet mee bezig zou moeten zijn. Bang voor rampen, voor het zijn van een teleurstelling, voor de dood. Vaak schrok ik, als ik uiteindelijk weer in slaap gevallen was, na een paar minuten weer wakker. Happend naar adem, ervan overtuigd dat mijn hart ermee zou stoppen. 

Als volwassene is het niet veel beter. Ook niet als ik eenmaal in slaap gevallen ben. Ik kaakklem, ik woel, ik heb talloze nachtmerries en word vaak wakker. Nachtelijke paniekaanvallen zijn mij niet vreemd. En dat merk je als je ’s ochtends opstaat. Gesuis in mijn oren, een gonzend hoofd en een lijf dat maar één ding wil: terug naar bed. En snel een beetje.

Lees ook – ‘Met deze tips slapen je koters wél door (en jij ook)‘

Mijn aan-stand

Ik vind het zo zonde om de dag vaak al te beginnen met een achterstand. Hoeveel andere dingen ik wel niet had kunnen doen! Maar ja, slecht slapen kost bakken energie en bang zijn nog wel meer. Dus probeer ik me niet schuldig te voelen en zorg ik dat ik de belangrijkste dingen van de dag in ieder geval regel.

Gelukkig ben ik, zodra ik eenmaal ‘aan sta’, meestal verrassend energiek. Fietsen, wandelen, lekker naar buiten met de kinderen, dansen in de kamer: veel mensen kennen me als beweeglijk en enthousiast. Alleen duren de dagen vaak een stuk langer dan mijn aan-stand. Mijn kinderen kunnen me uittekenen op de bank en weten er inmiddels ook van te profiteren. ‘Ben je moe, mama? Je kunt wel even gaan slapen hoor! Mogen wij dan op de tablet?’

“Het moe-zijn belemmert me: zowel in mijn dagelijkse bezigheden als op de lange termijn. Het lastige is dat ik niet weet of dat ‘legitiem’ is”

Gebrek aan energie

Ik vraag me wel eens af of mijn lijf niet gewoon uitgeput is na ruim 30 jaar angst en paniek. Zou er onomkeerbaar veel schade zijn aangericht door mijn chronisch torenhoge cortisolniveau? Ik heb ondertussen alles wel geprobeerd. Niet slapen overdag (of juist wel), diëten, vitamines, detox-kuren, extra bewegen. Het moe-zijn belemmert me: zowel in mijn dagelijkse bezigheden als op de lange termijn. Het lastige is dat ik niet weet of dat ‘legitiem’ is. Mag ik mijn gebrek aan energie een leidraad laten zijn?

Ja… Ik denk echt dat mijn lijf een opdonder heeft gehad door decennialang in opperste staat van paraatheid staan. Wat als het vooral mentale vermoeidheid is? Moet ik in dat geval niet juist méér gaan doen? Ik kan zonder enige moeite een uur wandelen of fietsen, ook als mijn ogen bijna dichtvallen. ‘Zie je wel’, denk ik dan. ‘Ik stel me aan’. Als mijn lijf overdag schreeuwt om slaap krijg ik wél een rekening als ik dat blijf negeren. Wat is dan wijsheid? Ik heb werkelijk geen flauw idee. 

In mijn cocon

Het zou fantastisch zijn om meer energie te hebben. Om veel van mijn tijd te besteden aan andere dingen dan bijtanken. Meer quality time met ons gezin, spontane dates met vriendinnen, mijn vrijwilligerswerk bij het asiel weer oppakken. Aan de andere kant ben ik allang blij dat ik normaal kan functioneren. Ik weet hoe anders het kan zijn. Ik heb er jaren over gedaan om te staan waar ik nu sta. Ik moet er niet aan denken om dat te verliezen.

Dus komt het er meestal op neer dat ik veilig in mijn cocon blijf, wetende dat uitputting dé voedingsbodem is voor angst. Het enige wat ik kan doen is het beste ervan blijven maken en hopen op vitalere tijden. En tot die tijd blijf ik een fervent snoozer met standaard een reep chocolade in mijn nachtkastje.”

In de extra dikke special van Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.