Beeld: Paulien van Beusekom
Kimberley van Heiningen is getrouwd met Kevin en (bonus)moeder van Norah (7) en Jackie (2). In juli komt er nog een kleintje bij.
Normaal ben ik al een vrij emotioneel wezen (lees: waterplantje), maar full on hormones ben ik licht ontvlambaar. Of gewoon knettergek, als je het Kev vraagt. Laatst dacht hij dat ik ‘m wilde hoeken om een paar verkeerd teruggelegde spijkerbroeken in de kast en ik kan niet ontkennen dat die impuls even door mijn hoofd, maar gelukkig nog niet mijn arm, schoot.
Sinds ik zwanger ben, lijkt mijn brein teruggezet naar fabrieksinstellingen. Standje holbewoner, en de oeremoties nemen steeds vaker de overhand. Trekt de automobilist voor me niet snel genoeg op? Ik trek je achter je stuur vandaan! De zure matten niet aangevuld in het snoepvak? Waar the fuck is je manager? Weigert de vaatwasser? Ik jank alsof de wereld vergaat, maar dat doet ‘ie op dat moment ook echt een beetje. Ik wil, nee ik móét en zal, de barricade op voor al het onrecht dat ons, zwangere vrouwen, dagelijks wordt aangedaan.
De zure matten niet aangevuld in het snoepvak? Waar the fuck is je manager?
Probeer dan maar eens het goede, en vooral beschaafde voorbeeld te geven. Aan de minimensen hier in huis bijvoorbeeld, die mijn gedrag feilloos kopiëren. Het zijn net twee sponzen, maar op de een of andere manier zuigen ze toch vooral het negatieve op. Sprong het verkeerslicht een seconde geleden al op groen? Noor gilt direct: “Gas erop!!!” En Jackie vloekt sinds kort als een bootwerker. Nu klinkt ‘verdomme’ best lief met zoetgevooisd peuterstemmetje… Echt de bedoeling is het natuurlijk niet.
Ik kan wel corrigeren tot ik een ons weeg (en hoogzwanger duurt dat wel even), maar het maakt zo weinig indruk als je eigen thermometer permanent dieprood uitslaat. Ik kan Noor moeilijk uitleggen dat ze altijd eerst tot tien moet tellen als ikzelf ziedend achter het stuur zit vanwege die zondagsrijder op maandag. Of Jackie leren dat we niet vloeken in huis, als ik er alle heiligen bij haal als ik weer eens iets uit mijn handen laat vallen – ook zo’n zwangerschapskwaal. En dit alles was nog vóór het Nationaal Hitteplan. Code rood? Als die copykids elkaar te lijf gaan voor de tuinslang en ik als walvis op het droge in het veels te kleine opblaasbadje lig te zweten. Dan is het echt ieder voor zich.
Eerder schreef Kimberley over haar ontbrekende nesteldrang en voorbereiding voor baby nummer twee. Dat lees je hier.
Als ouder kun je nog zo je best doen om je kinderen met een gerust hart de wereld in te sturen, maar soms knijpt je moederhart toch even samen. Ook bij het koningspaar thuis is dat niet anders.
Louisa is verloskundige in de Randstad en moeder van Khai (3). In haar werk komt ze dagelijks de ontroerende en krachtige kanten tegen van het zwanger zijn, de bevalling en alles wat daarna komt. In haar columns deelt ze openhartige verhalen en inzichten.
Sinterklaas is een gezellig kinderfeest, maar kan ook voor veel spanning zorgen. Bij Jikke (34) thuis zorgde de sinterklaassurprises dit jaar voor een portie kinderlijke wraak.
Soms zit je ergens, in de wachtkamer of in de rij bij de bakker, en denk je: lief kind, wie heeft jou op de ‘luid en los’-stand gezet?
Goed voor de dag komen bij je kersverse nieuwe schoonouders wil je altijd, maar met kerst nóg een beetje meer. En juist toen liep het bij Kira he-le-maal verkeerd af, want zij eindigde als een soort rollade.
Er is zo’n opvoedwijsheid die hardnekkig blijft hangen: zoals je een kind aanspreekt, zo gaat het zich ook gedragen. Geef je vertrouwen, dan groeit het. Praat je alsof het kind iets kan, dan gaat het eerder proberen om inderdaad “dat kind” te zijn.