Beeld: Michelle van den Broek Fotografie
Elsemieke (30) is samen met T (32), moeder van twee zoontjes (3,5 en 1,5) en redacteur bij Kek Mama. Probeert op veel te weinig slaap, als eersteklas chaoot, wat van het moederschap te maken.
Vorig jaar was ik bij de uitvaart van de oma van mijn beste vriendin. Ik had mezelf uitgenodigd. Beetje gek misschien, maar ik kan er weinig anders van maken. Ik heb natuurlijk de ogen uit m’n kop gejankt, maar het was ook heel mooi. En zelfs inspirerend. Dat effect hadden beide uitvaarten van mijn eigen opa’s niet. Dus bij deze: een ode aan Oma.
Tot de uitvaart wist ik haar voornaam niet eens. Voor mij heette ze ook Oma. Mijn bestie en ik kennen elkaar al sinds groep 1 van de basisschool en sindsdien kwam ik daar met regelmaat over de vloer. En Oma was er negen van de tien keer ook. Ik heb veel herinneringen aan haar, allemaal leuk en/of grappig.
Dat kwam ook terug bij de uitvaart. En ik besefte: dít is wat er echt toe doet in het leven. Dat mensen zo van je aanwezigheid hebben genoten, je zo gaan missen, om wie je bent. Dát is nastrevenswaardig. Het is aan het eind van de lijn eigenlijk totaal irrelevant wat je hebt gedaan, gepresteerd, bereikt. Niks mis met ambitieus zijn, als je daar voldoening uit haalt. Maar ik merk dat veel mensen, including yours truly, vaak uiterlijk vertoon en prestige voorop zetten. Als ik maar dit of dat heb, dán ben ik gelukkig. Het moet altijd meer, groter, duurder, beter.
Meer geld, een groter huis, een duurdere auto, betere baan, aanzien, een mooie social media feed. Alleen… niks van dit alles ertoe, aan het eind van de rit. Dat is geen geluk. Geluk zit in kleine dingen. Juist in de kleine dingen. Op woensdagmiddag pannenkoeken bakken met je oma. Leuke dingen met je dierbaren doen. Herinneringen maken. Dát is waar je aan denkt op je sterfbed. Niet hoeveel geld je verdiend hebt.
“En als je zelfs op iemand die zo ver weg staat als ik zo’n grote indruk maakt, dan heb je toch echt iets heel goed gedaan in je leven”
Zonder al te veel in detail te treden, iets met privacy enzo, kwam het terug in elke speech. Dat het fijn was als Oma er was. Dat ze eigenlijk geen negatieve herinneringen aan haar hebben. Hoe bijzonder is dat? Ik ken werkelijk niemand aan wie ik géén negatieve herinneringen heb. Nu zal dat ook aan mijzelf liggen, ik ben er namelijk buitengewoon goed in om negatieve gebeurtenissen te onthouden, terwijl de positieve me sneller ontglippen. Het is een gave. Een totaal nutteloze, redelijk ongunstige gave.
Bij Oma was het glas altijd halfvol, terwijl ook zij, net als ieder van ons, met genoeg narigheid te dealen had in haar leven. Ze klaagde nooit dat je lang niet was geweest, maar zei juist dat ze blij was om je te zien. Dat is een manier van omdenken waar ik echt wat van kan leren. Hoe fijn is dat, voor jezelf en voor de mensen om je heen, als je zo in het leven staat? Levenslessen leren tijdens een uitvaart, kan blijkbaar gewoon.
Enkele van mijn dierbaarste jeugdherinneringen waren bij mijn beste vriendin en haar familie. Oma’s manier van in het leven staan, werkt door van generatie op generatie. Een positieve instelling werkt aanstekelijk. Als je bent opgegroeid met zo’n liefdevol persoon, bent grootgebracht door iemand als Oma, draag je dat uit. En dat merkt iedereen om je heen. Dan ben je fijn om bij te zijn. En als Oma zelfs op iemand die zo ver weg staat als ik zo’n grote indruk heeft gemaakt, dan heb je toch echt iets heel goed gedaan in je leven. A life well spent.
Ik wil ook zo worden. Ik ga ook zo worden. I might as well die trying.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
